වස්තුව,

 වස්තුව, ඔබ හැරෙන්නට
තවත් වස්තු කිහිපයක් ඇත
අල්මාරියේ පහළටම වන්නට
තබා ඇති නිධානෙකි ඒ මට
ඔබේ ජොජට් සාරිවලට ඉඩ මදියැයි
දොස් නොකියන්න ඒ ගැන

ගාංචුව කැඩීගිය එක් නිකල් මාලයක්
තින්ත ඉවර වුණ  බෝල්පොයින්ට් පැනක්
තැනින් තැන ඉරී ගිය Levi's වොලට් එක
අවවාදයයි වස්තුව,
හැර නොබලන්න අතට ගෙන
රිදෙන මුත් හිත කිව යුතුයි
ඒ තමයි මගේ ප්‍රථම වස්තුව 

තෙත් වළාවක් වගේ ඔය හිත
මිරිකි මීරිකි ඇඬුවොතින් හෙම
සති අන්තයේ දවසක් එක්ක යන්නම්
නොලිමිට් ෆැෂන් බග් ඔය දෙකෙන් එහෙකය
Café 84නැත්නම් පිට්සා හට් ඇති ඒ ළඟම
ඉතිං තව නොසතුටෙන් නම් ඔය හිත
පෙනි සිටියැති සෙල්ෆි වරුසාවකට
ඊට අහන් හිටියැකි රෑ පුරාවට
ලව් වාව් රිඇක්ෂන් ගැන ඔබ හිනවි කියන

"ඔයා ලියන්නෙම ආදරේ ගැන මහ පුදුම දේවල්
කන්තෝරුවේ අයත් මට ඊයේ කෙරුවේම කොලොප්පම්
හරි ෂෝක් අනේ  ඒ වගේ දේවල්
ගෙදර එනකොටත් මතකයේ තියෙනවා නම්"

මම කොහොම කියන්නද වස්තුව
ඒ කවි නෙවෙයි දිනපොතක ලිවිය යුතු දේවල්

මේක මංගල රාත්‍රියක්

 

"මේක මංගල රාත්‍රියක්"


මොන අර්ථයක් හිතේ තියාගෙන මිනිහා ඒ විදිහට කිව්වද කියලා හිතා ගන්න බැරි උනාට මොන විදිහෙන් ගත්තත් මේ මංගල රාත්‍රියක්ම තමයි නේද කියලා දේවිට කල්පනා උනා. ඒත් එක්කම නැගිච්ච හීන් හිනාවකිනුයි ගෑණි බැල්කනියේ පුටුවක දිගා උන මංගල දිහා බැලුවේ. දේවිගේ හිතට ආවේ පොඩි එකියක්ගේ දඟකාර බවක්. හුරතලයක්. මෙහෙම හුරතල් වෙන්න පුළුවන් මංගල එක්ක විතරයි නේද කියලා දේවි දන්නවා. තමන්ට සමීප වෙච්ච වෙන පිරිමි හිටියෙත් නෑනේ. එහෙම උනා නම් සමහර විට ඒ මිනිස්සු එක්කත් දේවි මේ විදිහටම හුරතල් වෙන්න ඉඩ තිබ්බානේ. මංගලත් උනත් කියන්නේ ඒකමයි.

"ඔයා මට ආදරේ ඔයාට ආදරේ කරන්න වෙන කවුරුත් නැති හින්දා ඔයාට කෙනෙක් ලැබුණාම ඔයත් යන්න යයි"

මංගල පොඩි එකෙක් වගේ කියවන වෙලාවට දේවි කරබාගෙන හිටියා මිසක් මිනිහට තමන්ගේ ආදරේ ගැන තේරුම් කරන්නවත් දිව්රන්වත් ගියේ නෑ. එහෙම කරලා ලඟ තියා ගන්න පුළුවන් වස්තුවකුත් නෙවෙයිනේ. මංගල කියන්නේ තමන්ට අයිති නැති වස්තුවක් කියන්න දේවි දන්නවා. ඒ හින්දා ඒ වෙලාවට හිනා වෙලා කරබාගත්තා ඇරෙන්න ගෑණි වචන එක්කහු කරලා උත්තර බදින්න හදිසි උනේත් නෑ. එහෙම වචනෙන් උත්තර නොබැන්දට මංගලගේ හිත කුඩා කුඩා කෑලි වලට විසිරෙන්න කඩා බිඳ දාන්න අවස්ථාවක් ලැබුණම ඒක අත නොහැරම බාර ගත්තා. එහෙම  තමයි ගෑණු උනහම, හැමදේම බන්දේසියක තියලා මිනිහට පුජා කරලා කර බාගෙන ඉන්නයැ. මොකද මිනිහයි කියලා පාරිශුද්ධකමේ සංකේතයක්යෑ. පුහ් දේවි නොදන්න මංගල.

පොරෝනය අතට අරන් ඇඟේ දවටගෙන දේවි කණ්ණාඩිය ඉස්සරහා හිට ගත්තා. බැලු බැල්මට වයස තිහක වගේ පෙනුමක් තිබුණට තමන්ට දැන් තිස් නවයත් පැනලා කියලා දේවිට මතක් උනා. ඒත් තවමත් සිත්ගන්නා සුලු තමන්ගේ ශරිරය දිහා ම බලන් ඉන්නකොට අමුතු  තාලයේ තිගැස්මක් දේවිගේ  හිතට ඇතුලු උනා. පුළුල් වටකුරු උකුළත්, සිහින් දිගු කලවත්, සිහින් යැයි කිව හැකි උවත් වළලුකර දක්වාම පිරි ඇති කකුලුත්, සියුම් ස්පර්ශයකින් පවා රතු වන කම්මුලත්, පිරුණු උස්ව පිහිටි පියයුරුත් දේවි ව සැහීමකට පත් කරවන්නට සමත් උනා. තමන් යටතේ වැඩ කරන වයස විසි පහ ද නොඉක්මවූ තරුණියන් අතරින් ද දේවිගේ රූපයම කැපී පෙනෙන හේතුව ඒ මොහොතේ කණ්ණාඩියේ සටහන් වෙලා තියෙනවා තමන්ගෙම ඇස් දෙකෙන් විද ගැනීමේ රසයෙන් දේවී තවත්  මොහොතක් මත් උනා. තාමත් රතු පාටට හැරිලා තියෙන බෙල්ල දිහා කණ්ණාඩියෙන් බලලා පුංචි සිරිමක් තියෙන තැනක් අත ගාලත් බැලුවා. හෙට හයිනෙක් දාපු රෝසපාට ජැකට් එක අදිනවා කියලා ඒ වෙලාවේදිම දේවි කල්පනා කරා. 

මේ පුහුණු සැසියට සහභාගි කරන්න ව්‍යාපෘතියට අලුතින් බඳව ගත්ත සහකාර අධ්‍යක්ෂවරයෙක්වත් නම් කරන්න කියලා ලේකම්තුමාගේන් උපදෙස් ලැබුණා. සහකාර අධ්‍යක්ෂවරුන් හතර දෙනාගෙන් දේවි පළිහවඩන මැණිකේගේ නම   යෝජනා කරපු අධ්‍යක්ෂවරයා අවසන් මොහොත දක්වාම බලාපොරොත්තු තියාගෙන හිටියේ තමන්ගේ නම පුහුණු සැසියට යෝජනා වෙයි කියලා. මංගල කිසිම නමක් යෝජනා නොකෙරුවත් ලේකම්තුමා මංගලටයි දේවිටයි පුහුණු සැසියට සහභාගි වෙන්න අනුමැතිය දිලා තිබුණා. තමන්ව මේ පුහුණු සැසියට යෝජනා වෙන්න පළවෙනි හේතුව විදිහට මංගල කිව්වේ තමන්ගේ පදිංචිය පුහුණු මධ්‍යස්ථානය කිට්ටුව නිසා කියන එකයි. එදා හවස දේවිට මංගල කෙටි පණිවිඩයක් එව්වා “නරියා කේජු කන්න හිතුවා මදි” ඊ‍ට පස්සේ  හිනා  මුණු තුනක්ම.  ආයෙම දේවිගේ හිතට ආවේ නුපුරුදු දඟකාර කමක්. බැල්කනියේ සිගරට් එකක් උර උර හිටපු මංගලගේ බෙල්ල බදාගෙන උරහිස හපන්න දේවිට ඕන උනා.

වෙනදා නම් ගඳයි කියලා සිගරට් එකක් බිව්වට පස්සේ මංගලට සෑහෙන වෙලාවක් යනකම්ම තමන් ලඟටවත් එන්න ඉඩ දුන්නේ නැති, ඒ වෙලාවට ලඟටවත් ආවේ නැති ගැණිට මොකද අද උනේ කියලා මංගල කල්පනා කෙරුවා. ඒ වේලාවේ හිතේ දේවිට ආදරයක් තියෙනවා කියලාවත් පෙන්නන්න මිනිහට උවමනාවක් තිබුණේ නෑ. ගැණි බලාපොරොත්තු උනේ මංගල තමන්ව වටයක් කරකවලා උකුලේ ඉන්දවගනී කියලා. ඒ විතරක් නෙවෙයි අත් පටලවගෙන ආදරේයි කියලා මුමුණයි කියලත් දේවිගේ හිතේ තිබුණා. දේවි හරි කැමතියි මංගලගේ මුද්දක් තිබුණු අතේ තමන්ගේ අත පැටලිලා තියෙනවා දකින්න. එතකොට නම් මංගලගේ හිත පොඩ්ඩක් හරි ගැස්සෙනවා කියන්නත් දේවි දන්නවා. ඒක ඇගෙව්වේ නැතුවට ඒ වේලාවට මංගලගේ ඇස් පියවෙන විදිහට දේවිට අනුමානෙකට එන්න පුළුවන්. මොනවා උනත් මගුල් මුද්ද දකිද්දි කසාද ගැණිව මතක් වෙනවත් ඇතිනේ.


" ඉන්න මම චොකලට් පෙත්තක්වත් කාලා එන්නම්" මංගල නැගිටින්න හැදුවේ දේවි සිගරට් ගදට කැමති නෑ කියලා දන්න හින්දාම නෙවෙයි, මේ ගමන ආවේ දේවි එක්ක නිදහසේ ඉන්න උනත් මිනිහට ටික වේලාවක් තනියම ඉන්න ඕන වේලයි තිබුණේ.

"ඕන නෑ, මේක මංගල රාත්‍රියක්" දේවි කිව්වේ මත් වෙච්ච හුරතල් හඬකින්. මංගලගේ මනමාලකම පිරුණු කටහඬ අනුකරණය කරමින් ඇගිල්ලකින් මංගලගේ පපුවේ හදවතේ හැඩයක් අදින ගමන්. මොන ප්‍රශ්නෙක හිටියත් ගැණියෙක්ගේ ඒ වගේ හුරතලේකට දමනය නොවෙන පිරිමියෙක් ඉන්න විදිහක් නෑනේ. දේවි කලින් බලාපොරොත්තු වෙච්ච විදිහටම මංගල දේවිව වටයක් කරකවලා උකුලට ගත්තා.

" ලොකු දුව බිග් ගර්ල් කෙනෙක් වෙලා, දැන් කෝල් එක ආවේ ගෙදරින්”

මංගල ඒක කිව්වේ දේවිගේ කම්මුලක් ඉඹින ගමන්මයි. දැන් ටිකකට කලින් නාද වෙච්ච දුරකථනයත් අරන් ඇදෙන් නැගිටලා එද්දි හිතේ බර ගතියක් තිබ්බත් ඒ ගතිය ටිකක් අඩු වෙලා තිබ්බේ. මංගල කැමතිම දේවි ලඟ ඉද්දි දැනෙන ඒ සැනසිල්ලටයි.

"දැන් ම අහපවු යනවද?" දේවිගේ කටහඬ පැහැදිලිව ඇහුණත් ගැණිට දුක ඇති කියලා මංගල දන්නවා. ඒත් ඒ බවක් ඇඟෙව්වේ නෑ. දේවිගේ හිත අවුස්සලා බලන්න මංගල කැමති. ඒක දේවිත් දන්නවා. නොදන්නවා වගේ ඉන්නවා. ඒක ගෑණු ගතිය වෙන්නෑ.  මංගලටත් දේවිටත් දවස් හතරක රාජකාරි නිවාඩුවක් ලැබිලා තිබුණේ. දේවි කොළඹින් එන්න පරක්කු වෙද්දි මංගල හිටියේ තිගැස්මකින්. මංගල කලින් දවසේ ම නුවර ආවා. ගෑණිගේ හිත අන්තිම  මොහොතේ වෙනස් වුනොත් කියන බය මංගලගේ හිතේ තිබ්බා. මංගල දේවිගේ ඇස් වලට එඹුණා. දැන් විනාඩි ගනනකට කළින් ඒ ඇස් වල තිබ්බ දිප්තීමත් ගතිය ටිකක් අඩු වෙලා තිබුණත් ඇස් ප්‍රබෝධයෙන් පිරිලා තියෙනවා  කියන්න මංගලට අඳුන ගන්න පුළුවන්. 

“ දැන් අවසර ගන්නත් අමතක වෙනවා නේද?" ගැණිට එහෙම කියවුණා. මංගල මුල් දවස් වල එහෙමයි. දේවිගේ ඇස් වලට එඹෙන්නත් දේවිගෙන්ම අවසර ඉල්ලුවා. ඒ අවසරය ගොඩක් දුර අරන් යන්න වෙච්ච දවසක මංගල කියපු වචන දේවිට කල්පනා උනා. “මගේනේ” ඒ කෙටි උත්තරය එදා වගේම අද දක්වාත්, මේ මොහොත දක්වාත් දේවි ව උන්මාදයට පත් කරපු වචනයක් වෙලා තිබුණේ. 

“අවසර ගන්නේ මොකටද?” මංගල ගේ ඒ වචන අගට  තමන්ව උමතුවට පත් කරවපු වචනත් එල්ලෙයි කියලා දේවි තත්පර ගානක් මංගලගේ මුණ දිහා බලා හිටියා. “දැන් මේ හැමදේම මම කැමති විදිහට”  තවත් විනාඩි ගානක් දේවි මංගල ගේ මුණ දිහා බලන් හිටියා. තත්පරෙන් තත්පරේ ගැහෙන ඇහිපිය අගට මද උණුසුමක් එකතු වෙනවා දේවිට තේරුණා. ඒ කඳුලක් නැගෙද්දී දැනෙන උණුසුම කියන්න දේවී දන්නවා උනත් දේවිට කඳුළු ආවේ හිතට දැනෙන දුක හිතෙන කාරණා වලට විතරක් නෙවෙයි. දේවි ඒ බව හොඳටම දැනන් හිටිය නිසා තමන්ගේ හිතට ආව ආවේගය කඳුළු අතරින් දිය වෙලා යන්න ඉඩ දුන්නා උනත් ඒ කඳුළු මංගල‍ගෙන් හංග ගත්තා. 

“රෑ කැමෙන් පස්සේ මම පිටත් වෙනවා, හැබැයි හෙට හවසට එනවා” මංගලගේ මනමාල කම රැදුණු කට හඬ දේවිගේ කම්මුල් මතට වැටුණා. නිකටෙන් අල්ලලා ඉවත ට හැරුණු දේවිගේ මුණ තමන්ගේ පැත්තට හරවගන්න මංගල උත්සහ කරත් දේවි හිටියේ ගලක් වගේ වෙලා. ගෑණියෙක්ට ගැණියෙක් වගේ මොලොක් වෙනවට වඩා පිළිමයක් වගේ ගල් වෙන එක ලේසී. හදවත පසාරු වෙන තරමට දැනෙන ඊතල හිසැති චවන වලින් ගැලවෙන්න, අතින්වත් නොඅල්ලා රිද්දන රැවුම් වලින් නොසැලෙන්න,  ගැණියෙක් හැම වෙලාවකම ගලක් වෙලා ජිවත් උනා.

දේවි පළිහවඩන මැණිකේ මේ වෙලාවේ හිටියේ නුවර විදියක තුන් මහල් නිවාඩු නිකේතනයේ බැල්කනියේ පිරිමියෙක් එක්ක උනත්,දේවිගේ හිත ඈතට ඉගිල්ලිලා ගියා. ඒක අතකින් අල්ලා නවත්තන්න පුළුවන් ගමනක් නෙවෙයි.
ඒ ගමන අතරේ දේවිට තවත් පිරිමි කිප දෙනෙක්ම හම්බුනා.

පලිහවඬන ආරච්චි දේවිගේ තාත්තා හැමදේම මට ඕන හැටියට වෙන්න ඕන උස් ගොරෝසු හඬකින් කෑ ගැහුව පිරිමියෙක්,

මලික් පලිහවඬන දේවිගේ ලොකු අයියා
දේවි ඉස්කෝලෙදී, පාරේදී, පංති වලදි කාවද ආශ්‍රය කරන්න ඕන කියලා තිරණය කරපු, ඒ හැමදෙම එයාට ඕන හැටියට වෙන්න ඕන කියලා හිතපු පිරිමියෙක්,

බණ්ඩාර රැක්මල්වත්ත දේවිගේ ඥාති මාමා, තමන්ට ඕන විදිහට කුඩා දේවිව අත පත ගාපු පිරිමියෙක්

තුසිත් පිලිහවඬන දේවිගේ මද්දු අයියා තමුසේ හැදෙන්න ඕන පවුලේ මිනිස්සුන්ට ඕන හැටියට කියලා ඇමරිකාවේ ඉදන් දේවිට තර්ජනය කරන පිරිමියෙක්,

තරිඳු දේවිගේ පාසල් ප්‍රේමය තමන්ට ඕන වෙද්දි ලං වෙලා තමන්ට ඕන වෙද්දි ඈත් වෙච්ච පිරිමියෙක්,

ඊට පස්සේ තවත් සබඳතා පවත්වපු, තමන් කැමති විදිහට දේවි වෙනස් වෙන්න ඕන කියලා හිතපු පිරිමි කිප දෙනෙක්,

අසුන්තක ප්‍රසංග එහෙම නැත්නම් කොයිලා විශ්ව විද්‍යාල ශිෂ්‍ය සංගමේ නායකයා, ධනපති පංතිය එක්ක තිබ්බ අරගලය දේවිගෙන් පිරිමහගන්න උත්සහ කරන්න වගේ පිකටිං දිනවල රාත්‍රිය දේවිට වෙන් කරපු පිරිමියෙක්,

විහඟ තමන්ට වඩා වයසින් ලබාල දේවිගේ ප්‍රේමවන්තයා, දේවිගේ කැමත්තට වඩා තමන්ගේ කැමැත්තට දේවි කැමති වෙන්න ඕන කියලා හිතපු,ඒ තමයි පිරිමිකම කියලා හිතපු පිරිමියෙක්,

දේවි මේ පිරිමි රූපත් එක්ක හිතින් පොර බඳින අතරේ මංගල ආයෙමත් වතාවත් දෙවිගේ නිකටිං අල්ලලා තමන්ගේ පැත්තට මුණ හරව ගන්න උත්සහ කළා. දේවිගේ කඳුළු ටිකෙන් ටික උණුසුම් වෙනවා මංගලට දැනුණේ නෑ. හදවත වේගෙන් ගැහෙනවා මංගලට දැනුණේ නෑ.

" මොකද ළමයෝ වෙලා තියෙන්නේ, මේ පොඩි වෙලාව නරක් කරන්න එපා, කෝ ඉතිං" ආයෙමත් මංගල වමතින් දේවිගේ නිකටින් අල්ලලා තමන්ගේ පැත්තට දේවිව හරව ගන්න උත්සහයක් දෑරුවත් ගෑණිගේ මුරණඩුකම එහෙමම තිබුණා. දෙවන තුන්වන වතාවලිදිත් මංගලගේ උත්සාහය අසාර්ථක උනා. හතරවෙනි වතාවේ දි මංගලගේ වමතට කලින් දේවිගේ දකුණු අත ඉස්සර උණා. ඊටත් තත්පර ගානකට පස්සේ දේවිගේ දකුණු අතට ටික වෙලාවවකට කළින් දේවි ඉඹගත්ත මංගලගේ බෙල්ල හිර වෙමින් තිබුණා. හිර වෙන හුස්මත් එක්ක මංගල දැක්කා දේවිගේ ඇස් වලින් කඳුළු වැලක් එලියට පනින හැටි. ඒ කදුළු වල ලේ පාට මිශ්‍ර වෙලා තියෙන හැටි. රවුම් වෙලා විශාල උන ඇස් ගෙඩි වල ලේ පාටින් නහර ඉලිප්පිලා තියෙන හැටි.

"යක්ෂණි" මංගලගේ කටින් අන්තිමට පිට උන වචන, මිමිණිල්ලක් විතරයි.

ඊටත් පැය කිහිපයකට පස්සේ දේවි තමන්ගෙම වාහනය කොළඹ නුවර පාරේ ධාවනය කරමින් හිටියා උනත් ගැණිගේ හිත වේගයෙන් ගැහෙන්න ගත්තා. හිත තමන්ගේ පාලනයෙන් තොරයි කියන්න දේවිට දැනෙනවා. පේරාදෙණිය පහු කරද්දි වැටෙන්න ගත්ත පොද වැස්ස කඩුගන්නාව හරියෙදි තද වැස්සක් වෙලා වැටුණා. ඒ වැස්සේ තෙමි තෙමි තමන්ට අඬන්න පුළුවන් නම් කියලා දේවිට කල්පනා උනත්, ගෑණි වාහනය නතර කළේ නෑ. මේ ජිවිත කාලෙදිම තමන්ගේ උවමනා වලට කිසිම තැනකදි නතර වෙන්න පුළුවන් වෙලා නෑ නේද කියලා ගෑණිට කල්පනා උනා. වමට දකුණට පැද්දෙන වයිෆරය අතරින් බොඳ වෙලා පෙන පාර දිගේ දේවි වේගයෙන් ඉස්සරහට ඇඳුණා.

"මේක මංගල රාත්‍රියක්" වමට දකුණට පැද්දෙන වයිෆරය තුළින් නොනවත්වාම ඇහෙන්න ගත්ත හඬ දේවිව නොසන්සුන් කළා. වයිෆරය තවත් වතාවක් වම් අතට නැවෙද්දි ඇහුණ "යක්ෂණි" කියන මිමිණිල්ල නොඇසෙන්න දේවි තමන්ගේ අත් දෙකින්ම කන් දෙක වහගත්තා. 

 

C ට ආදරෙන්

 ආදරණීය C,

ඔබ දන්නවද C, මම ඔබට ලියමින් ඉන්නේ මහ පාන්දරක බව. තාලයට පැද්දෙන දුම්රිය ගමන දැන් මට හුරුයි. ඒ ගමන අතර තුර පොත් කියවීම, ලීවීම පමණක් නොවෙයි, කුඩා එකකු සේ දුම්රිය දොරෙහි එල්ලී යාමද දැන් වඩාත් හුරුයි. හුරු පුරුදු ගමනක අතරතුර ඔබව සිහි වුයේ මන්දැයි ඔබට කුහුලක් දනවනවාට සැක නැහැ. ඒත් C කොතැනක කොහොම කොයි විදිහකට ඔබ මතකයට ඒදැයි නිශ්චිතවම කිමට නොහැකි උවත් ඔබ සෑම දිනකම හදවත මත බර අඩි තබමින් මතක අතරේ අද ද ඇවිද යන බව කිව යුතුයි. ඒ සෑම මොහොතකම ඔබට නවතින්න යැයි මගේ සිත බල කරන තරමටම වන වේදනාවේ කඳුළු දෑස් මත ගුළි ගැහෙනවා C.

එවන් වු වේදනාවන් යටපත් කළ හැක්කේ, මසකට වරක් හෝ දෙවරක් මස පසාරු කර ගනිමින් නහර මතට විදෙන ඉඳිකටු තුඩැති කුඩා එන්නත් කටුවට පමණක් වීම, ඔබ දන්නවද එය මරණීය වේදනාවක් වන බව. ඔබේ මතක එයින් යටපත් වන බව. ඔබ ලඟක ඇත්නම් යැයි සිතෙන මොහොතක උවද, දරා ගත නොහැකි වේදනාවේදී ඔබේ දෑතින්ම අල්ලා සිටිය යුතු උවද, ඔබ මා වෙනුවෙන් කඳුළක් හෙළතැයි බියෙන්, ඔබ ගිය පසු සියල්ල හොඳින් සිදු උවා යැයි බාර ගැනීමට මා හුරු වු වේදනාවෙන්, ඔබවත් මතකත් මොහොතකට අමතක කර දමන බව ඔබට කිව යුතුයි C.

නිශ්චිතවම සුව උවා යැයි කිව නොහැති නමුත් , සුව වීමේ අවසන් අදියරට මා පැමිණ ඇති බවට වු නිවේදනය සමඟ වන තහවුරු කිරීම තවත් පැය කිහිපයක් ගතව මවෙත ලැබෙනු ඇති C. එය දරා ගත යුත්තේ සිනහවකින් නම්, මම එය එසේ දරාගමි. එහෙත් මට ඔබෙන් යදින්නට ඇත්තේ ඒ මොහොතේදී, මගේ මතකයට නොඑන ලෙසයි. ඔබ තව දුරටත් මගේ ලඟ නොමැති බව සිතට නොපැවසිය යුතු බව ඔබ දැනගත යුතුයි C. ඒ මොහොතේ ජීවිතය පිළිබඳ වන සියලු ආශාවන් හා එක්ව, සියළු ප්‍රාර්ථනා හා එක්ව, සියළුම සිහිනයන් හා එක්ව, සියළුම බලාපොරොත්තු හා එක්ව මේ හදවතද තව වරක් හිනැහුනාවේ C. ඒ සියළුම ආශාවන්, සියළුම ප්‍රාර්ථනා වන්, සියළුම සිහිනයන්, සියළුම බලාපොරොත්තුන් ඔබත් සමඟ එකට එක්ව දුටු බව ඒ මෙහොතේදී සිතට නොනැගුනාවේ. නොදැනුනාවේ.

හදවතට සිනාසීමට ඔබ මගේ හදවතට බොහෝ දුරකින් අදට පමණක්, මොහොතකට පමණක් හෝ නැවති හිදින්න C. ඔබ නොමැති තැන, ඔබ ට සැදුණ ඉඩ, හිඩැසක් ලෙසින් ම තබා ගනිමින්, නැවත ජීවිතය දෙස බැලීමට මටත් අවසර දෙන්න C.

ඒ අවසරය මතින් දිනෙක ඔබත්, ඔබේ දරුවන් හා මුණුබුරන් සමඟින් සෑදෑහිරු රැසින් නැහෙවෙන මුහුදු වෙරළක මිතුරන් වෙසින් ඇවිද යාමට හැකි බව සිතමින්, ඔබ හා සිදු කරන මතක ගනුදෙනුවට යළිත් ඔබට මසිතේ ඉඩ වෙන් කිරීමට ඔබේ කාලයෙන් මොහොතක කාලයක් මට ලබා දෙන්න C.

ඔබ ට මිසක අද ද ඔබ ව අතැර යාමට මට කිසියම් වු හේතුවක් හමු නොවීම, සරදමක් විය හැකිද C. එය එසේ විය යුතුද C.

A
2020.09.26

 

 

C ට ආදරෙන් 2020.06.09

 ආදරණිය C,


බොහෝ කලකට පසුව ඔබට ලියන විටකද, ඔබ මා වටා තැනූ මතක ස්මාරකයන්ගේ කිසිදු වෙනසක් ව සිදුව නොමැති බව ඔබට කිව යුතුදැයි මා දන්නේ නැහැ. එය ඔබ දැන සිටියද, දැන නොසිටියද සිදු වන කිසිදු වෙනසක් නොමැති බව පසක් කර ගැනීමට නොහැකි වීමට තරම් මා දුර්වල නොමැති බව ඔබ දන්නවා. 

 කාලය මහ පුදුම විදිහට මිනිසුන්ව වෙනස් කරවන විටකද, ඒ කාලය තුළදී කිසිදු වෙනසක් නොමැතිව ඔබ මා හදෙහි පවතින'යුරු පමණක් සමහර අවස්ථාවලදී මට පුදුමයක් දනවන කරුණක් බව ඔබ දන්නවද C.

එය සිදු වන්නේ කෙසේ දැයි මා දන්නේ නැහැ. ඔබ කවුදැයි, හෝ ඔබ මගේ කිසිවකුදැයි හෝ ඔබ මා වෙත කුමන වු මායාවක් කළේ දැයි හෝ මා අද ද නොදන්නා බව ඔබ දැන සිටිය යුතුයි C.

එහෙත් මේ කිසිවක් ඔබ නොදන්නා බව  පමණක් මම දනිමි. ඔබට මෙසේ ලීවිම ම නොකළ යුතු  දෙයක්ව පවතින බව පමණක් මම දනිමි. එහෙත් මා නොකළ යුතුව තිබුණේ ඔබට ආදරය කිරීමයි C. එපමණයි. නොමැති නම් ඔබ මා රුවටීම නොකළ යුතුව තිබුණා යැයි මා සිතීම වරදක් ද C.

කෙසේ හෝ අන් කවරදාකටත් වඩා ඔබව මතක් වන විට, ඔබේ මයාකාරි වදන් ගැවසුන හඬ ඇසිය යුතුයැයි සිතුන විටකදි පවා හුදකලාවක ගිලීම හැර මා කළ යුත්තේ කුමක්දැයි තෝරා ගැනීමට බැරි වීමේ  වේදනාවෙන් මා පෙළීම හා එම වේදනාව දරා ගැනීම පමණක් සිදු කිරීමට වීම මොන තරම් කටුකදැයි ඔබ දන්නේ නැත. එය ඔබට සිතිය හැකි වු මට්ටමක හෝ නොමැති බව ද ඔබේ සිතුවිලි වලට ළඟා විය හැකි තලයක නොවන බව ද මා දනිමි. 

මෙය අවසානයේ දි මා ඔබට කිව යුතු යැයි සිතන්නේ නම්, ඒ මා අසල මේ මොහොතේ ඔබ සිටියා නම්, මට ඇසිමට දුරක සිට හෝ ඔබේ හඬ පාව ආවා නම්, මට දැකිමට ඔබව හමු විමට ඒමට තිබුණා නම්, කවරදාකටත් වඩා, අන් හැමදේටමත් වඩා, ඔබ ව මට වටිනා බව පමණක් හෝ කිමට තිබුණා නම්, මා පමණක් වාසනාවන්තයැයි සිතීමට තිබුණා යන්නයි. ඔබ වටා ඇති සියළු දේ, ඔබ ගොඩ නගාගත් සබැඳියාවන්, මා හැර ඔබ ඔබේයැයි නම් තබන සියළුම දේ ඔබ නිසාම වාසනාව තවරා ගන්නා අයුරු මම අසමින්, දකිමින් සිටිමි. ඒ සියල්ල සිනහවකින් ඉවසිය හැකි තරමින් ම මා පුරුදු කර ඇති ආදරය වාසනාවන්ත වීම පමණක් ඔබේ නමින් මා අසල ඉතිරි වී තිබුණාවේ.

ඉතිං ඔබ මට වඩා සිය දහස් ගුණයකින් වාසනාව කැටි කර උපන් නිසාවෙන් මගේ කඳුළ අඟ ඔබේ හසරැල්ල සෑදිම මම බාරගත යුත්තේම සරදමක් ලෙසින් නොවන වග පමණක් මා දනිමි.

ඔබට ආදරෙන් ලියන මේ වචන වල ඇත්තේ ආදරයම පමණක් බව මා දනිමි. එය ඔබ අදහනවා නම් අදහන්න. ඊට පෙර වතාවක්වත් අහම්බයකින් හෝ මේ අකුරු කියවන්න.

මේ මොහොතේ ඔබේ ඇස් මත මා වෙනුවෙන් කඳුලකට හෝ ඉඩ සැදෙනවාට මා කැමති බව ඔබ දැන ගත යුතු නිසා සටහන් කර තබමි. ඒ කඳුල තුළ ද ඔබේ ආදරණීය වාසනාව ගුළිව ඇති බව මම දනිමි. එබැවින් මගේ නමින් ඔබේ ඇස්මත අහම්බයකින් හෝ ඉඩ සැදෙන හැම කඳුලම ඔබට මුදු පවනක්ව නෙතට සිහිලක් උනාවේ.

 
A,
2020.06.09

 

 

සීහ ගිර සිත්තරා ගේ බිරින්දැ

(ඇහුනාද බිඳුවක් තරමකට හෝ

ඒ විලාපය සොඳුරු රුව නරඹන වෙලේ)

නීල කටරොඩු මලක්

නෙලා ගෙනවිත් ලොවෙන් සැගවුව

නුඹේ හිත ගල් බිත්තියේ

ඇදෙන විට හිමියනේ

ගිරි කුලින් සිංහයා පැනවිත්

ගෙපැළ දොරකඩ ඉව කළේ...

නුඹට පිදු සෙනෙහසක් මිස හිත

ලපල් දළුවක වරදක් නොවේ

නුඹට පමණක් රසඳුනක් වු

වෙහෙර රන් කොත හිමියනේ

ගල් කුලක ඇයි සිත්තම් කළේ....

හිමි කමක් නොකියන්න හිමියනි

සුවඳ සගවනු බැරි තැනේ

සුසූමකට හෙලවුනත් ගිරි හිස

දැස් හැර නොබලන්න හිමි සඳ

රිදුම් පිරිමැද ල'පැත්තේ...

ගල් කුලේ ඒ ඇන්ද රූපේට

සිංහයා ලෝභ බැදී වෙලේ

සිංහ නිය නුඹ නෙත් කොනේ

වැදී නෙත් හිත් පැරුණේ

දෑස නුඹ ලියවිලා තිබු ඒ

සෙනෙහේ හින්දද හිමියනේ...

ගල් ලේනේ එක් අඳුරු තැනකදී

මගේ රුව මට හමුවුනා

නුඹේ පෙම් හිත සඟව ගනු බැරි

කරුණ එකිනෙක වැටහුනා

මටත් කලියෙන් කඳුලු බිදුවක්

නෙතින් පැණ බිම විසිරුණා...

Add caption

අතීතය ඇහැරුණු වෙලාවක

ගඟක් ගැලුවානම් මෙච්චර

කඳුලු දියවැල් හංගගෙන

උපන් කඳුලක් හිතයට තියාගමි

අතීතය ඇහැරුණු වෙලාවක 

 

ගහක් වුව සිසිලස පතයිනම්

සුළඟ සැඩ උන වෙලාවක

ඒ සිනාවම මතක් කර ගමි

අතීතය ඇහැරුණු වෙලාවක

 

පවස නිවන දිය පැන නඟි නම්

නොසැලෙනා කඳු හිසක් මුදුනෙන්

නුඹ නමින් සෙත් කවි ගයන්නෙමි

අතීතය ඇහැරුණු වෙලාවක

එතැකින් මියෙමි

හිනැහෙමි - හඬමි
නිසසල වෙමී - සසල වෙමී

කවියක ලියමි - ගීයක මිමිණුමක් වෙමි
තනුවක ගැයෙමි - හද කුටියක නතර වෙමි.

සඳ ලඟ හිදිමි - තරුවක උව දුක අසමි
හිරුටත් පෙම් කරමි - රෑ කළුවර වැළඳ ගමි

දෑසම වසමි - රුව මතකෙට නඟා ගමි
මා ඔබ දකිමි - නොදුටුව සේ ඉවත යමි

කඳුලක් ලෙහමි - මේ කුළකට බාර දෙමි
සුළියක එතෙමි - සුළි සුළඟක් වි නැඟෙමි.

ගිරි හිස දකිමි
පා පැකිලෙමි - නතර වෙමි
සුසුමක් හෙළමි - හුස්මක් ගමි
ඇවිද යමි.

කතරක දැවෙමි
වැහි පොද වෙමි - හිතට ගමි
පිණි පොද වෙමි - ගිලිහී යමි
එතැකින් මියෙමි.

රඟහළකි ජිවිතයම

රාම ඒ වතාවෙදිත් ඇස් උස්සලා මගේ දිහා බැලුවා. හරියටම කෙළින්ම මගේ ඇස් වල කළු ඉංගිරිය දිහාවෙම. හරි කෙළින් බැල්මක් ඒක. ..........තත්පර ගානක් ගත උනත් කිසිම හෙළ වීමක් නැතුව රාම ඒ විදිහටම බලාගෙන හිටියා. ඒත් හරි නම් රාම ඒ වේලාවෙදි ඉන්න ඕන බිම බලාගෙන. බිම බලාගෙන.  පිටපතේ තිබුනේ ඒ විදිහට. මම දෙතුන් වතාවක් ම පිටපත කියවලයි හිටියේ. පොලිෂ් මැදලා තිබ්බ ලී තට්ටු වේදිකාවක්. රාමට රාමගේම ප්‍රතිබිම්භය පේන තරමට ලී වේදිකාව මැදිලා තිබුණේ. අපි ම කොච්චර මේ ලී වේදිකාවේ එහෙට මෙහෙට බරට අඩි තියලා තියෙනවද?

රාම උන්නේ බිම වාඩි වෙලා. දකුණු කකුල දනිස ගාවින් නවාගෙන ලී වේදිකාවට බර දීලා. වම් කකුල නවාගෙන හිටියත් මා පට ඇඟිල්ලෙන් ලී වේදිකාවේ මොනවද අඳින ගමන්. ඒ කොටස  පිටපතේ නෑ. කැම්මි කට් කිව්වෙත් නෑ. අපි දිගටම චරිත වලට ගිලුණා. රාම ඉන්න ඕන බිම බලාගෙන. මේ වෙනකල්ම රාම වම් කකුලේ මා පට ඇඟිල්ල දිහාම බලාගෙන හිටියා. කැම්මි කට් නොකියන්නේ ඒ නිසා. රාමගේ නොන්ජල් මුණට ම හරියන චරිතේ ඒක. රාමගේ බැල්මත් නොන්ජල්. නොන්ජල් කියන එකේ හරිම තේරුම මොකක්ද කියලා මම දන්නැති උනාට ඒක රාමට ගැලපෙනවා. නොන්ජලයා. කට කොනකට හිනාවක් ආවත් මම හිටියේ චරිතේට ආරුඩ වෙලා. කාලි වැහුණා වගේ තමා.

මම චරිතෙන් මිදෙන්නේ මේ වේලාවට. කැම්මි දැන් කිප සැරයක්ම රාමට මතක් කරනවා මගෙන් ඒ වචන පිට වෙද්දි රාම ඉන්න ඕන බිම බලාගෙන කියලා.

“ මේ ලෝකේ පෙරලුනත් රාම ඔය ඉන්න විදිහටම ඉන්න” කැම්මි කියන්නේ එහෙම.

මම හිටියේ පොඩි මේසයක් උඩ. අපි මේසේ හොයා ගත්තේ MH1 දේශන ශාල‍ාවෙන්. ඒ මෙසේ උඩ පුටුවකුත් තියලා. හරියටම එතකොට මම හිටියේ මෙසේ උඩ තියෙන පුටුවේ. රාම ඉන්නේ මට පහලින් වේදිකාවේ ඉඳගෙන. ඒ පුටුව උඩ ඉද්දි මට අමරදේවේ පිටිම පස්සේ පුටු පේලියත් පේනවා. මම  පුටුවට නැගපු ගමන් චරිතෙට ආරුඪ වෙනවා. මුළින්ම බිම ඉන්න රාමට රැවුමක්. ඊළඟට මාව අහගෙන ඉන්නවයි කියලා හිතින් මවා ගත්ත ගෑණු රූප වලට හිනාවක්. හිනාවක් කිව්වට ඒක හිනාවක්ම නෙවෙයි. කැම්මි කැමතිම ඒ කොටසට. “ඒක මාරයි” කියලා තමයි කැම්මි කියන්නේ. ඊළඟට වේගෙන් පටන් ගන්න මගේ කථාව. අමතන්න තියෙන්නේ හිතින් මවා ගත්ත ගෑණු ගොඩකට. එතන ඉන්න එකම පිරිමියා රාම. පිටපතේ තිබ්බේ  එහෙම. කැම්මිගේ වැඩක් බලන්න SSH විතරක් නෙවෙයි MGT එකයි, AGRIඑකයි,APPLIDE උනුයි අමරදේවේ පිරෙනවා. එදාට මේක පුරාම දකින්න වෙන්නේ පිරිමි හිස් ගොඩවල් විතරයි. උන්ගේ උරහිස් වලටයි, පපුවලටයි, හේත්තු වෙච්ච ගෑණු රූප තියෙයි තමයි. සිය ගානක ගෑණුන්ට කථා කරද්දි පිරිමින්ට ඇලුණු ඒ ගෑණු රූප වලින් මට සත පහක උදව්වක් නොවෙන හින්දා ගෑණු ඔළු ගොඩක් මම මවා ගන්නවා. මේසේට නැඟලා පුටුවට නඟින්න කළින් මම ඒක කරනවා. මට ඕන වෙලා තිබුණේ මේක මතක හිටින චරිතයක් කරන්න.

එක එක විදිහේ මුණු ගොඩක්. අමරදේවේ ලයිට් අඩුම තැන තද රතු පාට ලිප්ටික් ගාපු සුදු පාට ගෑණියෙක්,ඉස්සරහා පේළියේ කළු පාට ගෑණියෙක්, කමිස අඳින ගෑණියෙක්. සාරි අඳින ගෑණියෙක්, කැරළි ගැහුණු නොපිරපු කොණ්ඩයක් තියෙන ගෑණියෙක් මැද අසුනක, ඊළඟට නිකටේ තැනින් තැන රැවුල් ගස් වැවුණ ගෑණියෙක්, කොණ්ඩේ පාට කරපු ගෑණියෙක්, කණ්නාඩි දාපු ගෑණියෙක්, පිරිමියෙක්ට අයිති නැති පිරිමි ගෑණු මුණක්, අඩන ගෑණු මුණක්, හිනා වෙන ගෑණු මුණක්, කඳුළු පෙරන ගෑණු මුණක්, අඩන්නෙත් නැති හිනාවෙන්නෙත් නැති ගෑණු මුණක්, ‍ටිකක් හිනාවෙන ටිකක් අඩන ගෑණු මුණක්, වැහැරුණු ගෑණු මුණක්,  අහංකාර ගෑණු මුණක්, අහිංසක ගෑණු මුණක්, නපුරු ගෑණු මුණක්, සුදු ගෑණියෙක්, කළු ගෑණියෙක්, තලෙලු ගෑණියෙක්, මහත ගෑණියෙක්, කෙට්ටු ගෑණියෙක්, ලස්සන ගෑණියෙක් සහ කැත ගෑණියෙක්. අන්තිමට පිරිමියෙක් වගේ කෙළින් බලන් ඉන්න ගෑණියෙක්.

කැම්මි කියනවා නවතින තැන් වලදී ඒ එක එක ගැණු රූප දිහා බලන්නලු. මම මවා ගන්න ගෑණු රූප ගැන කැම්මි දන්නේ කොහොමද? පිටපතේ එහෙම දෙයක් ලියවිලා තිබුන්නෑ. මේ මම චරිතෙට ආරුඪ වෙන්න පුහුණු වෙන විදිහ.

මම කථා කරනවා. අත පය එහෙට විසික් මෙහෙට කරමින්. ආයෙමත් එකතු කරමින්. පපුව මැද්දනේ බැඳ ගනිමින්.

“ඔබ ඔබේ හදවතට ඇහුම්කන් දෙන්න. ඔබේ මනසට ඇහුම් කන් දෙන්න. කුමක්ද ඔබට දැනෙන්නේ. කුමක්ද ඔබ සිතන්නේ. මේ මහා විශ්වය තුළ ඔබ එක කුඩා අංශුවක්. ඔබ දුවිල්ලක්. පයට පැගෙන. කාටද ඇහෙන්නේ. ඔබේ විලාපය. කඳු මුදුන් වල දෝංකාර දෙන ඔබේ විලාපය. ශෝකය. පසුතැවිල්ල. ගැණුන්ගේ ඇඳුම, ගැහුණුන්ගේ  කදුළු, ගැහුණුන්ගේ හිනාවල්, ගැණුන්ගේ නිදහස, ගැණුන්ගේ සීමාව, ගැහැණුන්ගේ අහවල් දේවල්, කවුද තිරණය කරන්නේ?  ඒකට ඉන්නවා පිරිමි සංහතියක්”

මම දකුණු අතේ දඹර ඇඟිල්ල වේදිකාවේ වම් කෙළවරේ ඉදන් මට දකුණු පැත්තෙන් බිම වාඩි වෙලා ඉන්න රාම දිහාවට ගේනවා. පිරිමි සංහතිය ම හරියට ඒ වෙලාවේ එතන බිම වාඩි වෙලා ඉන්නවා වගේ. මගේ සමච්චල් හිනාව. බැල්ම, මේ ඔක්කෝම රාම දිහාවට. රාම තාමත් බිම බලාගෙන.

“තමන්ගේ ගැණි ආදරය හොයද්දී ඒ වේදනාව උඹට දැනුනද? ආදරය ලබන්න පුළුවන් හොඳම ක්‍රමය ආදරය දීම කියලා උඹ හිතුවද? රැකවරණය දීම කියන්නේ කොට ගවුමකට තහනම් කියලා ලේබල් ගහන එක කියන්න උඹට ඉගැන්නුවේ කවුද? පිරිමි සීයකට එකතු වෙලා එක ගෑණිනියෙක්ට හිනා වෙන්න අයිතියක් කොහෙන්ද? ගෑණියක්ට ආදරය තියෙන්න පුළුළුන්, ආදරය ලබන්න පුළුවන් පිරිමියෙක් ඉන්න තැන විතරද? කොහෙමද?” රාම තාමත් ඉන්නේ බිම බලාගෙන. මම මගේ හඬ දියවෙන්න ඉඩ හරිමින් ඉන්නේ.

“ප්‍රේමයට තියෙන්නේ පුදුමාකාර බලයක්, ඒ දිව්‍යමය බව උඹට  මගෙන් ලැබෙන්නෑ රාම. උඹට මගෙන් ලැබෙන්නෑ. ඒ ප්‍රේමයේ බලය පළමු ස්පර්ශය තුළම දැනෙන , අවුරුදු සීයක් උනත් සීතල ‍වෙලා ගල් ගැසී මේ සිරුර මත පැවතිය හැකි දෙයක් රාම. පැවතිය හැකි දෙයක්. මගේ ප්‍රේමයේ පළමු ස්පර්ශය උඹ නෙවෙයි රාම.” පිටපතේ නැති උනත් හරියටම රාම මගේ දිහා කෙළින් බැලුවේ අන්න ඒ වේලාවේ. මේ දැන් හත් වෙනි වතාව. ඇස් විනිවිදින බැල්මක්. තත්පර ගානක හෙළවීමක්වත් නැතිව, ඒ නොන්ජල් මුණ නොන්ජල් ඇස්. නොන්ජල් පෙණුම. නොන්ජලයා.

හිල්ටන් කැන්ටිමේ අඳුරු මුල්ලක, පෙතියායි මමයි කථා කර කර හිටියා. අපි කැන්ටිම ආවේ බෙන්ච් එකක ඉද ගන්න බැරි රමට වැස්සක් වැටුණ නිසා. තෙත් වෙච්ච ඇඳුම් වලින්. පෙතියාගේ අත්, මගේ අත් වලින් උණුසුම් උනා. මගේ උණුසුම් වෙච්ච අත් වලින්ම පෙතියාගේ කම්මුල් උණුසුම් උනා. පෙතියාගේ රෝස පාට තොල් මගේ ඇඟිලි වලින් උණුසුම් උනා. ඊළඟ විනාඩියෙදී මම මගේ උණුසුම් තොල් වලින් පෙතියාට මගේ හුස්මක් උරන්න දුන්නා. තත්පර ගානකදී ඒ රෝස පාට තොල් මගේ දුඹරු තොල් පෙති වලින් මිදුණා. තවත් තත්පර ගානකට පස්සේ වැස්සෙම පෙතියා බෝයිස් හොස්ටල් එක පැත්තට යනවා මම බලාගෙන හිටියා වැස්ස අස්සෙන්. සති ගානක් යනකම් අපේ හොස්ටල් එකේ පෙතියාගේ පලමු හාද්ද ගැන කතා කවි නාට්‍ය හැදුනා. පෙතියාගේ චරිතෙට පණ දෙන්න හොස්ටල් එකේ කෙල්ලො පොලිමක් හිටියා. මාස ගානකට පස්සේ පෙතියා රාම වෙලා, පිටපතේ ත් නැති කොටසක්, මගේ දිහා කෙළින් බලන් ඉන්නවා. ඒ නොන්ජල් මුණ මැද්දෙන් මට මේ හත් වෙනි වතාවේදි අර රෝස පාට තොල් පෙති පෙනෙන්න ගන්නවා. රාමගේ ඇස් වල තියෙන්නේ ඒ කථාව. පහුගිය මාස හය පුරාවටම තමන්ගේ පළමු ආදරයේ පළමු හාද්දේ රස දෙවෙනි වතාවටත් බලන්න පළමු ආදරය ජීවිත කාලය පුරාම සුරක්ෂිත කරන වගට වෙන පොරොන්දු ගොන්නකුත් එක්ක කාලය කා දැමීමේ ආදරණිය කථාව. රාමගේ පරම පාරිශුද්ධ ප්‍රේම වෘත්තාන්තය. ඒ වෙනකොටත් මම සීනියර් බැජ් එකේ පොළා එක්ක හිච් කියන්න හැමෝම දැනන් හිටියා.

“කට්. මේ ලෝකේ පෙරලුනත් රාම ඔය ඉන්න විදිහටම ඉන්න. බිම බලාගෙන. පිටපතේ තියෙන්නේ එහෙම නේ. මතකනේ බිම බලාගෙන” , හරි ඒ ලයින් එකටම ආයෙම යමු”

“මේක මෙහෙම කරන්න බෑ”  මම පුටුවෙන් ඩෙස් එකට, ඩෙස් එකෙන් වේදිකාවට. රාම ළඟම තියෙන වතුර බෝතලේ ගන්න ගමන්, මගේ හුස්මක් රාමගේ කන් පෙති මතය වට්ටනවා. ඒත් එක්කම නැගෙන මගේ සමච්චල් හිනාව පෙතියට පෙන්නෑ. නොන්ජලයා. දැන් අපි අට වෙනි වතාවට රියසල් කරන ගමන්. මම මගේ හඬ ශාලාව පුරාම දියවෙන්න ඉඩ හරිමින් ඉන්නේ.