ප්‍රේමයට කවියකු තරම් පෙම්වතෙකු නැත

ප්‍රේමය
මට මග හැරුණි
සමකාලීනයින් විදිති - විදවති

ප්‍රේමය
මම ලියමි
සමකාලීනයින් කියවති - විදිති

ප්‍රේමය
කිමැයි
ඔවුන් කිසිදාක නොකියති

ප්‍රේමය
මෙයැයි
මම ඔවුන්ට අකුරකින් පහදමි

කවිය
නුඹ පෙම්වතෙකි
ඔවුන් මට කියති

ඉදින්
ප්‍රේමයට
කවියකු තරම්
පෙම්වතෙකු නැති
මම ඔවුන්ට කියමි.

දේව දරුවා

පුදින්න තිබු කෙහෙල්ගහ
පා පහරකින් බිම හෙලා
මහ දවලේ පැන ගියා යකු
බෝ ගහේ අතු සිද දමා

ආරංචියක් ලැබුණු විගසම
සරදියෙල් ආවත් මෙහි
උන්දැ පිල උඩ ඉඳන් හිටියා
පවන් රැල්ලට කන් දිදී

කදිරා ඇවිදින් හවස් වරුවක
සපුමලී උඹ හොඳ එකි
බය නොවී ඉදහන් නඟා
කිව්වා රැ තරු දෙස බලා

ගමේ චණ්ඩියා උනත් මහතුවා
ඌට රැටත් හයර් තිබුණා
මගේ දුක වගේමයි ඌ
කාගේ කාගේත් දුකම අැහුවා

ගැහෙන ඉකිලන හදවතින්
ජිවිතේ පසුවදන හෙව්වා
අන්න එ වගේ වේලාවලදී
දේව රුව මතකයට අාවා

කන්ද උඩ යාතිකා මඩුවේ
අන්න එ වගේ රුපයක් තිබුණා
පිළිමයට නැහුණු හිතේ දුක
යදින කපුවගේ කණේ හැපුණා

මතුර මතුරා ගැහුව පොල් වල
අණ ගුණත් හිටි හැටියේ ලැබුණා
දේව පැටියගේ අප්පොච්චි වී
පැන ගියපු යක්දෙස් ගමට අාවා

හදවතේ පැහැය

නුඹේ හදවතේ පැහැය කුමක්ද ?

නුඹේ සිනහවේ අරුත කුමක්ද?

නොවැටහෙමි.

දෙදුනේ සත් පාට සොර ගෙන හදවතේ තවරා ගත්තද?

සද එළිය සොරගෙන් හිනාවෙ සඟවා ගත්තාද?

නොදනිමී.

නුඹ කෙලෙසක හමු උවාද?

නුඹ කොතැනකදී දුටුවාද?

නොවැටහෙමි.

සංසාරේ පුරුද්දට හමු උවාද?

නෙත් හැරී ලොව දකින්නට පෙර නුඹව දුටුවාද?

නොදනිමී.

මට නුඹ හිමි උවාද?

නුඹට මා හිමි උවාද?

නොවැටහෙමි.

නුඹ මට ආදරය පඬුරු කළ බවද,

මගේ ජීවිතය නුඹ නමින් පුජා කළ බව පමණක්,

මා දනිමි.

කුමක් නොවැටහුනද?, කුමක් දැනුනද?

මේ දැනෙන නුඹේ ආදරය පමණක්ම,

ඉතින් මා

අදහමි.

ඉන්න නැවතී ටිකක්

හීන විසි කර කොහේ යන්නේද
ඉන්න නුඹ නැවතී මදක්

ඔබේ එක පියවරක්
මත මගේ පියවරක්
තබා එමි පසු පසම
ඉන්න නැවතී ටිකක්

ඔබේ හුස්මක එති
හදවතට කිමිදෙමි
හදේ ගැඹුරුම තැනක
මියෙන තුරු නවතිමි

නුඹ දකින මිරිගුවත්
මට සොඳුරු කෙම් බිමක්
අවැසි හිස තියන්නට
ඔබේ එක උරහිසක්

මා අහස තරම් දුර
එපා යළි කියන්නට
අර ක්ෂිතිජ ඉම උවත්
දෑස් මත සෑබැවක්

නුඹේ හද දෙහද වී
මා අතැර ගියදාක
හීන මම විසි කරමි
නුඹේ පය පාමුලට

එතෙක් මා ප්‍රිය සබඳ
ඉසින්නම් මා නුඹට
දෙනෙත් බැල්මෙන්
සෙත් කවක දිය දහර

හීන විසි කර කොහේ යන්නේද
ඉන්න නුඹ නැවතී මදක්