'එදා ඉදන් රළ, වෙරළ, මුහුද කඳුළු ලුණූ රහ හරි
සමව බෙදා ගත්තා.’ හිරණ්‍යා ලියමින්
හිටිය දේ එතැනින් නැවැත්තුවා.
“එහෙනං අපි බඳිමු.”
කෙටි ආස්වාස ප්‍රාශ්වාස තිස් ගානකට පස්සේ හිරණ්‍යා වචන
ගලප ගත්තේ ඈතින් පටන් ගත්ත රැල්ලක් දිහා බලාගෙනමයි. ඒ රැල්ල මුහුදු වෙරළට ඇවිත්
බිඳිලා පෙණ විසිරෙද්දී තමයි හිරණ්‍යාගේ කටින් ඒ වචන ටික පිට උනේ. වචන පිට උනාට
හිරණ්‍යාගේ බැල්ම දශමේකින්වත් වෙනස් උනේ නෑ.
ඈත මුහුදෙන් ආයෙමත් අලුත් රැල්ලක් පටන් ගන්න තැනකයි ඒ ඇස් නතර වෙලා තිබුණේ.
උවමනාවෙන් නොබැලුවට හිරණ්‍යා දන්නවා ඒ රැල්ල වගේම මේ රැල්ලත් වෙරළ ළඟදී බිදෙනවා
කියන්න. හැම රැල්ලකම අවසානය බිඳිලා විසිරිලා යන එක නේ. පුංචි කාලේ ඉදන් දැකපු මුහුදු
රැළි වල වෙනසක් හිරණ්‍යාට පෙනුනේ නැති උනාට ඒ රැළිත් එක්ක පෙරළි පෙරළී වෙනස් වෙච්ච
ජීවිත වල හෙවණැලි පවා හිරණ්‍යා දැනන් උන්නා.
“ මේ මුහුදට මහන්සි නැද්ද අප්පච්චි” , “ඒ මොකද මයේ පුතේ
මුහුදට මහන්සි ?” “ අහන් ඉන්නකෝ මේ සද්දේ, ඇයි මුහුද එච්චරටම අඩන්නේ” , “ කවුද මයේ පුතාට කිව්වේ මුහුද අඩනවා කියලා?, “මට කවුරුත් කිව්වේ නෑ අප්පච්චි, ඒත් මට දැනෙනවා.” “ දැනෙනවා” “හ්ම්,” “මොනවද මයේ පුතාට දැනෙන්නේ?” “ අම්මා ගැන අහපුවාම අප්පච්චිගේ පපුවේ සද්දෙත් මේ මුහුද
වගේමයි අප්පච්චි”
“ එහෙනං,
එහෙනං කියන එකේ තේරුම මොකක්ද?”
හිරණ්‍යාගේ බැල්මයි, හිතුවිලියි, කල්පනා ලෝකයයි, එක
පාරටම කඩන් වැටුණා. කඩන් වැටුණ බැල්ම මුලින්ම නැවතුණේ අඛීල ළඟ. සැරට වචන පිට වෙච්ච අඛීලගේ කළු පාට තොල්
ළඟ, පස්සේ, ලා රතු පාට වෙච්ච ඇස් ළඟ, ඊටත්
පස්සේ තඹ පාටට හැරුණු මුදු ගැහුණු කොණ්ඩ රැළි අතර, එත් හිරණ්‍යාගේ ඇස් නතර වුණේ
මුදු ගැහුණු කැරලි කෝණ්ඩ ගස් වලට මුදුනෙන් පෙනුන බැලුම් බෝල විකුණන මනුස්සයෙක් ළඟ.
මුහුදු නිල් පාටක් ගත්ත සරමයි කහයි කොළයි කොටු වැටුණු, බෝත්තම් දෙකක් විතරක්, ඒකත්
අපිළිවෙළට, පියවපු කමිසෙයි පෙනුනට බැලුම් බෝල විකුණපු මනුස්සයාගේ මුණේ තියෙන්නේ
දුකක්ද, සතුටක්ද කියන එක පැහැදිලිව පෙනුනේ
නෑ. කොහොමත් තමන්ට සමීප රූප මිසක්, ඇතින් තියෙන රූප පැහැදිලිව දකින්න බැහැ නේ.
ඉතිං එහෙම දකින්න බැරි කොට අපිට හුඟාක් ඈතින් ඉන්න සමහර විට දර්ශනය නොවනම
මිනිස්සුන්ගේ දුක උනත්, සතුට උනත් අඳුන ගන්න පුළුවන්ද? කොහොමද? මේ තරම් සමීපව
දකින අඛීල උනත්, බොඳ වෙච්ච සිතුවමක් වගේ අපහැදිලි වෙනකොට, නොදන්න භාෂාවකින්
ලියවුණු පොතක් කියවනවා වගේ මුල මැද අග නොතේරේන කොට ඈතින් ඉන්න අර බැලුම් බෝල
විකුණන මනුස්සයාගේ දුක හරි සතුට හරි තමන්ට තේරුම් ගන්න ඕනද? මොකටද? මිනිස්සු ළඟ
වැඩි හරියක් තියෙන්නේ දුක. කොහොමත් බැලුම් විකුණන මනුස්සයෙක් ළඟ සතුටක් තියෙන්න
පුළුවන්ද? කොයිතරම්ද?
“
ඔයාට මේක දැන් සෙල්ලමක්
වෙලාද?
ආ ... හිරු” හිරණ්‍යා ගැස්සුණා. ඒ ගැස්සුණ පාරට ආයෙම හිරණ්‍යාගේ ඇස්
අඛීලගේ කළු පාට තොල් ළඟ නැවතුනා. පස්සේ තවත් තදට රතු වෙච්ච ඇස් දෙක ගාව.
“මොකක්ද?”
“අපේ කසාදේ”
“නෑ”
“නැත්තේ මොකද?”
“ඉතිං, අපි බඳිමු.”
“ඔයාට මේ දේවල් සෙල්ලමක්, විහිළුවක් වගේ ද පේන්නෙ”
“චුටි මේ මුහුද එක්ක,
මේ මුහුදු වෙරළ එක්ක, මේ මුහුදු හුළඟ එක්ක කවදාවත් විහිළු කරන්න එපා, හොඳද?” “ඇයි අප්පච්චි ඒ” “චුටි, අපි නොදන්න ගොඩක් කතන්දර මේ තැන් වල හැංගිලා
තියෙනවා. ඒ හැම කතාවකටම තාමත් පණ තියෙනවා,
මේ මුහුදට, මේ වෙරළට, මේ මුහුදු හුළඟට හුස්ම වැටෙන්නේ ඒ කතන්දර හින්දා” “අප්පච්චි, මට ඒ එක කතන්දරයක් කියලා දෙනවද?” “ චුටි තව හුඟාක් ලොකු වෙන්න, එදාට මම චුටී ළඟ නොහිටියත්
මේ මුහුද, මේ වෙරළ, මේ මුහුදු හුළඟ ඔයාට ඒ හැම කතන්දරයක්ම කියලා දෙයි” “අප්පච්චි නරක දේවල් කියනවා, ඔයා මේ චුටිව දලා කොහෙවත්
යන්නැ, යන්නත් බෑ.මට පොරොන්දු වෙන්න. කියන්න මේ මුහුද පල්ලා” “මේ මුහුද උනත් මුහුදට උවමනා හැටියට වෙනස් වෙනවා චුටි, ඒක අපිට නවත්තන්න
පුළුවන් දෙයක් නෙවෙයිනේ, එහෙම වෙනස් වෙන මුහුදක්.
අපිට පුළුවන් ඒ හැම වෙනස් වීමකටම ආදරේ කරන්න විතරයි, අපිට කොයිතරම් රිදීමක්
උනත් නැතත්, අපිට පුළුවන්කමක් නෑ මේ මුහුදෙන් පළිගන්න, චුටී අපිට පුළුවන් මුහුදට ආදරේ කරන්න විතරයි,
අපි ආදරේ කරනතාක් මුහුදත් අපිට ආදරේ වෙයි චුටී” “නෑ අප්පච්චි මුහුද ආදරේ කරන්න දන්නෑ, ඇයි එහෙනම් අම්මව
හංගන් ඉන්නේ” “නැහැ චුටී මේ මුහුද හැම
තත්පරේකම අම්මාගේ සුවඳ, කටහඩ විතරක් නෙවෙයි මුළු හදවතම අරගෙන ගොඩට එනවා. අහන්
ඉන්න, දන්නවද චුටී එදයින් පස්සේ මුහුද තරහා ගත්තේ නැත්තේ ඇයි කියලා” “ නෑ අප්පච්චි, ඇයි ඉතිං ඒ” “ඔයාගේ අම්මා ඒ ඈත මුහුදෙ ඉන්න හින්දා චුටී.එයා ඉන්න
තැනක් හරිම නිස්කලංකව තියෙන්න ඕන නේ චුටී” “මුහුදු හුළඟ හරි සුවඳයි නේද අප්පච්චී”
“ඔයාට මාව බලා ගන්න පුළුවන්ද අඛීල”
“මොකක්ද හිරු, ඕක අහන්න ඕන ප්‍රශ්නයක්ද?”
“ඇයි නැත්තේ අඛිල,"
“මම ඔයාව බලාගෙන නැද්ද හිරු, අනික මට බැයිද? ඔයා ඒක හොඳටම
දන්නවා. අප්පච්චි නැති උනාට පස්සේ මම නෙමෙයිද ඔයාව බලා ගත්”
“ඔයාට පුළුවන්ද අඛීල මාව බලා ගන්න මේ මුහුද වගේ?”
“මුහුද වගේ?”
“හ්ම්”
“මොනවද ළමයෝ ඔයාට මේ වෙලා තියෙන්නේ?”
“ඇයි”
“ඔයා විහිළු කරනවද?”
“ඇයි”
“මේ මුහුද වගේවත් ඔයක් ගඟක් වගේවත් නෙමෙයි මම ඔයාව බලා
ගන්‍නේ මට ඕන විදිහට හරි පරිස්සමට”
“ඔයා මාව කොයි තරම් පරිස්සම් කරනවද?”
“ඇහැක් වගේ මගේ ඇස් දෙකම වගේ ඒ තරමට ආදරෙන්”
“ඔයාට පුළුවන්ද අඛීල මම දකින විදිහටම ලෝකය දකින්න”
“ඔන්න තරහා ගන්න එපා ඒ තරම් මෝඩ විදිහට නම් බෑ හිරු”
“මම මෝඩයිද?”
“හිරු අපි දැන් පොඩි ළමයි නෙවෙයි, තාමත් මුහුදටයි ගල්මල්
වලටයි මේ වැල්ලටයි ආදරේ කරන්න, ඊට එහායිනුත් ලෝකයක් තියෙනවා, තව සතුටු වෙන්න දේවල්
තියෙනවා. මිනිස්සුන්ට කතා කරන්න බලන්න දේවල් තියෙනවා. ඔයා දන්න මේ මුහුද ඇරෙන්න තව
ඕන තරම් දේවල් තියෙනවා. මේ මුහුදු රැල්ල වෙරළට ඇවිත් යනවට වඩා වේගෙන් මිනිස්සුන්ගේ
ජිවිත වල සිද්ධ වෙන දේවල් තියෙනවා හිරු.”
“ඉතිං මම මෝඩයිද අඛිල”
“ඔයාට ඕන අදත් රණ්ඩු වෙන්නද?”
“මේක රණ්ඩුවක්ද අඛීල”
“නැත්නම් වෙන මොකක්ද හිරු, මට දැන් එපා වෙලා තියෙන්නේ”
“මාව?”
“මුහුද, හුළඟ, වෙරළ, වැල්ල, මේ හැමදේම,”
“ඔයා මාව ඉස්සර වෙලාම දැක්කේ මේ මුහුද දිහා මම බලාගෙන ඉද්දී අඛිල, ඔයා
මාත් එක්ක ඉස්සර වෙලාම කතා කළේ මේ මුහුදු හුළඟ මාත් එක්ක කථා කර කර ඉද්දී අඛීල,
එදා ඉදන් අපි දෙන්නා හම්බුණේ මේ මුහුදු රැල්ල වෙරළ”
“මුහුද, මුහුද, මුහුද
ඔයාගේ ජිවිතේ මේ මුහුද ඇරෙන්න වෙන කිසිම දෙයක් නැද්ද හිරු”
“එහෙනම් ඔයා මාව බඳින්න අහන්නේ ඇයි අඛිල”
“යාළු වෙලා අවුරුදු තුනකට පස්සේද ඔයා ඇයි අහන්නේ?”
“නෑ මම හැමදාම ඇහුවා අඛීල, ඔයාට
ඇහුන්නෑ,
අදත් ඔයාට ඇහෙන්නැ, නෑ. අද ඇහුනත් නැහුනා වගේ ඉන්නවා.”
“ඔව් මට ඇහෙන්නෑ, ඔය විකාර කතා අහන්න ඕනත් නෑ,”
“ඒක මම හොඳට දන්නවා අඛීල”
“මොනවද තමුසේ දන්නේ,”
“ඔයාට ඒ කතා විකාර උනාට මේ මුහුද ඒ හැම කතාවක්ම අහන් ඉ”
“තමුසෙ මේ මුහුද එක්ක ඕව විකාරයක් කියොගන්නවා මම යනවා යන්,”
“අඛීල, අපි මේක නවත්තමු.”
“මොකක්ද?”
“මේ සම්බන්ධෙ, ඒක තවදුරටත් ඕන නැහැ.”
“හිරු ඔයාට තේරෙන්”
“නැහැ ඕන නැ අඛීල, තවදුරටත් මට දරන්න බෑ.”
ඇස්වලට තෙත් ගතියක් දැනෙන්නේ මෝදු වෙන කඳුළු හින්දා
කියන්න හිරණ්‍යා දන්නවා. ඊටත් වඩා හොඳට, මුහුදු හුළඟ හමාගෙන යන අතට මුහුණ හරවලා කම්මුල් දිගේ ගලාගෙන යන්න
නියමිත කඳුළු කැට හුළගේ පා කරලා අරින්න පුළුවන් කියලාත් දන්නවා. අඛිලගෙන් ඉවතට
ගත්ත මුණ හිරණ්‍යා අනික් පැත්තට හරවන්නේ ඒ හින්දා. සීරුමාරුවට හොයා ගත්ත වචන
කිපයක් අඛිලගේ කළු පාට තොල් අතරින් හුළඟට මුහු වෙලා හිරණ්‍යාගේ කන් පෙති මත
දැවටෙන්න ගත්ත උත්සහයට තව දුරටත් ජයග්‍රහණයක සේයාවක්වත් තියෙනවා කියලා පෙන්නන්න
හුළඟට තිබ්බේ පුදුම අකමැත්තක්. හිරණ්‍යාගේ මුණ පුරා හරි ආදරෙන් දැවටුණු හුළඟ
අඛිලගේ වචන ඈතට ගෙනිහින් මහ මුහුද මැද්දට අත ඇරලා දැම්මා. ඉර මුහුදෙ ගිලෙමින්
තිබුණේ. අඳුර ගලා ගෙන එමින් තිබුණත් මුළු වෙරළම
රන්වන් පාටකට හැරිලා තිබුණා. ඒ රන්වන් පාට වෙච්ච වෙරළේ හුළඟ එක්ක සෙල්ලම් කරන
බැලුම් බෝලයක් හිරණ්‍යාගේ ඇස් වල දැවටුණේ අහම්බෙන් වගේ. තවදුරටත් බැලුම් විකුණන එක
අත ඇරලා දමපු වෙළෙන්දා තමන්ගේ අතින් ගැලවිච්ච බැලුම පිටිපස්සෙන් දුවගෙන එනවා හිරණ්‍යා
දැක්කා. “යන දේවල් වලට යන්න දෙන්න ඕන” ඉඳගෙන හිටපු තැන දඹර ඇඟිල්ලෙන් ඉරි අඳිමින් හිරණ්‍යා මුමුණන වචන අහන්
උන්නේ හුළඟ විතරයි.
හිතට ආපු හැඟිම මොකක්ද කියලා කියා ගන්න බැරි උනත් ඊටත්
තත්පර කිහිපයකට පස්සේ බැලුම මුහුදු රළ අතරේ නැළවෙමින් ඉන්නවා හිරණ්‍යා දකිනවා,
හිතට ආපු හැඟිම මොකක්ද කියලා කියා ගන්න බැරි උනත් ඊටත් තත්පර කිහිපයකට පස්සේ හිටපු
තැනින් නැගිට්ට හිරණ්‍යා රන්වන් පාට වෙච්ච වෙරළේ ඔහේ ඇවිදිද්දි බැලුම් වෙළෙන්දා
තිතක් වගේ ඈතට නොපෙනී යන්නේ තමන් විතරක්ම මේ වෙරළේ තනි වෙද්දි නේද කියලා හිරණ්‍යාට
කල්පනා උනේ නෑ. හුළඟ හිටියේ අතරමං වෙච්ච ගානට. හිරණ්‍යාගේ හිතුවිලි වගේම
කොණ්ඩේත් හැම පැත්තකටම විසිරෙන්න ඇත්තේ ඒ
හින්දා. විලුඹ ළඟ‍ටම දිග රැළි සාය හුළඟ එක්ක නටමින්
හිරණ්‍යාව ඒ තාලයට කොටු කරන්න, නටවන්න ගත්ත උත්සහය පරාද උනා. අවුරුදු තුනක් එකම
තාලයකට කොටු කරගත්ත අඛිල කැමතිම දිග රැළි සායවල් උනත් තමන් කැමති තාලයකට කැමති විදිහට
නටවන්න පුළුවන් කම තිබුණා නේද කියලා හිරණ්‍යාට කල්පනා උනත් ඒ ගැන තවත් හිතුවිලි වෙහෙසවන්න
ඕන උනේ නෑ. තවමත් මුහුදු රළත් එක්ක නැළවෙන බැලුම රළත් එක්කම නැළවී නැළවී හිරණ්‍යා
ළඟ‍ට තල්ලු වේගෙන ආව. ආයෙමත් රළත් එක්කම ඈතට ගිය බැලුම නැළවී නැළවී හිරණ්‍යා ළඟ‍ටම
ආව. ආයෙමත් රළත් එක්කම ඈතට ගිය බැලුම නැළවී නැළවී හිරණ්‍යා ඉස්සරහට තල්ලු උනා. ආයෙමත්
රළත් එක්කම ඈතට ගිය බැලුම නැළවී නැළවී හිරණ්‍යා ඉස්සරහට එයිද කියන්න හිරණ්‍යා
දැනන් උන්නෑ.
“චුටී” “අප්පච්චි” “ඇයි ඉක්මණින් ආවේ” “පාලුයි අප්පච්චි” “චුටීට
තව ටිකක් ඉවසන්න තිබුණා” “අප්පච්චිටත්” “චුටී” “ම්ම්ම්” “ජීවිතේ මහ
බරට දැනුණා” “මටත්” “සමාවෙන්න චුටී” “මටත්” “චුටී” “අප්පච්චි” “එයා බලන් ඇති” “යමුද
අප්පච්චි” “අප්පච්චි” “ම්ම්ම්” “එයා ඉන්න
තැන හරි නිස්කලංකයි”
වෙරළේ ගල් අතරේ රැඳුන රතු පාට දිග රැළි සායක් එක්ක එතුන කහ
පාට බැලුමක කළු පාටින් ඇඳපු හිනා මුණක කොටසක් ඉරට විතරක් නෙවෙයි, කළු කපුටු
රංචුවත් එක්කත් හිනා උනා. ඒත් කපුටු රංචුවට හිනා වෙනවට වඩා කරන්න වැඩ ගොඩක් තිබුණ
කළබල උදෑසනවල් කිහිපයක්ම ගෙවී ගිහිල්ලා තිබුණේ හිනාවල් බොල් අහසට එකතු කරමින්. හිතුන
හිතුන වේලාවක ඇවිත් සිපගෙන යන මහුදු රළත් එක්ක නැළවෙන්න උවමනාවක් බැලුමට තිබුණත්
තමන් පැටළිලා හිටපු දිග සායට එහෙම උවමනාවක කිසිම ලකුණක් තිබුණේ නෑ. එහෙම බවක් පෙන්නුවෙත්
නෑ. දැන් දැන් දියසෙවල බැදෙමින් තිබුණ රතු සාය කොළ පාටට හැරෙමින් තිබුණේ. බැලුම උඩ
විවේක ගත්ත කකුළුවෙක් කපුටු ඇස් වලින් මිදිලා ගල් අතර හැංගුණා. හැමදාම වගේ ඇතින් ඇදෙන
බැලුම් බෝල වෙළෙන්දා දකිද්දි තමන්වත්
ඉක්මණින් කොළ පාට දිය සෙවළ වලින් වැහෙනවනම් කැමති කියලා බැලුම දිග සායට හිමින්
මිමිණුවා. “කාගේ හරි අතක
හිර වෙලා නොදන්න මිනිස්සු එක්ක හිනා වෙනවට වඩා මෙතන නිදහස්.”
