මහවැලිය විතරමද?

කළු ගඟ දියත්

දරන් ඉන්නවා

පෙම් කතා වල

කඳුළු බර

නයිල් දිය

පිස හමන

සුළගේත්

දැවටෙනවාමයි

ප්‍රේමය

ගංගා ගඟත්

එ් තරම් හැඩ උනේම

වැටුණු හින්දයි

වැන්දඹු කඳුළු කැට

ඉතිං සොඳුර 

තවමත් නුඹට

මහවැලිය විතරමද?

බයිසිකල්කාරිය

ගෙවී ගිය අවුරුද්ද ගෙවී ගියේ කෙසේදැයි පසු විපරම් කිරීමත්,  එම දින තුන්සිය හැට පහ තුළ දි ළඟා කරගත් හෝ නොකරගත් දෑ විමසමින් නව පිඹුරුපත් සකස් කරමින් ජිවිතය සැලසුම් කිරීමත් මා විසින් අත් හැර දමා ඇති අතර, මා අවුරුදු යැයි කියන්නේ සතුටින් සිනා වෙමින් ගත කළ දින, සති, මාස පිරවු ඒ  කුඩා තත්පර වලටය. 

වලංගු සීමාවන් නිර්ණය කිරීම කවුරුන් විසින් තිරණය කරන ලද්දැක්දැයි මා නොදන්නා අතර,  එම සීමාවන් බිඳ දැමීම තුළ මා වඩාත් සතුටට පත් වන අතර, එම සෑම අවස්ථාවකදීම,  “ අන්න ඉබ්බෙක් අහසින් යනවෝයි”  වැනි වු කෑ ගැසීම් ඇත්තේ, සවන් මතින් දරා ගැනීමට මිස පිළිතුරු දීමට නොවන බවත් තරයේ විශ්වාස කරමි.   

කුඩා අච්චු අකුරු සිරවු ලෝකයන් මා හමුවේ නිරාවරණය වන විට දැනෙන සතුටත්. දුම්රියේ කළුලු තුළින් එබෙමින් තරු රටා දකින විට දැනෙන සතුටත්, ඉඳ හිටක රූපයක් දෙකක් කාච ගතකොට ගෙන ලබන සතුටත්, අකුරක් දෙකක් ඔබට ලියා ලබන සතුටත්, ඉබාගාතේ ඇවිදිමෙන් ලබන සතුටත්, කුඩා ලෝරා හා සෙල්ලම් කිරීමෙන් ලබන සතුටත්, කුඩා දරුවන් දෙදෙනාගේ සුරතල් ඉවසීමෙන් ලබන සතුටත්, අතරට යුතුකම් හා වගකිම් වලට බැඳෙමින් ලබන සතුටත් එක්කාසු කර මේ මම යැයි මට මා පෙන්විය හැකිය.  

කුඩා දුවිලි අංශු වලින් දෑස් වැසි යන නිමේෂයන් වලදී, සුළඟට පෙම් කරමින් වේගය වැඩි වන තැනක, ඉඳිකටු තුඩු වැනි වැහි බිංඳු කම්මුල් වල ගැටී රිඳුම් දෙන විට සිනා සුන තැනක, සිහින් හිරිකඩ වැදෙද්දී ඇස් පියන් සෙලවුන තැනක, පවන වේගෙන් හමන සුළඟ මා බඳා ගත් තැනක, මම මා වෙමි. මම මා දකිමි. මම මා වන තැනක ජීවිතය ඇති බැවින් ඒ ජිවීතය තුළ මම මා බයිසිකල්කාරියක ලෙස හඳුන්වා දීමට මැලී නොවෙමි.

පාන්දර අහසේ ඇති චමත්කාරයටත්, වාතයේ ඇති සිහිලසටත්, මේ බයිසිකල්කාරිය තදබල ලෙසින් පෙම් කරන අතර,  සඳ රැසින් නැහැවුනු වෙල් ලියදි, තණ පිට්ටනි පසු කර ගමන් කර ඇති වාර වලදී,  ඒ සියුම් දසුන් මඟින් මත්ව ඇත්තෙමි.  ජිවිතය ඇත්තේ කොතනකවත් නොව එවන් තැන් වල යැයි ඇදහීම මා සතු ය. 

අම්මා කැමතිම :

සමහර දවස්වල අපි බිව්වට
හකුරු එක්කලා කහට
අම්මා කැමතිම බොන්න
ලුණු රහට පෙරෙන කඳුළු 

සමහර දවස්වල අපි කෑවට
නෑඹිලියක් පිරුණූ බත් කැට
අම්මා වැඩිපුරම කැමති
සුරන්නමයි බත් ඇලුණු මුට්ටිය

සමහරක් දා රෑක නොහිටියත්
අපි නිදන පන් පැදුර අද්දර
අම්මා කැමති තිබුණේම අපිව
තුරුල්කර ගන්න ඒ පපුව මැද්දට 

එහෙම දවසට අපෙ කන් ඉස්සරහම
පැරදුණත් රෑ බදුලු සංගීතය
පාන්දර ඉදෙන මස් කරියේ සුවඳට
හිනෙනුත් තලු මැරුවා අපි තරඟයට

හරි සමව බෙදා දුන්නට අපිට
ඉතිරි කර නොගෙන වළදක
අම්මා කවදත් කොටසක්
ඉතිරි කරනවා පිඟානෙම පැත්තක

ඒ වගේ දවස්වල හැමදාම
ඇළ ගාව තාත්තාගේ සොහොනට
අම්මා කැමතිම දුවන්නට
ඉතිරි කළ පංගුවත් අරගෙන

රජරට අපේ කථාව 1*

මේ හීන් හුළඟ මහ කනදරා වැව් දිය සිපගෙන හමා යන්නේ අපේ හිත් කියවගෙන. අපේ හිත් වල නැඟුන දුක, සතුට දැනුනේ මිස්සක පව්වටම විතරක් වෙන්න ඇති.ඇස් අස්සේ ගුළි ගැහුණු කඳුළු දැක්කේ මිස්සක පව්ව මත දෝරේ ගලන හඳම විතරක් වෙන්න ඇති.

මේ පොළව මත නැගෙන බඩ ඉරිඟු වගේම අපිත් මේ පොලව මත්තේම ගැටෙනවා. පැලි වළං පැළුණු කාස්ටක පොළව මතින් අස්වනු නෙළන්න දඟලන මිනිස්සු වගේම අස්වනු නෙළාගෙන මිනිස්සු වෙන්න දගලනවා.

සමහර වෙලාවට, 

අපි අපේ මනුස්සකම උගසට තිබ්බා. උගස බේරගන්න බැරිව මනුස්සකම සින්න වෙද්දීත්, අපි වාරු ගත්තා. වාරු අරන් නැගිටින්න උත්සහ දැරුවා අදට වඩා හෙට හොඳ වෙයි කියලා හිතාගෙන.

ඒත්, හෙට දවස අනියතයි කියලා අපිටත් වඩා හොඳට, මේ පොළව මතම ගැබ් අරන් මෝරලා කිරි වැදෙන බඩ ඉරිඟු කරල් දැනගෙන ඉන්න ඇති. බඩ ඉරිඟු කරල් පුදින මේ පොළව අපිට වාරුවක් වෙන්න ඇත්තේත් ඒ හින්දම වෙන්න ඇති. 

සරසවි බිම කඳුරැල්ලෙන් ඈත නොපෙනුනාට අක්වැහි වැටෙන කොට නැගෙන දුවිල්ලේ පොර බදින මිනිසුන්ගේ දහදියත් එක්ක මුහු වෙච්ච අපේ හිත් වලට , මේ සරසවි බිම කඳුරැල්ලක්ව නැගුණා.

හන්තානට පායන හඳයි, මිස්සකට පායන හඳයි, කොයිතරම් වෙනස්ද කියලා කියන්න තරම් නම් මම කවියෙක් නෙවෙයි. ඒත් මිස්සකට පායන හඳ දිහා බලාගෙන මතක ගුළි කරලා මහ කනදරාවට දාපු හිත් මේ සරසවි බිමේත් පිරිලා තිබුණා.

ගීතයක, කවියක සොඳුරු පදයක් වෙලා සරසවිය නොතිබුණාට,

වැහිදිය නොවැටෙන පොළවක් මතට වැස්සක් වෙලා වහින්න අපිටත් පුළුවන්,

ඔබ නැති මේ රැයට පුරහඳ එළිය කුමටද?

ඔබ නැති මේ බිමට නලමුදු සුවඳ කුමටද?

එපා කියන්න

සමු අරන් යන විටදී,

අපි වහිනවා වැස්සක් වෙලා.

ගෙවා දැමු සරසවි ජිවිතයේ නේවාසිකාගාරයේ බිත්තී අතර හිරවී සිටි දවස් වලදී, සමහර විට දැනුන තනිකම මකා ගන්නටත්, ඉවසගත් පිළිතුරු නැති ප්‍රශ්න අමතක කරවන්නටත්, විඳගත් දයාබරකම් හදවතේ කොනක තැන්පත් කරවන්නටත්, දිරිය දුන් තක්ෂලාවට ආයුබෝවන් කීමට කාලය ළං වෙද්දී ලියා දැමු අකුරු සටහනකි.

ජිවිතයේ වෙනස් මාවතක් පෙන්වු මේ සරසවි බිම ජිවිතයේ ගෙවා දැමු සොඳරුතම කාල පරිච්ජේදයක් වෙද්දී, ඒ සොඳුරුකාලය ගැන පසුවට සටහන් තැබිමේ බලාපොරොත්තුවද කැටි කොට ගෙන ඊට පෙර රජරට අපේ කථාව යාත්‍රාවට ගෙන දමමි.