සීහ ගිර සිත්තරා ගේ බිරින්දැ

(ඇහුනාද බිඳුවක් තරමකට හෝ

ඒ විලාපය සොඳුරු රුව නරඹන වෙලේ)

නීල කටරොඩු මලක්

නෙලා ගෙනවිත් ලොවෙන් සැගවුව

නුඹේ හිත ගල් බිත්තියේ

ඇදෙන විට හිමියනේ

ගිරි කුලින් සිංහයා පැනවිත්

ගෙපැළ දොරකඩ ඉව කළේ...

නුඹට පිදු සෙනෙහසක් මිස හිත

ලපල් දළුවක වරදක් නොවේ

නුඹට පමණක් රසඳුනක් වු

වෙහෙර රන් කොත හිමියනේ

ගල් කුලක ඇයි සිත්තම් කළේ....

හිමි කමක් නොකියන්න හිමියනි

සුවඳ සගවනු බැරි තැනේ

සුසූමකට හෙලවුනත් ගිරි හිස

දැස් හැර නොබලන්න හිමි සඳ

රිදුම් පිරිමැද ල'පැත්තේ...

ගල් කුලේ ඒ ඇන්ද රූපේට

සිංහයා ලෝභ බැදී වෙලේ

සිංහ නිය නුඹ නෙත් කොනේ

වැදී නෙත් හිත් පැරුණේ

දෑස නුඹ ලියවිලා තිබු ඒ

සෙනෙහේ හින්දද හිමියනේ...

ගල් ලේනේ එක් අඳුරු තැනකදී

මගේ රුව මට හමුවුනා

නුඹේ පෙම් හිත සඟව ගනු බැරි

කරුණ එකිනෙක වැටහුනා

මටත් කලියෙන් කඳුලු බිදුවක්

නෙතින් පැණ බිම විසිරුණා...

Add caption