කවිය දියණි

සිව් පද විරිතට
පද අරුත් ගලපා
හිත පුරා ලියු
කවිය නුඹ

ඉටි පහන් එළි මැද
පන්හිඳේ දැවටී
ජීවිතයට තාලය දුන්
කවිය නුඹ

බඹර ගුම් කැළ
බිඟුන් නද දෙන්නට
සොරා ගන්නට සැදු
කවිය නුඹ

කොවුල් සර මැද
ගීතයක් සේ ගැයෙද්දී
එළි සමය රැක ගන්න
කවිය නුඹ

මඟ හැරුනේ කොහොමද?

 ඒ අසුන ඔබට

මඟ හැරුනේ කොහොමද?

ඔබ නමින් මම

හිතින් වෙන් කළ

ඒ හිඩැස ඔබ

නොදැක්කේ කොහොමද?

දිගු නොමැති, අපිලිවෙළ

ඇහිබැමට යටින් වන

ගිලුණු ඇස් පුංචි කර

ඔබට පා කළ ඉඟිය

මඟ හැරුනේ කොහොමද?

නා දල්ලක් නොවන

අව පැහැති දෙතොලකින්

“ආදරේයි මම” කියන්නම බැරිද?

ඔබට ඒ හඩ ඇහෙන්නේම නැතිද?

රෝස පෙති මත ලියන්නම ඕනේද?

කවියක් උනත් දකින්නේ එහෙමද?

තෝඩු පැලදිය යුතුමද?

ආදරේටත් මෝස්තර ඕනමද?

සඳට කවි ලියන නුඹේ හිත,

සඳක් නොපතන්නේ නොම වේද?

ඉතිං මහ අරුමයක්ද

ඒ අසුන නුඹ මඟ හරින එක.

කවියෙක් එක්ක තාලෙට

තවිකමට පය තියන්නම බැරිද?

දැක දැකත් නොදැක ඔබ

ඒ අසුන මඟ හරින්නේම ඒකද?

හුදකලා වෙමි

                            

                               හුදකලා වෙමි.

වසක් හෝ සිය වසක් වුව
පියවරක් මත පියවරක්
තබා ආ නොහැකිනම් තව.....

බලා හිදිනෙමි.
කාලයක් හෝ කල්පයක් වුව
සිහිනයත් සිහිනයක් වී
රාත්‍රිය  මියෙද්දීත්....

නොවිමසන්නෙමි.
පසුවදන කොහි පෙරවදන් කී
කවිකමට හෝ කවිවලට
සුළඟ ඒ කවි ගයද්දී....

හිටපු පෙම්වත,

අහම්බයකින් හමුවු ¡¡¡¡
හිටපු පෙම්වත,

සුවෙන්දෑයි ඔබ අසන විට
ඇස් වලින් උත්තර දුන්නේ
ඉස්සරම ඉස්සර පුරුද්දට
අහිතක් නොහිතන්න ඒ ගැන

( පසුකළක ඔහුට ද එලෙස උත්තර දී ඇත)

වමත වෙඳැගිල්ල හැංගුවේ නම්
ඔබට හීල්ලෙවීයැයි සිතුන බැවිනි
කළු නුලෙන් ඔතා ඇගිල්ලට දැන් හිර කෙරු
රන් මුදුව දකිවී යැයි අනියත බියෙකිනි

( ඔබට බොරු කීමට අද ද මම අකමැතිය)

හිටපු පෙම්වත,

ඔබට කොහොමද ජිවිතය? පෙම්වත
අසන්නට අද ද අමතක උනෙමි.
එහෙත් ඔබ සුවෙනි දනිමි. සිතමි.
මදක් සුදු රැවුල ඔබට හැඩය දකිමි.

( පසුතැවීමක රේඛා ඇදෙනුයේ මා දැසෙහිය)

ඔබට මා මටද ඔබ ආයෙමත් හිමිවෙන්න
තව කුඩා විය යුතුය දුපත.විසල් විය යුතුය හදවත.
ඉතිං ඇස් මතින් ඉඟි නොකරන්න පෙම්වත
තව ටිකයි ඉවසන්න අපි ලබමු ඊළඟ භවය

( හිටපු පෙම්වත, මම නුඹේ පෙම්වති)

හෙට ඇවිත් පවසන්න

ඉර ඈත සැඟව යන්නේ
ක්ෂිතිජයත් පසුකරම විය යුතු ය.

හෙට ඇවිත් පවසන්න,
ඒ ගගන සිප ගන්න විට
මේ සයුර නිසලවම උන්නා ද
නැතොත් සයුර හද නැගුන
සුසූම් සුළි දුටුවා ද

බිදෙන මේ රළ පෙළ
අතුල් පහරකි වෙරළ කිව්වට  
මට හිතෙන්නේම දියඹ සිට  
අරන් එන්නේම ආදරේ වග

ඒ නිසාමනේ
වෙරළ මා තැබු සලකුණක්
එසැණවිත් මකා දැම්මේ රළත්,

ඉර ඈත සැගව යන්නේ,
මේ සයුර, එ් ගගන සිප ගන්න තැන පසු කරද
හෙට ඇවිත් පවසන්න,
මටත් වෙරළෙන් සමු ගන්න..

ඉවුර

ජීවිතය

පදවන තොටිය...

යළිත් යා යුතුය

අතෑර ආ ඉවුර වෙත...

වසන්තය ඇහැරුණද

මේ ඉවුර

ඒ ඉවුර වෙයි

හදවතේ මල්

පිපෙන රහස...

ජිවිතය

පදවන තොටිය...

ඉතිං මා,

ගෙන යන්න ඒ ඉවුර...

ඔබේ හඬ

ඔබේ හඬ  පාව එන්නේ කොහෙන්දැයි දැන ගන්න

පියවරකට පසු පියවරකදී හැරි පිටුපස බලමි

එහෙත් එය මතුව එන්නේ හදවතේ එක්තරා තැනකිනි

ලබ් ඩබ්ව නැගෙන හඬ සමඟ එකට එකතුව පැටලවී

සමාවක් දිය හැකිද?

අමතකවිම් සියල්ලටම

සමාව දුන් පසුත්

තවදුරටත්

සමාවක් දිය හැකිද?

නින්දක අතරතුර

බඳා වැළද

අනියම් නමක් 

කියවෙන එකට

මා කුළුඳුල් හැඟුමකැයි රවටා

අෑ ප්‍රතිබිම්බ අදින එකට

ඉවසිය හැකි සියල්ලම

ඉවසු පසුවත්

තවදුරටත් 

ඉවසිය හැකිද?

බත ලිප තබා

ලිණි අවුලන්නට පිඹිනවිට

නුඹේ තොල් මතින්

පැරණි ගී මිමිණිම

සමහර දිනෙක සාක්කුවකින්

බස් ටිකට් දෙකක් හමුවීම

කිවයුතු සියල්ලම

කියා අහවර වු පසුවත්

තව දුරටත්

කීමට යමක් වේද?

දෑස් අඩවන් ව

නළලට වැටෙන

කෙහෙරැළි ඉවත් කර

“ආදරේයැයි” හෝ එසම වු වදනක්

නැතහොත්

“නවතින්නයැයි” හෝ එසම වු ඉඟියක්

නිදි කුම්බා

අල්ලපු ගමන් නින්දට වැටෙන ශාක ලොකේ නිදි කුමාරි තමයි නිදිකුම්බා කියන්නේ. ස්පර්ශයට සංවේදී පත්‍ර හා කටු සහිතයි. වල් පැළැටියක් විදිහට හඳුනගත්තත් නිදිකුම්බා කියන්නේ ඖෂධීය ගුණය සහිත පැළැටි විශේෂයක්. Fabaceae කුලයට අයිති වෙනවා කියලා තමයි විකිපිඩියා නම් කියලා තිබුණේ. අද උදේම මිදුලට ගියහම දැකපු නිදිකුමාරියන්ගේ නින්දට බධා නොකර තමයි, එයාලව පින්තුර ගත කර ගත්තේ.

                                              පිබිදීම

ඇහැරුණ නිදි කුමාරි

නිදි කුමාරි සහ තවත් අය

කටු, නටු හා මල්

කටු අකුලේ මල් ඇහැරේ

බලාපොරොත්තු එක්ක

පැටලීම

පරවීම

කඳුළු රදන පත්

නිදා යළි ඇහැරෙන