දෙවෙනි බුදුන්

තව දුරටත් දෙයක් කියන එක හරි එහෙමත් නැත්නම් දෙයක් අහන එක හරි මේ වේලාවේ මේ තැනට සුදුසු නැ කියලා කියන්න විමලා දන්නවා. එත් එහෙමයි කියලා අම්මා කෙනෙක් විදිහට කට පියාගෙන ඉන්න පුළුවන්ද කියලා ඊළග විනාඩි බාගේදී විමලා හිතන්න ගත්තා. තමන්⁣අවුරුදු විසි හතක් තිස්සේ පුරුදු කරගෙන තිබුණ ඉවසීම කියන ⁣ගුණාංගේ ටිකෙන් ටික තමන්ගෙන් ඈතට යන හැටි විමලාට දැනෙන්න ගත්තේ රුධිර නාල උණුහුම් වෙන්න ගත්ත විදිහෙන්.

මීට අවුරුදු ගාණකට කලින් විමලාගේ සිංහල ගුරුවරයා වෙච්ච සරත් ගුණපාල නොහිටින්න විමලා අදටත් ස්වභාවයෙන්ම ඉවසිමක් නැති ගැහැණියක්. කටට එන දේ කියන්නයි, හිතට එන දේ කරන්නයි පුරුදු වෙච්ච හිතුවක්කාර ගති ගුණ සරත් ගුණපාල සිංහල ගුරුවරයා අපුරුවට යටහත් කරපු හැටි විමලාට ඒ අස්සේ කල්පනා වෙන්න ගත්තා. එත් එක්කම විමලාගේ හිතට ආවේ තරහක්. "මේ සිද්ධ වෙච්ච හැමදේටම වග කියන්න ඕන සරත්.එයාගේ බුරුල වැඩි."

විමලා මධුගේ කාමරේට එබුණේ ඒ තරහා එක්කමයි. තාමත් ඉස්කොලේ අැඳුම් පිටින්ම ඇද උඩ ගුලි වෙලා නිදාගෙන ඉන්න මධු දැක්කාම විමලාගේ හිතේ පිරුණේ අනුකම්පාවක්. ඉස් ඉස්සල්ලාම මධුව තමන්ගේ අතට ගනිද්දිත් මීට වඩා වෙනසක් නැ නේද කියලා විමලාට හිතෙන්න ගත්තා. අම්මා කෙනෙක්ගේ හිත එහෙමයි කියන්න විමලා දන්නවා. පොඩ්ඩ ඇත්නම් කඳුළු වලට කතා කරනවා. ඒ එක්කම මධු ලඟින්ම ඇද උඩින් වාඩි වෙලා මධුගේ ඔළුව අත ගාන ගමන් " හිතන්න එපා ලොකු, අපි ඔයාට ඉන්නවානේ, දැන් ඇඳුම් ගලවලා මුණ කට හොඳන් කාලා ඉන්න. තාත්තා ආවහම අපි කතා කරලා මේකට විසඳුමක් හොයා ගමු. හොඳ පුතානේ කෝ නැඟිටින්න." කියන්න ඕන උනත් විමලා මහා වැයමක් කරලා ඒ හිතුවිල්ල හිත යටම හංග ගත්තා. ඉස්සරහට තියපු කකුල පස්සට ගද්දි විමලාගේ නහර දිගේ ඇදුනු රත් වෙච්ච ලේ පපුවට රිංගගෙනත් ඉවරයි. දොර ⁣රෙද්ද ඇදලා වහද්දිමයි " හත්මුතු පරම්පරාවක එකෙක් කරපු දෙයක්ද මේ, අපේ මුණේ දැළි ගැවා. මීට හොඳයි තාත්තටයි මටයි වහ කුප්පියක් ගෙනත් දිපං. මේවා බල බල ජිවත් වෙනවාට වඩා මැරෙන එක සැපයි" නොහිතපු විදිහට මේ වචන විමලාගේ කටින් පිට උනේ. ඒ එක්කම කාමරේන් ආපු ඉකියත්, වැයමකින් නවත්ත ගත්ත ඊලඟ ඉකියත් විමලාගේ කකුල් බාගෙට අඩ පන කරලයි තිබුණේ. තව දුරටත් අඩියක් ඉස්සරහට තියන්න බැරි උන විමලා දොර ලඟම තිබුණ ඇඳි පුටුවේ වාඩි උනා.

විමලාට අැහැ ඇරුණේ කුස්සියේන් ඇහිච්ච සද්දේට. " දෙයියනේ" විමලාට එහෙම කියවුනේ, කළුවර වැටෙනකම්ම දන්නෙම නැතුව නින්ද ගිය හින්දද, එහෙමත් නැත්නම් කුස්සියෙන් ඇහුන සද්දේ, පොසිලෙන් පිඟානක් බිදෙන සද්දේයි කියලා අඳුනගත්ත හින්දද කියලා කියන්න විමලාටත් නිච්චි නැතුවට ඇහැ ඇරිච්ච දෙවෙනි තත්පරේට විමලා කුස්සියට ගියා. කුස්සිය මැද්දේම විසිරිලා තිබ්බ දම්පාට මල් වැටිච්ච සුදු පොසිලෙන් පිඟානේ කැඩිච්ච කැලි අහුලන මධුගේ රුපේ විනාඩි ගානකට විමලාව ගල් පිළිමයක් කළා. තාමත් මුණේ තැවරුන මද හිනාවකින් ගැස් ලිප උඩ ඉදෙන පරිප්පු හොද්ද හැඳි ගාන සරත් ගුණපාලට දොර ලඟ හිටගෙන, ඇස් දෙක නලල උඩ තියාගෙන ලොකු දුව දිහා බලාගෙන ඉන්න විමලාගේ කෙන්තිය අඳුන ගන්න තත්පරයක් ගියේ නෑ. තමන් ආදරේ කරන දේවල් කැඩිලා බිඳිලා යනවාට මේ ලොකේ කොයි ගැණියෙක්වත් කැමති නැති විත්තිය සරත් දන්නවා. විමලා කියන්නේ මුළු ආත්මෙන්ම තමන්ගේ කියන දේවල් වලට ආදරේ කරන ගැණියක් කියන්නත් සරත් දන්නවා. " ලොකු දැන් ගිහින් පොතක් පතක් බලා ගන්න, මම කන්න කතා කරන්නම් නංගිලා දෙන්නත් එක්ක එන්න" 

"මේච්චර හරියක් වෙලා තියෙද්දීත්, කිසිම ලැජ්ජාවක් බයක් නැතුව ඉන්න හැටි. " විමලාට එහෙම කොයි විදිහට හිතුනත් " දෙයියනේ මේ මගේ දරුවා, ඇයි දෙයියනේ මෙහෙම දෙයක් සිද්ධ උනේ. මේ අහිංසකි කොහොම ඉවසන්ද" කියලා යටි හිතෙන් ඊට තත්පර බාගෙට කලින් හිතේ තිබ්බ අර හැඟිම යටපත් කරලා විමලාගේ හිත පුරාම තමන් ගැනයි, තමන්ගේ දරුවෝ ගැනයි, සරත් ගුණපාල ගැනයි, මේ ඔක්කෝම එකතු වෙච්ච තමන්ගේ පවුල ගැනයි මහා ආත්ම අනුකම්පාවක් හිතේ පිරෙව්වා. 

සුදුයි නිල් ඉරියි වැටුණ ටයි පටිය බෙල්ලේ ගැට ගහන ලොකුගේ රුපේ දිහා විමලා කණ්ණාඩියෙන් බලාගෙන උන්නේ ඇඳේ වාඩි ගෙන. ඉදිරියට නෙරාගෙන ආපු බඩ උඩට වැටුණු ටයි පටියත් එක්කම මධු තමන්ගේ බඩ දෙතුන් පාරක් අත ගාන දිහා විමලා බලාගෙන උන්නා. මධු යාන්තමට කණ්නාඩියට හිනා උනා. "රටේ ලෝකේ මිනිස්සුන්ට ඕන හැටියට නෙවෙයි අපි ඉන්නෝනා අපිට ඕන හැටියට" සරත්ගේ හිතුවක්කාර තිරණේ මෙච්චර දුරක් ඇවිත් නේද කියලා විමලා මධු දිහා බලාගෙන කල්පනා කළා. " මට අනිත් පොඩි උන් දෙන්නවත් මට ඕන හැටියට හදා ගන්න බැරි වෙනවා. අප්පලා දුලා ඕන නාඩගමක් නටා ගන්න එකයි ඇත්තේ, උඹලාට ආයෙ මේ අම්මා නෑ" තමන්ගේ හැම වචනයක්ම උඩු හුළගේ ගහගෙන ගියපු හැටි වගේම එදා ඉදන් ලොකේන්ම හැංගිලා තමන් ගෙවන ජිවිතේ ගැන විමලාට දැනුනේ දුකක්.එත් එක්කම මේ අඳුරු ජිවිතේට පාර කියපු ඒ කාලකන්නි දවස ආයෙමත් විමලාට මතක් වෙන්න ගත්තා. ඒ දෙවල් ඒ විදිහට මතක් වෙද්දි විමලාගේ ඇස් වලින් කඳුළු වැටෙන්න ගත්තේ ඒ කඳුලු වලක්කගන්න හිතන්නත් කලින් මධු ඇවිත් විමලා ලඟ දණ ගහ ගත්තා. බඩත් එක්ක ලොකු තමන් ඉස්සරහා දණ ගහගෙන ඉන්නවා ඒ කඳුළු අතරින් විමලා දැක්කා. නැගිටින්න කියන්න විමලා එකතු කරපු වචන වලිනුත් ඇහුණේ ඉකි ගැහෙන සද්දේ විතරයි. " මට සමාවෙන්න අම්මා." මොනවා උනත් මේ තමන්ගේ දරුවා කියන හැඟිම විමලාගේ හිත ආයෙමත් යටි හිතෙන් නැගිටගෙන උඩු හිත පුරාම දුවන්න ගත්තා. දකුණු අතින් මධු ගේ ඔළුව හිමින් පිරිමදින ගමන් වම් අතින් ඇස් වල මොදු වෙවී තිබුණ කඳුළු විමලා පිහදාගත්තා. එහෙම කඳුළු පිහදාගනිද්දිම යි මධුගේ කුසින් ඉදිරිටය ආපු දම් පාට පුංචිඅත් දෙකක් විමලාගෙ බෙල්ල තද කරලා මිරිකුවේ. පුංචි උනත් ඒ අත් වලන් බෙල්ල හිර වෙද්දි විමලාට කෑ ගැස්සවුණා. මුළු ඇග පුරාම දාඩිය ගලන්න ගත්තා. විමලා ඇහැරුණේ මර ලතෝනි දී ගෙන. විමලාගේ පපුවේ ගැස්ම වැඩි වෙලා තිබුණේ. " අපේ මහත්තයා මගේ පපුව රිදෙනවා" 

සති දෙකකට පස්සේ විමලා ඉස්පිරිතාලෙ ඉදන් ගෙදර එද්දීත් එදා දැකපු හීනේ හිතේ කොනක එහෙම පිටින්ම තැම්පත් වෙලයි තිබුණේ. දැන් සතියක දෙකක වෙලාවේ ඉදන් සරත් ගුණපාලගෙන් වසන් කරගෙන තමන් රකින රහස විමලාට දැන් දැන් හිතට බරක් වෙන්න පටන් අරන්. තමන්ගේ කාමරේ ඇඳ උඩ ඉදන් විමලා කල්පනා කලේ සරත්ට හැමදේම කියන්න. විමලා වචන ඇහිදින්න ගත්තා. එත් එක්කම විමලාට නින්ද ගියා. නින්දෙන් ඇහැරෙද්දි සරත් ගුණපාල තමන් ලග. වතුර එකකුත් එක්ක තමන්ගේ බේත් ටික අරන් ආව මධුගේ රූපේ විමලාගේ ඇස්වලට අමුතු පාටක් එකතු කරා.ඒ ඇස් රතු පාටට හුරු දුඹුරු පාටකින් කඳුළු එක්ක ගනුදෙනුවකට ලැස්ති වුනා. 

" මේකි අපේ මුණේ දැලි ගැවා" බේත් බොන්න අතට දිපු වතුර එකෙන්ම මධුට ගහන ගමන් විමලා කෑ ගැහුවේ කේන්තියෙන්. ඒ කේන්තියට ඇස් වල එකතු වෙලා තිබ්බ කඳුළු සේරම කම්මුල් දිගේ වැටෙන්න ගත්තා.

"විමලා, විමලා බොරුවට කලබල වෙනවා. දරුවාට සිද්ධ වෙච්ච සිද්ධ උන හැමදේම එදා විමලා නිදි අතරේ දී දරුවා මාත් එක්ක හැමදේම කිව්වා. අපි හැමදෙයක්ම කතා කරලා තීර....."

" දෙයියනේ අපේ මහත්තයා, අපි දැන් මොකද කරන්නේ. අපි රටේ ලොකේ මිනිස්සුන්ට මුණ දෙන්නේ කොහොමද? අනික හිතක් පපුවක් නැතුව ඒකි අපේ මහත්තයාට එච්චර ගින්දරක් දෙන්නේ කොහොමද? මට එ්කිටත් වහ ටිකක් දිලා මටත් වහ ටිකක් කන්න හිතයි" කඩාගෙන වැටෙන කඳුළු වලට කම්මුල් මතම ⁣ඔහේ වේලිලා යන්න ඉඩ අැරලා විමලා ඒ හැම වචනේකටම කේන්තිය එකතු කර ගත්තා.

" විමලා, ඒ දරුවාව අපි නැති කරා......"

"දෙයියනේ .... සරත්.... අනේ අපේ මහත්තයා... මගේ දරුවා ... මගේ දරුවා හොඳින් නේද? "

ඔබට

මහා වැස්සක් වෙසින්

පතිත වෙන කඳුලකට

නුඹ නමක් දෙන්නේපා

“ ඒ ඔබයි,

ඔබගේ ප්‍රේමයයි”

යාත්‍රාවට පනහයි

ජිවිතේ යාත්‍රාවට පනහයි. 

පනහයි නෙමෙයි දැන් නම් පනහා පැනලා.  ඒ කියන්නේ අර්ධ ශතකයක්. හප්පේ , යාත්‍රාට නම් මේක පුදුමයක්. මොකද කිව්වොත් අවුරුදු දෙකක් විතර තිස්සේ හිමි හිමින් දාපු පොස්ට් ගණන පනහා පැන්නා කියන ඒක වෙන්නම බැරි දෙයක්. මොකද යාත්‍රා කවදාවත් මේ විදිහට බ්ලොග් එකක් තියා ගත්තේ නැති හින්දා. බ්ලොග් එකක් නෙවෙයි වෙන මොන දේ උනත් පිළිවෙළකට ටිකක් දුරට කරන පුරුද්දක් යාත්‍රාට නෑ.

ඒ කියන්නේ මේ යාත්‍රාට ජිවිතේ යාත්‍රාවට කළින් බ්ලොග් කිහිපයක්ම තිබුණා කියන එක. පොස්ට් දෙක තුනක් වැටුණට පස්සේ ඒ බ්ලොග් එහෙම පිටින්ම යාත්‍රා අතින් ඩිලිට් වෙලා ගියා. 2011 විතර තමා යාත්‍රා පළවෙනි බ්ලොග් එක හැදුවේ. ඒකත් හරිම අමාරුවෙන් මාර විදිහේ කට්ටක් කලා තමයි හදා ගත්තේ. කැම්පස් එකේ GIS ප්‍රැක්ටිකල් වෙලාව තමයි යාත්‍රා මේ වැඩේට ප්‍රයෝජනයට ගත්තේ. විජය පරිගනක අතිරේකයට මේ බ්ලොග් ගැන පොඩි පොතක් හම්බුණා. යාත්‍රා ඒ දවස් වල කම්පියුටර් පිස්සුව තිබුණා තදටම. ඒ පිස්සුවේ තරම ඉතිං කම්පියුටරයක් ගලවලා තනියම හදා ගන්න පුළුවන් මට්ටමට දියුණු කර ගන්න නම් පුවවන් උනා. ඒ විතරක් නෙවෙයි මොන මොන අලුත් සොෆ්ට් වෙයාර් එකක් උනත් කූරූ ගලා බලලා ඉගෙන ගැනිමේ හැකියාවකුත් යාත්‍රාට තියෙනවා. ( අපේ අම්මා නම් ඉස්සර ඔය යකඩ කැලි වයර් කැලි කාමරේ එහෙ මෙහෙ අටවලා තියෙනවා දැක්කාම කියන්නේ කොල්ලෙක්ගේ කාමරයක්වත් ඔහොම නැතුව ඇති කියලා J J ,  ඉස්සර එහෙම කියපු අම්මා දැන් යාත්‍රාගේ කාමරේ දකිද්දි පුදුම හතෙන් අට වෙනි පුදුමේ ඇස් ඉස්සරහා තියෙනවා වගේ පුදුම වෙනවා. එහෙමයි කිව්වාට ඒ ඉතිං එයාට යාත්‍රාගේ ඇඳුම් තියෙන අල්මාරිය අරින්න හිතෙනකම් විතරයි ඒ පුදුමේ ඔන්න.) J කොහොම හරි ඉතිං ඒ සෙමෙස්ටර් එක එන්ඩ් වෙද්දී බ්ලොග් එකත් එන්ඩ් කරලා ඩිලිට්ම කරලා දැම්මා. ඒ බ්ලොග් ඒක “හුදකලා හෝරාව” කියලා තමයි නම් කරලා තිබ්බේ. යාත්‍රා 2014 විතර තව බ්ලොග් එකක් පටන් ගත්තා. එකේ නම උනේ “හුදකලාවේ සිට ලියමි”.  අන්තිමටම යාත්‍රා හිතනවා යාත්‍රා හුඟාක්ම හුඟාක්ම හුඟක් කැමති මේ හුදකලා කියන වචනේ නැතුව බ්ලොග් එකක් හදන්න. (මොකද ඔය හුදකලා වචනෙන් හදපු බ්ලොග් හුදකලාම වෙලා ගියානේ.) ඒ වචනේ නැතුව හදපු එක  තමයි මේක. “ජිවිතේ යාත්‍රාව”, යාත්‍රා මේක හැදුවේ ඔය එක එක කතා ලියන්න. දිග කතා, කෙටි කතා, රස කතා, ළමා කතා, නව කතා, ආදී ආදී වු නොයෙක් කට කතා එහෙම. කොහොම හරි ඉතිං ඔය අතරට කවිත් ලිව්වා. දැන් කොහොම හරි ලියපු ඒවා පනහයි. නෑ, නෑ පනහට වැඩියි. ඒක යාත්‍රාට සතුටක්. යාත්‍රා කියන කම්මැලියා මේක මේ විදිහට ලියපු ඒක ගැන යාත්‍රාටම තියෙන්නේ මාර සතුටක්.

ඉතිං යාත්‍රා මේ බ්ලොග් එක පටන් අරන් ටික දවසකින් විසිරි සිහින දැන ගන්නවා යාත්‍රාගේ බ්ලොග් එක ගැන. ඒ දවස් වල ඉතිං විසිරි යාත්‍රාව තල්ලු කළා ජිවිතේ යාත්‍රාවේ ඉස්සරහට යන්න. ඒ ලැබිච්ච උපදෙස්, දැනුම, බෙදා හදා ගත්ත දේවල් නිසා තමයි ජිවිතේ යාත්‍රාව මෙච්චර දුරකට පදවන්න යාත්‍රාට පුළුවන් උනේ. හැබැයි යාත්‍රා විසිරි සිහිනට ස්තුතී කියන්නෑ. මේ ලියපු ටිකෙන්ම විසිරි දැනගන්න ඕනා ඒක ස්තුති කියන වචනේට වඩා වැඩි දෙයක් කියන එක. 

තවත් දෙයක්   පහු ගිය ටිකේ ඉයන් මහත්තයාත් බොහොම අපුරු තල්ලුවක් දුන්නා යාත්‍රාවට. ඒ තල්ලුවත් සැහෙන්න ලොකු දෙයක් උනා යාත්‍රාවට අලුත් අලුත් ඉවුරු ගොඩක් හොයා ගන්න. තව ඉතිං බ්ලොග් එක පටන් ගත්ත මුල් කාලේ ඉදන්ම දන්න කියන කෙනෙක් තමයි සොඳුරු සඳවති. ඒ විතරක් නෙවී ඉතිං දුමී සහ රස්තියාදුකාරයත් මුල් කාලේ ඉදන්ම හිටියා මතකයි. එරන්දියි පොකුරු වැහි ඒ දවස් වල හිටියා යාත්‍රාව පිටි පස්සේ. හම්මේ ඉතිං තව කියන්න ගොඩක් අය ඉන්නවා. ඒ හැමෝටමයි මම කියන්නේ නොකී අයටයි කියපු අයටයි හැමෝටම ස්තුතී කියලා තමයි ඉතිං. 

යාත්‍රා මහ ලොකුවට දෙයක් ලියන්නැති උනාට ඔය ලියලා යන මොකක් උනත් ඉතිං කියවලා බලනවට. ඒ විතරක් යැ කමෙන්ට් එකක් එහෙමත් දනවානේ. ඒ මදැ අප්පා යාත්‍රාවට ඉස්සරහට යන්න. ඉතිං මේ යාත්‍රාව පදවන යාත්‍රාගේ කම්මැලි හිත නොවෙන්න මේ ජිවිතේ යාත්‍රාව ගොඩක් දුර ගිහින් තියෙන්නත් තිබ්බා. කොහොම හරි කියවන අයගේ වාසනාවටද කොහෙද යාත්‍රා යාත්‍රාව හබල් ගාන්නේ හිමින්.

දැන් ඉතිං මේ ලියද්දිත් ඉතිං යාත්‍රාට හිතෙන්නේ කවදා සියක් ලියන්නද කියලා. හම්මේ තව අවුරුදු තුන හතරක්වක් යයි. කොහොම උනත් ඉතිං යාත්‍රා ඉල්ලන්නේ එතකං ඔය කට්ටිය මේ විදිහටම යාත්‍රාව අල්ලන් ඉන්න. පුළුවන් විදිහක තල්ලුවක් දෙන්න කියලා තමයි. ආ දැන් අමතක නොකර යාත්‍රාට සුබ පතන්න ඕනේ. ඒකටනේ මේක ලියන්නේත්.එහෙනම් යාත්‍රාට යි  අනික් හැමෝටමයි ත් ජය වේවා.