සීතා කුමාරි

මගේ නම සීතා. සීතා කුමාරි. එහෙම තමයි පිල්ලෑවේ පිරිවණේ ලොකු හාමුදුරුවෝ මට කතා කොලේ. කුමාරි උපාසකම්මේ කියලා පොඩි දෙනම කතා කරනවා. ඒකටත් ආනන්ද හාමුදුරුවෝ නමක් ගමක් කිවේ නෑ. ඒ ඇත්තෝ කිව්වේ ඔය ඇත්ති කියලා. හැබැයි කාත් කවුරුවත් හිටි තැනක නෙවෙයි. බණ මඩුවේදි හරි විහාර ගෙයිදි හරි, ඔය ඇත්ති කියන වචනේ සීතා කුමාරිට වඩා මට සමීපව ඇහුණා. ආනන්ද හාමුදුරුවන්ට තිබුණේ නිල් පාට ඇස්. ඇහි දෙබැම යා වෙලා. ඝණයි. ⁣ඇදක් නැති නහයක්. බෝසත් කටහඬක්.

නම සීතා උනාට මම ඒ සීතා වගේ නෙවෙයි. ඒක මුළු ගමම දැනන් හිටියා. ඒ සීතාට වගේ මට රාම කෙනෙක් හිටියේ නෑ. මම ඒ සීතා නොවෙන්න පළවෙනිම හේතුව උනේ ඒක. පහළ වත්තේ චන්දරේ. සමහර දාට බයිසිකොලේ තල්ලු කරගෙන මයේ පස්සෙන්ම ආව. පිං ළිඳ ගාවටම. ඒත් ඒ රාම නෙමෙයි නේ. වැඩක් කියලා කරේ පොල් ගස් නඟින එක. මට පිටි පස්සේන් අඩි දහයක් දුරින් ආවත් ගස් ගඳ මාවත් ඉස්සර කොරගෙනමයි ඇදිලා යන්නේ. මට ඔය එකම එක දවසකවත් පස්ස හැරිලා බලන්න හිතුන්නැත්තේ ඒ හින්දා. එ්කටත් එක්ක ඇලිස් බාසුන්නැහේගේ පොඩී එකි. ඇටෙන් පොත්තෙන් එළියට ආව විතරයි චන්දරයාව මුකුළු කරලා අල්ල ගත්තා. එකීට නහයක් තියෙන්න නැතුව ඇති කියලමයි මම මුල් දවස් වල හිතුවේ. ඇරත් පොල් ගස්ම බදන් ඉඳලයි රා කට්ටට වහල් වෙලයි චන්දරයාත් දිරලා හිටියේ උගේ අස්ථි පංජරේම ගනන් කරන්න පුළුවන් කමිසේ නැතුව ගස් නගින වේලාවට. ගෙදර වත්තේ ගහක දෙහෙක පොල් කඩන්න ආපු දවසට තමයි මම චන්දරේ දිහා වැඩිපුරම බැලු⁣වේ. එකත් කාමරේ ජනෙලෙන්. දුර ඉදන් බලද්දි අව්වට දිළිහෙන චන්දරේගේ කළු හමට මොකක්දෝ ආල වන්ත කමක් නොහිතුනා නෙවෙයි. ඒක ඇඟ හීතල වේලා යන හැඟිමක්. ඈතින් දකින පොල් ගස් නඟින චන්දරේ ගැන හිතෙන එක හැඟිමක්වත් ලක්ස් සබන් වැඩියෙන් උලන් පස්සෙන් එන චන්දරේ ගැන ඇති නොවෙන්න හේතුව සීතාවත්, කුමාරිවත්, මමවත් දැනන් හිටියේ නෑ. මම එකොළහ පාස් වෙච්ච එකී වෙලා ගස් නඟින උන් එක්ක උකුළු මුකුළු තියා ගන්න එක ගැන ගෙදරින් උනත් කැමැත්තක් නෑ. චන්දරේ ගස් නඟින්න ආපු වේලාවක විටක් එ්දගෙන ඌගේ අතේ තියන්න යද්දී අම්මා රවපු විදිහෙන්මයි මම ඒක තේරුම් ගත්තේ.

චන්දරේට තිබුණේ බොර පාට ඇස්. මවිල් නැති පපුවක්. ගොරහැඩි කට හඬක්.

මන්ත්‍රී කෙනෙක්ව අල්ලන් ඔය ඔපීසියක අතුගාන තේ හදන වගේ රස්සාවක් ගන්න පුළුවන් වෙයි කියලාම තමයි තාත්තා කිව්වේ. ඒ කන්තෝරුවල පියන් රස්සාවට ගන්නේත් විභාගේ පාස් උන ඉංගිරිසි කතා කරන අයවයි කියලා තාත්තා කිව්වේ. ගමෙන්ම එකොලහේ විභාගේට සම්මාන හයක් තිබුණේ සීතා කුමාරිට. ඒ කියන්නේ මට. අතුගාන රස්සාවට හරි ගමෙන් පිටට යන්නෝනා කියන එක තමයි තාත්තාගේ අදහස උනේ. නැත්නම් ඉගෙන ගත්ත එව්වා නිස්කාරනේ කියලා උන්දැ දුක් වුනා. ටික දවසක් ගියාම වැඩ හොඳනම් අල්ලලා හිටියොත් පියන් රස්සාවට ඊටත් පස්සේ ලිපිකරු රස්සාවට උනත් යන්න පුළුවන්ලු. ටික දවසක් යනකොට ඉංගිරිසි එහෙම අල්ල ගන්නත් පුළුවන් වෙයි කියලා කිව්වේ මාලක්කා. ඔව් ඒක නම් බැරි කමක් නෑනේ. මාත් එහෙමම හිතුවා. ඔය දවස් වල හන්දියේ කඩේට ආපු සරළ ඉංගිරිසි කතා කරමු කියලා පත්තරයක්. හරි ලස්සනට ඉංගිරිසි කියලා දෙනවා. ඊට පස්සේ හැම මාසේකම මාත් පත්තරේ ගත්තා.

පිල්ලෑවේ පිරිවණේ ලොකු හාමුදුරුවෝ කිව්වොත් මන්ත්‍රීතුමා අහක දාන එකක් නැහැයි කියලා තමයි තාත්තා කිව්වේ. මන්ත්‍රීතුමා හැමපෝයටම පන්සල් ආව. ඉදලා හිටලා දායක සභාවටත් ආවලු. සමරදාට තාත්තාව දැක්කාම ලොකු  උන්නැහේ කියලා කරට අතත් දාගෙන කතා කරනවාලු. එහෙම වෙලත් තාත්තාටම ඕක මන්ත්‍රීට කියන්න තිබ්බාය කියලා තමයි දෙවෙනි කිව්වේ. අටට යනකම්වත් ඉස්කෝලේ නොගිය එකාට වැඩක් පිළිවෙලකට කොරගන්න දැනුම් තේරුම් නැතෙයි කියාලා තමයි තාත්තා උගේ වචන ගනන් නොගෙන හිටියේ. "මට කෙලින්ම කියන්න බැරි කමක් නැ මැණිකෝ ඒත් පිල්ලෑවේ ලොකු හාමුදුරුවෝ කෙල්ලව රෙකමදාරු කළොත් හොඳ තැනක රස්සාවට දා ගන්න පුළුවන්.අනික මම ඔව්වා මන්ත්‍රී මහත්තයා එක්ක කියනවා මේ ගමේ එකාලට ඇහුනොත් උන් නැති පදත් කෙලිට හදයි. ඊරිසියාකාර ජාතිය."

ගිය නවම් පෝයට කළින් දවසේ "සීතෝ හෙට තාත්තා එක්ක පිල්ලෑවේ පිරිවණට යන්න ලැස්ති වෙයන්" කියලා අම්මා කිව්වා. මම පිල්ලෑවේ පිරිවණට ගියේ පේරූ දානේ ගෙනියන දාට විතරයි. තාත්තා නම් හැම පෝයටම පන්සලට ගියා. මේ ගමන පිල්ලැවේ යන්නේ මාස හත අටකින්. ගිය පේරුවට පිරිවණට ගිය ගමන. චන්දේරේ ඒ දවස් වල  පදිංචි වෙලා හිටියේ පිල්ලෑව පිරිවණ කිට්ටුව. සමහරවිට චන්දරේත් පිරිවෙණ් ඇවිත් ඉඳි. තාම ගස් ගඳ ද දන්නෑ. එහෙම හිතෙද්දිත් මට හිනාගියා. සුදු ඇඳුමක් ඉස්තිරික්ක කරන්න රත් වෙච්ච පොල් කටු ඉස්තිරික්කේට දාන ගමන් මම හිතුවේ චන්දරේ ගැන. ඉස්තිරික්කේ රත් වෙන වේගෙටම මගේ හිතෙනුත් රස්නේ එන්න පටන් ගත්තා. 

ඒ චන්දරේ බැදපු මුල් දවස්. බැන්දා කිව්වාට ඔය කිසිම ලිය කියවිල්ලක් අත්සන් කොලේ නෑ. ඇලිස් බාසුන්නැහේගේ පොඩි එකී බලෙන්ම වගේ චන්දරේලාගේ මහ ගෙදර පදිංචි උනා කියලා තමයි ගමේ ආරංචි උනේ. පස්සෙන් පහු චන්දරේලා පිල්ලෑවට ගියා. එදා ⁣මම ලේකම් ගෙදර ඉදන් එන ගමන්. චන්දරේ ලේකම් ගෙදර පැත්තට යන ගමන්. බයිසිකලේ. ඇලිස්ගේ කෙල්ල ඉස්සරහා. එකි මහ ආඩම්බරකාරි. අෑතදීම මාව දැක්කා. මාත් දැක්කා. ඒකි මට පෙන්නම චන්දරේගේ පපුවට හේත්තු වුනා. චන්දරේගේ කෙණ්ඩේ ජෙල් ගලා පීරලා. අවුවට දිලිසුනා. මාව පිච්චුනා. හරියටම මගේ ලඟදි බයිසිකලේ වේගෙ අඩු වුනා. "බලාගෙන" ඒකී එහෙම කියලා චන්දරේගෙ අත කෙනිත්තුවා. මාව පහු කරන රාණි සබන් සුවඳ. " බල්ලා" ඒ මගේ හිත. මම හැරිලා බැලුවා. චන්දරේත් බැලුවා. " වේ* බල්ලා" මම ඉක්මණටම ඉස්සරහා බැලුවා. අඩිය ඉක්මන් කෙරුවා. "ආහ්" ඉස්තිරික්කේ රස්නේට මගේ අත පිච්චුනා. 

මන්ත්‍රීට කියලා රස්සාවකට පංගරාත්තු කරනකම් ඉරිදාට පිරිවෙන් එන්න කියලා ලොකු හාමුදුරුවෝ එදා කිව්වා. මාසෙට කියක් හරි ගෙවීමක් කරන්න පොරොන්දුත් උනා. දෙවෙනිට මන්ත්‍රී ගාව රස්සාවක් ලැබුණා. ආවට ගියාට කෙල්ලක්ට රස්සාවල් දෙන්න බැරි නිසා මගේ වැඩේ සතිය සතිය පස්සට. ශ්‍රේණියක් බාර නොදුන්නාට පහෙන් පහළ ශ්‍රේණි ඔක්කෝම බලාගන්න උනේ මට. මල් ගෙන ලමයි ලකුණු කරන්න, මල් වට්ටි හදන්න උදව් වෙන්න, බෝධිය අමදින්න ශ්‍රේණි වෙන් කරන්න, පහළම ශ්‍රේණියේ පොඩි උන් සරම් වල ලමාසාරි වල චු දා ගත්තාම ඒවා මාරු කරන්න, ඩෙස් බංකු පිළිවෙලට තියන්න, විහාර ගේ අස් කරන්න, ඔය වගේ තව හුඟාක් වැඩ තිබුණා. හැම ශ්‍රේණියකම ලමයි දහයක් දොළහක් හිටියා. ඒහැම ගුරුවරයෙක්ටම මාව නැතුව බැරි උනා ටික දවසක් වෙද්දී. දැන් දැන් ලොකු හාමුදුරුවෝ පණිවිඩ කියන්නේ මට. ඒක අදාළ කෙනාට කියන්නේ මම. සමහර දේවල් වෙන්න ඕන විදිහ තීරණේ කරන්නේ මම. අවසර දුන්නේ ලොකු හාමුදුරුවෝ. මල් පෙරහැරක් කරන යෝජනාව ගුරුවරුන්ගේ. "සීතා කුමාරි ඒක ගැන හෝයලා සුදුසු විදිහට කරන්න." පහළ ශ්‍රේණිවල පොඩි කොල්ලො මාව විහිළුවට ගත්තාට දැන් දැන් මට බයයි. ඉරිදා ඇරෙන්න දැන් හැම පෝයටම පිරිවෙනට එනවා. පෝයදාට පිංකම් මලාව සංවිධානය කරන්න. හැමෝගෙම කටේ තියෙන්නේ සීතා එක්කෝ කුමාරි. ඒ අතරින් පතර ඔය ඇත්ති. නිවන ඒ තරම් දුරක නෙවෙයි. දැන් බෝ පත් අතරින් ඇහෙන්නෙත් ඒ හඬ. සමාධිය ඉස්සරහාදි හිත ගැස්සෙන්නේ ඒ හින්දා. සීතා. සීතා කුමාරි. ඔය ඇත්ති. 

එ් හවස් වරුවේ සමිතියේ වාර්තාව හදන්න තිබ්බ හින්දා දහම් පාසලෙන් පස්සේ මම පිරිවෙනේම හිටියා. බෝ මළුව අස් කරලා අතු ගලා විහාර ගෙයි පර මල් අස් කරලා අතු ගාන්න ඕන කියලා හිතුවා. විහාරගෙයි සමාධිය ඉස්සරහා රවුමට තියලා තිබ්බා හක්ගෙඩි අටක්. දුවිලි බැදිලා. පිහ දාන්න අතට ගත්තා. පිටි පස්සෙන් ආපු අඩි සද්දේට හැරිනාම ලොකු හාමුදුරුවෝ ළඟම. "සීතා කුමාරි දන්නවාද මේ වළාම්පුරි, හිතන පතන සම්පත් වළාම්පුරියෙන් ලබා ගන්න පුළුවන්." ලොකු හාමුදුරුවෝ කිව්වේ අතේ තිබුණ හක්ගෙඩිය පිරිමදින ගමන්." එහෙමයි හාමුදුරුවනේ" මේච්චර දවසක් විහාර ගෙට ආවට ගියාට විහාර ගෙයි සිවිලිමේ තිබ්බ දේව රූප වෙන වෙනම දැක්කේ අද. සමහර දෙවිවරු වළාකුළු විමන් වල. තවත් දෙවිවරු දිව්‍ය රථ වල. සමහර දෙවිවරු අතේ මල් මලා. තවත් දෙවිවරු අතේ දිව්‍ය බෝජන. 

දේව රූප දිහා බලන් හිටපු මට ලොකු හාමුරුවන්ගේ ඇසුත් ඒ විදිහටම පෙන්න ගත්තා. " ඵුට්ටස්ස ලෝක ධම්මේහි - චිත්තන් යස්සන කම්පති....." ලොකු හාමුදුරුවන්ගේ බණ.

වෙසක් එකට අපේ ගමට තොටළඟ තොරණ ගෙනවා. තොටළඟ තොරණ හරි ප්‍රසිද්ධයි. ගමම සැණකෙළියක්. දැන් රෑත් දවාලක්. ළමා සමාජෙන් බීම දන්සලක්. කාන්තා සමිතියයි ක්‍රීඩා සමාජෙයි එකතු වෙලා බත් දන්සලක්. තොරණ දවස් හතක් පෙන්නනවා. විවෘතේට මන්ත්‍රීතුමා ආව. මන්ත්‍රී එක්ක දෙවෙනිත් ආව. දෙවෙනි දැන් හිටියාට වඩා මහතයි. සුදු කමිසයක් ඇදලා. නිල් ඩෙනිමක් ඇඳලා. කමිස අතට පහලින් පිම්බුණ අතේ කළු පාට මල් වැලක්. පච්චයක්. ⁣"ලොකු කෙල්ලේ, දෙවෙනි මේ දවස් හත ගෙදර නවතිනවා කියන්නේ, ගිහින් කාමරේ අස් කරලා දලා ඉක්මනට වරෙන් වැටිලා නිදා ගන්න ඕනැයි කීවා." 

"ඔය ඇත්ති මේ කලබලේ කොහේ යන්නේ." මම හැරුණේ ඒ හඬට. මී මැසී ඇස් තියෙන කණ්ණාඩියක් ඇස් වලට දාලා. කැප් තොප්පියක් ඔළුවේ. කළු කමිසයක්. නිල් ඩෙනිමක්. " අනේ මේ..." 

" කෑ ගහන්න එපා. ඔය ඇත්ති කොහෙද යන්නේ මේ රෑ තනියම" "ගෙදර" "ළඟද" "ඔව් අර පේන දුර" " බය නැද්ද" " ඒ මොකටදැ" " යක්කු ඇති... යමු" " මට ගියැකි" " පණ්ඩිත නොවි යමු" "මම ආයේ ආපහු එනවා" " මටත් කොහොමත් නවතින්න බෑ." "ඒත් ..."

" ඒත් මේත් මොකද? ඔය ඇත්ති මට බයද?" වෙනසක් නැති බෝසත් හඬ. " නෑ" " එහෙනම් යමු"

වෙසක් අසිරිය පොසෙන් වෙනකම්ම තිබුණා. පොසොන් පිංකම් මලාවත් පිල්ලෑව පිරවණේ ජයටම තිබුණා. ඇහැළ වලට ධර්ම දේශන මාලාවක් යෝජනා වෙලා තිබුණා. පහු ගිය පෝය පිංකම් වලට එහෙට මෙහෙට දුවපු මට ඇහැළ වෙද්දි නැගිටින්න බැරි තරමට අසනීප වුණා. " මදැ පිංතකා රැ දවල් නැතුව නැහුනට" මාලක්කා ඇන්ද නැති ලී පුටුවේ වාඩි වෙලා කකුලක් පිට කකුලක් දාගෙන කියනවා. ඉස්සර ගත්ත සරළ ඉංශ්‍රීසි පත්තරයක් පෙරළ පෙරළ . පත්තරේ ඉස්සර පිටුවේ ඉන්න කෙල්ල ඉදන් ඉන්නේත් මාලක්කා ඉන්න තාලෙට. " හව් අයි ෆිල් .... " මාලක්කා පත්තරේ අතරින් පතර තියෙන සිංහලෙන් ලියපු ඉංශ්‍රීසි කියවනවා. මමත් මෙච්චර කල් කියෙව්වේ සිංහලෙන් ලියලා තියෙන ටික. මාලක්කායි දෙවෙනිගෙයි පයිරුපසානම ගැන දන්න විත්තිය කියන්න ඕන උනත් ඔළුවේ කැරකිල්ලයි, ඔක්කාර ගතියයි හින්දා කට වහගෙන එහෙමම ඇස් පියා ගත්තා. 

" හිච්චියෝ ඔය සුදු රෙද්දක් අරන් වර, පිල්ලෑවේ ලොකු හාමුදුරුවෝ වාහනේ වඩිනවා." කළු පාට ඉබ්බා කාර් එක ගෙදරට එනවත්, ආයෙම යනවත් කාමරේ ඉදන් මම අහගෙන. කාර් එක ගිහිනුත් ඉවර නොවුන කතාව ගේ ඉස්සරහා. තෝන්තුවාවෙන් හිටපු මම හිමින් හිමින් ගේ ඉස්සරහට ගැටුවා. 

" චන්දරේ" මම හිටි තැනම නැවතුනා. චන්දරේ ඔළුව ඉස්සුවා. මගේ දිහා බැලුවා. ආයෙමත් බිම බලා ගත්තා. " ඒකිත් ඇලිසාගේ ගැණි වගේම මහ සක්කරවට්ටම, ඔය දිගේ පටන් ගන්නකොටම මම හුනා කියන්නැහේ කිව්වා දොලොස් මාසයක් ඕකි එක්ක එක වහළක් යට හිටියොත් ම ඇතිය කියලා." තාත්තා කිව්වේ චන්දරේට බුලත් පෙට්ටිය දෙන ගමන්. අම්මා හිටියේ උළු වස්සට හේත්තු වෙලා.චන්දරේ පිල උඩ වාඩි වෙලා විටක් එ්දන්න ගත්තා. අම්මයි තාත්තයි ගෙට ගියා. මම චන්දරේ ලගින් වාඩි උනා. බුලත් පෙට්ටිය අරන් විටක් ඒදුවා. චන්දරේගේ අතේ ගුළි කළා. කට පැත්තකින් පෙරුණ බුලත් කෙළ පිහදාගෙන චන්දරේ බුලත් හපේම ගිල්ලා.

මෝල්ට් පැකට් එක මේසේ උඩින් තියලා චන්දරේ බෝ පත් නළලත් තිබුණ පොඩි එකාගේ නළල අත ගානවා. තනේ බදාගෙන උර උර හිටපු පොඩි එකා නිල් පාට ඇස් ලොකු කරලා චන්දරේ දිහා බලනවා. " මම පිල්ලෑවේ යනවා. ලොකු හාමුදුරුවෝ ඇවිත් යන්න කියලා පණිවිඩයක් එවලා. බඩු මොකුත් දෙන්න මයේ හිතේ" ආයෙමත් පොඩි එකා තනේ එල්ලෙනවා. චන්දරේ යනවා. මම චන්දරේගේ මයිල් නැති පපුවේ දිග පළල හිතින් මනිනවා. මම සීතා. චන්දරේ දැන් මේ සීතාගේ රාම.

⁣

සිංහ සීවලි හදක් මට වෙයි

මව් මරා ගෙන උපන් පැල වෙයි
අයියේ උඹ මා සම උනු
උන්ට නැතුවට මහා හෙවණක්
දුන් නුගක් වෙයි අප සතු

නොකීවට මෘදු සිහින් ස්වරෙන්
තාලයට නැලවිලී කවි
ජෝතිගේ සිංදුවක කොටසට
මතකදැයි අපි නැලවුණු හැටී 

ගඟක ගහගෙන ගියත් කිරි කළ
ලේ වලම සුවඳට එතී
අයියේ බඩගිනි වෙච්චි වේලට
ඉරුවේ තාත්තගේ තන්පුඬු

වේල ඇර වේල කෑවේ
තාච්චියේ කර වුණ රොටී
ඒත් පදමට රහට තිබුණේ
මුහු වෙච්ච හින්දායි දා බිඳු

අයියේ කාශ්‍යප ලෙසින් වෙස් ගෙන
ඉල්ලද්දී වස්තුව මහ උර පලා
කොහොම අමතක වුණා දැයි එය
තාත්තගේ, සතර මහ වස්තුව අපි

වාරු නැති දෙපයට උනත් අද
නොපාගා කිරල බිත්තර රක්නා හැටී
මහා බෝසත් කෙනෙක් ලඟවත්
ඇද්ද ගුණ නම් ඔය හැටී

අාන් අර හිඳුන වැව ළඟ
තාත්තා අැති ගොම්මනේ
ගිහින් බලපන් ඇස් දෙකේ ඇති
වැවම පිරෙනට කඳුලැලී

අයියේ උඹ හට වචන තිබුණට
කඩු කිණිසි හා සම වුණු
සිංහ සීවලි හදක් වෙයි මට
තාත්තා ගැන ගැඹුරැති

නුඹ ; මම

අප; අප වෙතින් සමු ගද්දීත්
නුඹට තෝර ගන්න ඕන උනේම
එවැනිම සෘතුවක් ;
වැව රවුමේ මල් පිපූණ කාලයක්

එත් මම තෝර ගත්තේම
ඊටත් වෙනස් වු සෘතුවක් ;
ළපළු තුරුපත් පවා ගිලිහෙච්ච කාලයක්

තවම නුඹ පිපෙන මල් වලටත්
මම වැටෙන තුරුපතටත්
පෙම් කරන්නට හේතුව
අද ද  හැඳිනගත නොහැකිව
අපට අප ආදරේ වග පමණක්
කවියක ලියන

පෙම්වතිය,
සෘතු දෙකක
නුඹ ; මම

ඔබ

ජීවිතය කවියක්ය ඔබ කියූවේ එහෙම
මෘදු ස්වර තාලයක ගැට ගැසුවේත් ඔබය
මඳින් මද මඳින් මද එළිවැටද බිඳ දමා
ගිනි තබා කවිය අරුත්සුන් කළේ ඔබය

මහද ගැඹුරුම තැනක් සිප ගනී යැයි සිතා
අතැර යන කවි පංති අතින් පොඩි කර හරිමි
හිතින් මැන බලන්නට ඉතිරි නම් තවත් කවි
ඉඩක් දෙමි සැඩ හිරුට ලතෙත් බව වියළන්න

මහා කන්දක සිරස නැඟ එක්ව ගිමන් හැර
නික්මෙද්දී ඔබ තනිව සඳ අතින් තුරුළු කර
ඉකි බිඳුම් මන්ද්‍ර තනු ස්වරයක ගලපමින
ලිහිණියක අත තියමි මේ කුළට දෙනු පිණිස

ඔබ යද්දි විජිතයට කැඳවාන සඳ රැජිණ
දුර්ග මඟ අඳුරු තැන තනිව මම නතර වෙමි
කදෝකිමි පියඹාන ආවොතින් එළිය ගෙන
ගිණි හුළින් දැවී ගිය නෙත් අඳුන් පෙන්වමිය

ඔබ දිනෙක කී පරිදි මම මහා සයුරක්ය
චණ්ඩ සිඳු රැළි මතින් වෙරළ වෙත පහත් වෙන
ඔබ නොදන්නේම කොහොම සයුරු හද නිසසලය
සුන්දරයි කියන හැමදේ සැඟව ගත්තේම එහිය

දිනෙක ඔබ මා අතර දළුදමා වැඩෙන්නට
ඉතිරි නොකරමි බිඳක් ප්‍රේමයේ මාත්‍රා
ඔබේ හුස්මක ගිලුණු මා හෘද ස්පන්දනය
කැබැලී කර විසි කරමි තරු අතර රැදෙන්නට

ඉතිං නොනැවති මඟ යන්න සමුගෙන යන්න
කළු වලාකුළු හිතේ නැඟුණොතින් දිනක ඔබ
එළිය දී සනහන්න පහන් තරුවට ළඟම
තවත් තරු තබා ඇත මගේ නෙත් වගේම වු

පාඨක අදහස් 1° සුසූම් නාදුනන අප දෙදෙන

 උපේක්ෂා වැඩියෙන්ම ලියන්නේ කෙටි කවි.කවිය කෙටියි, නමුත් අරුත දිගයි;වෙරළු ඇටයක් වගේ හුඟ වෙලාවක් සුප්පු කරකර ඉන්න පුළුවන්; චුවිංගම් එකක් වගේ ඒ පැත්තට මේ පැත්තට දමදමා හපහපා ඉන්න පුළුවන්. මුලින් දැනෙන රසය නෙමේ ටිකකින් දැනෙන්නේ.ටිකකින් දැනුන රසය නෙමේ පසුව දැනෙන්නේ. 

එ්කයි උපේක්ෂාගේ කවිවල රහස; කොටයි, රසයි.

එහෙම කියන්නේ රසිකා ගුණවර්ධන සූසුම් නාඳුනන අප⁣ දෙනන කාව්‍ය කෘතියට පෙරවදන සපයමින්. පොත ලියනනේ උපේක්ෂා ප්‍රේමතිලක. 

ටී.එච් බැරට් කියන විචාරකයා හයිකු කවිය එක් තැනක Less is more වශයෙන් හඳුන්වනවා. මට උපේක්ෂාගේ කෙටි කවියත් බැරට්ගේ ඒ කුඩා අර්ථ දැක්වීමේ පොඟවන්න පුළුවන්. රසිකා කිව්වා වගේම 

කවිය කෙටියි. අරුත දිගයි. 

පාඨකයෙක්, රසවිදින්නෙක් විඳිහට මම උපේක්ෂාගේ කවි වලට අරුත් දෙන්න මේ සටහන ලියන්නෑ. මොකද රසිකයෙක් විදිහට මම දෙන දුර්වල අරුතින් සුසූම් නාඳුනන අප දෙනෙන අවධානමක වැටීමෙන් මම උපේක්ෂාව ගලවා ගත යුතු නිසා. ඒ වගේම මම විශ්වාස කරනවා උපේක්ෂා කවි ලියන්නට ඇත්තේ නිශ්ශබ්දව කියවීමට කියලා. ඒ වීශ්වාසයත් එක්ක මම නිහඬව කියවපු විදපු කවියක්.

       

ඒ හරියටම දහසය වෙනි පිටුව. අතක වයින් වීදුරුවක් නොමැතිව මත් වුණ මම පිටු කිහිපයක් ඉක්මණින් පෙරලන්න කැමති. ⁣ඇත්තටම මේ එහෙම වුණ හතර වෙනි වතාව. මම එයින් කියන්නෑ මම සූසුම් නාඳුනන අප දෙදෙන හතර වතාවක් කියවු බව. ඇත්තටම මම එහි සෑම කවියක්ම කියවුයේ එක් වතාවයි. ඒත් මේ කියන කවි දැනට හතරවතාවක් හෝ ඊට වැඩි වතාවක් කිය වු ඒවා. ඉතිං මම කවි කිහිපයක් මඟ හැර නවතින්නේ තිස් තුන් වෙනි පිටුවේ මගේ දකුණු අත පැත්තට බරව ලියවුණු මේ කවිය ළග.

     

එක පාරක්ම කියවපු ගමනින් මතක හිටිය උපේක්ෂාගේ කෙටි කවියක්, මම කවිය ඇත්තෙන්ම මෙහි ලියන්නේත් මතකයෙන්.

• නුපුරයක් පාර පනියි

හදවතේ මිණි සෙලවෙයි

මට කියන්න අවශ්‍ය ඇත්තටම එහි ඇත්තේ වචන හයක් පමණක් බවයි. ඒත් ඒ වචන හය මට පැය තුනකට වැඩි සිනමා පටියක් දක්වා දිගු සිතුවිලි පටියක්. සුසුම් නාඳුනන අප දෙදෙන කියවලා ඇති ඔබ හා කියවා නැති ඔබ මම දන්නැ හරියටම ඒත් ඔබ ආදරය කරන වචන හයක් වේවී එය. 

    

      

 වෙස් මුණ ඇතුළේ

හිටපු අපේ තාත්තා

බෝල වැතිරුණු ඇඳුම් අදින තාත්තෙක් විතරක් නෙමෙයි හැම තාත්තෙක්ම ඉන්නේ වෙස් මුණක් ඇතුළේ කියලා මම විශ්වාස කරනවා. ඒ තමයි තාත්තලා ආදරය හංගන වෙස් මුණ. මහන්සිය හංගන වෙස් මුණ. දහදිය හංගන වෙස් මුණ. ඒ විතරක් නෙවෙයි සැරයි, තදයි කියලා පෙන්නන වෙස් මුණ. ඒත් ඒ වෙස් මුණ දාගෙන ඉන්නෙත් වෙස් මුණ ගලවලා ඉන්නෙත් තාත්තා කියන මේ ලෝකේ සුන්දර ම මනුස්සයා කියලා හිතන හින්දා උපේක්ෂා හැට එක් වෙනි පිටුවේ ඒ අපේ තාත්තට...... මම හදවතින්ම ප්‍රේම කරනවා.

මේ ඊටම ලඟම තියෙන දිග කවි පොකුරේ කවියකින් කොටසක්.

• තැනිතලාවක ඉන්න 

උඹ දන්නෙ මොනවද කන්ද ගැන?

සීතලට උසට ඉන්න පුළුවන් කියලාද?

සීතල කියන්නේ කාස්ටකකමටමයි රමණි

අපේ ජිවිත වගේම

මම හදන්නේ මේ ලියවිල්ල ඉවර කරන්න. ඒත් ඊට කලින් පනස් තුන් වෙනි පිටුවේ ස්වාමිනි, කවිය මතක් උනා.

• ආදරේ ගැන තුන් හිතකවත්

තිබ්බේ නැ මට

වාඩිවෙනකම් මෙතන

මේ කවිය දිගයි. මේ සටහන ඉවර කළ යුතු නිසා සම්පුර්ණ කවිය මෙහි දැක්වීමට මගේ අදහසක් නැහැ. ඉතිං ඔබ එය කියවන්න. 

• ස්වාමිනී,

සම්පුර්ණ වැරදිකරු

මෙන්න මේ බංකුව

   

    

    

කවියක් කියන්නේ සහෘදයින් තුළ වින්දනයක් ඇති කළ ⁣යුතු දෙයක් කියලා මම විශ්වාස කරනවා. එ් වින්දනය අතරින් මගේ භාවයන් මැන එක් තැන් කළ කවියක්.

• පිරිමැද කැලලි පහනක

අලුත් කැලලක් දෙයි පහන්තිර

කෙටි කවි හා දිගු කවි පොකුරු හතලිස් අටකින් සුසුම් නාදුනන අප දෙනන තුළින් සහෘද සිතකට ලබා දෙන ප්‍රහර්ෂය ලබා දෙන්න මේ වචන සමත් නොවන බව මම දන්නවා. ඒත් ඔබ සුසුම් නාඳුනන අප දෙදෙන කියවාවී මොකද උපේක්ෂා විසි හත්වෙනි පිටුවේ ලියා තබන කවිය වගේම

• සුසුම් දෙක තුනක දුර

නාඳුනන අප අතර

කවියක හැඩය ජිවිත විවරණය කිරීම යැයි සිතන පාඨිකාවක් වන මට ජිවිත වලින් බැහැර අජීවි වස්තුන් ද එකතු කරගෙන කහ පැහැති කොළ වල ලියවුණ මේ කළු පාට කෙටි හා දිගු කවි අකුරු අළු පැහැති කවරයක දමා සුසූම් නාඳුනන අප දෙදෙන ලෙසින් අතට පත් කිරීම ගැන උපේක්ෂා ඔබට ස්තුතී. 

අගෝස්තු එකොළොස් වෙනි සිතුරාදා

ඔබ දන්නවා ඇති. මම තාමත් එහෙමයි.  ඉස්සර වගේම මම දුවන්නෑ. හති වැටෙයි කියලා බයට නෙවෙයි. මට දුවලා පුරුදු නෑ. ඔබට වගේ දිග පියවර තියන්න මට හුරු නෑ. ඔබ දන්නවා ඒක.

තාමත් මම කෙටි පියවර තබමින් ඇවිදිනවා. ඔව් විටෙක නවතිනවා. නෑ ඒ ඉස්සර වගේ කෙටි විරාමයක් නෙවෙයි.  ඔබ හිතනවාටත් වඩා දිගුයි. ඒ විරාමේදි මම දිගු සුසූමක් පිට කරනවා. ගැඹුරු හුස්මක් ගන්නවා. ඔව් ඒ ඔබ දැන උන්නු විදිහටම. තාමත් හැමදේම හැමදාම ⁣වුණ විදිහටම සිද්ධ වෙනවා. ළඟ නැත්තේ ඔබේ සිනහාව විතරයි. නෑ මට එහි අඩුවක් දැනේනවා. ඔබ හිතනවාටත් වඩා හිස් බවක්. ඔබ නොදන්න එක දෙයක් තියෙනවා. සුසූමක් ඒ තරම් දිගු වෙන්න එය එක හේතුවක් කියන එක. ඔබට හිනා වෙන්න පුළුවන්. අකමැත්තක් නැත්නම් මම කැමතිම විදිහට. ඔබට පුළුවන් ද ඒ ඉල්ලීම මතක තියා ගන්න.

මම නැවතුන තැනතින් ගමන පටන් ගන්නේ පියවර මනිමින්. ඊට පස්සේ කෙටි පියවර කිහිපයක්. නෑ දිගටම කෙටි පියවර මතින් ඇවිදින්නෑ. ඔබ නොදන්න පුරුද්දක් දැන් මට තියෙනවා. දන්නවාද කෙටි පියවර දෙක තුනකට පස්සේ මම ආපහු හැරිලා බලනවා. නෑ ඔබ හිතුවා වැරදි. මා පසු පසින්විත් මා පසු කර යන්නවුන් පිළිබඳ මට වගක් නෑ. ඒක ඔබ හොඳටම දන්නවා. මම එහෙම පුරුදු උනේ සමාන්තරව අැවිදපු ඔබව මඟ හැරුණ තැන ඉඳන්. මම දන්නෑ අැයි ඒක ඔබට නොතේරේන්නේ කියලා.

නෑ එහෙම හැරුණ එක දවසකවත්, එක මොහොතකවත්, තත්පරයකටවත් මට ඔබව මගේ අැස් වලට හමු වුණේ නෑ. ආයෙමත් පියවර මනින්න පටන් ගන්නකොට මම හිතුවා ඔබ යන්න ඇති කියලා මාව පහුකරගෙන. ඔව් ඔබ  කැමති දිගු පියවර තියන්න. හති වැටෙනකම් දුවන්න. මතකද ඔබේ එක දිගු පියවරක් හා සමාන වන්නට දවසක මට දුවන්න උනා. සමහර විට ඔබට අමතකව අැති. අපි මඟ හැරුණේ එදා. ⁣මම හැන්දෑ වෙනකම් ම දිව්වා. මට හොඳටම හති වැටුණා. ඒත් අපි ට අපිව මඟ හැරුණා. ඔව් මම පුරුදු විදිහටම උත්සහය අත ඇරියා. ඔබ දන්නවා එ් තමයි මගේ විදිහ.

නෑ මම කල්පනා කරනවා. ඔබ මා පසු කර යන විටක ඔබ ව නොදුටුවේ අැයි කියලා. නෑ ඔබව නවත්තන අදහසකින් නෙවෙයි. ඔබේ වේගය දකින්න විතරයි. විඩාවක් නැති හිනාබර මුණ දකින්න විතරයි. එත් ඔබ මා පසු කර යන විට මට ඔබව නැවතත් මඟ හැරෙන්න ඇති. ඔව් මම දැන් පුරුදු වෙලා මේ තබන කෙටි පියවර වලදීත් අැස් බිමට බර කරගෙන ඉන්න. නෑ ඔබ දන්නවා වැස්ස වේලාවකදි මට එහෙම ඉන්න බෑ කියලා. මම ඒ වෙලාවට බය නැතුව ඔළුව උස්සනවා. මම තාමත් අකමැතියි ඔබ අැරෙන්න වෙන කවුරුත් මගේ කඳුළු දකිනවාට. ඔබ ඒක දැන ගත යුතුයි.

ඔබ ඉන්න තැනට වැහි වැටුණාට මම ඉන්න තැන හිත් දවාලන ඉර එළිය විතරයි. ඔව් ඔබට හිතන්න පුළුවන් දැන් මම ඇස් ඉහළට ඔසවන්නේ ආපසු හැරෙන්න විතරයි කියලා. ඒත් ඒ ඔබේ සෙවණැල්ලක් හරි හොයන්න විතරයි.

නෑ මට තව හුඟාක් කියන්න දේවල් නෑ. මේ ටික අහන්න.

ඔබ මා පසු කර නම් මම ඔබව ඇහැ ගැටෙන මානෙට එන තුරු නවතින්න.

ඔබ මා පසු පස නම් දිගු පියවර තබා මා ඇහැ ගැටෙන මානයට දිව එන්න. මා හැරෙන තුරු ඉන්න.

මම ඔබව නවත්තන්නෑ. හැමදාම ඔබට උන පොරොන්දුවක් ඒක.

ඒත් ඔබ දන්නවා මට ඔබව දකින්නට උවමනා බව. එක වරක් ජිවිත කාලයටම.

දැනිච්ච, හිතිච්ච, බැඳිච්ච පද

කඳුළු වලින් ඇස් තෙමිච්ච

හිත ඒ කඳුලින් පෙගිච්ච

හයියක් ඒ හිත නොවිච්ච

නොහිතා මට ඉකි ගැහිච්ච

 

නුඹ නොඑනා බව දැනිච්ච

හිත මාගේ කළු ගැහිච්ච

අගයක් නුඹ හට නොවිච්ච

නුඹට හොරෙන් හිත මැරිච්ච

නුඹ දෑසේ මා මැකිච්ච

සතුටක් ඇත මට දැනිච්ච

දුක විතරක් හිත පිරිච්ච

මගේ හිත ගිනිගෙන දැවිච්ච

සසරේ හමුවෙයි හිතිච්ච

පැතුමත් අද පරම වෙච්ච

මගේ ගැන නොහිතා හිතිච්ච

කඳුළකි අද ළඟට වෙච්ච

කලා වැවේ දිය පිරිච්ච

හිත ඒ වාගේ හැදිච්ච

නියං කලදී දිය හිදිච්ච

හිත ඒ වාගේ බිඳිච්ච

ගැයු ගීයක් මතක් වෙච්ච

මගේ හිත වාගේයි හිතිච්ච

වාවනු බැරි මහත් වෙච්ච

කඳුළින් කම්මුල් තෙමිච්ච

හිත මගේ මා ළඟ නොවිච්ච

කාලය ආදරේ හිතිච්ච

නුඹ ගැන කවි හිත පිරිච්ච

පද නුඹ වෙනුවෙන් බැඳිච්ච

දුර ගිය හිත ගැන හිතිච්ච

අද පද බැන්දත් නිවිච්ච

ආදරේ තව හිත පිරිච්ච

එදා වගේයි නොසෙල්වෙච්ච

නොකි නමුත්  නුඹ දැනිච්ච

කිසිවක් මා හා බැඳිච්ච

ආදර හිත් දුර ගෙනිච්ච

දුක මට විතරද දැනිච්ච

සංසාරේ හුරු දැනිච්ච

ආදරේ දුක් ගඟක් වෙච්ච

කවියට හිත තුරුල්වෙච්ච

උහුලමි තනිකම දැනිච්ච

ඇය

අකුරු එක දෙක එකතු වෙලා හැදුන වචන. වචන එක දෙක එකතු වෙලා හැදුන පද. එහෙම පද තුන හතර එකතු වෙලා හැදුන පේළි. ඒ පේළි එකින් එක එකතු වෙලා හැදුන කවි. ඒවා හරි පුදුමාකාරයි. ගුප්ත බලයක් කා වද්දලා තිබුණ ජීවමය පානයක් වගේ. එ්වායින් බිඳුවක් තොල ගාන්නට ඇයට වයින් විදුරුවක් අතට ගන්නවාටත් වඩා අාශාවක් තිබුණා. ඒ ගෙවුණ හැම තත්පරයක්ම ඒ අශාවෙන් ඇය පෙළෙමින් හිටියා. එත් එකම දවසකවත් ඇය වයින් රස බලලා තිබුන්නැ කියන්නත් ඇය දැනන් හිටියා. එත් එ වෙනුවට සදාකාලිකවම වෙලාගත් මත් බවක් ඇය සතුව තිබුණා. ඒ මත්බව ඇයට එක් වයින් විදුරුවකින් ලබා ගත නොහැකි දෙයක්.

 ඇය බලාගෙන හිටියේ කවි ලියවිලා තිබුණ කොළ දිහා. සමහර කොළ තිබුණේ හුලගේ නට නටා. හුළග ආවේ ඇරලා තිබුණ කවුළුවෙන්. ඒ මත තැබු බර නොවන්නට මෙලහාකටත් මේ කඩදාසි සියල්ලම ඒ හුළගත් එක්කම ඉගිල්ලිලා ගිහින් නේද කියලා ඇය හිතුවා. එත් කවුළුව අඩවල් කරන්නවත් සම්පුර්ණයෙන්ම වහලා දාන්නවත් ඇයට උවමනා උනේ නෑ. කොළ මත වු කැටයම් සහිත වීදුරු පදාසය ඉවත් කරලා හිස් කොළ වලට හුළගේ පාවෙලා යන්න ඉඩ හදන්න ඇයට ඕන උනා. හුළඟත් එක්ක කොළ පා වෙලා යන හැටි බලන් ඉන්න ඕන උනා. එහෙමත් නැත්නම් මේ කඩදාසි වලින් ඔරිගාමි නැව් හදන්න ඕන උනා. එත් එහෙම හදන නැව් පා කරන්න වහිනකම් බලන් ඉන්න ; ඒක විශාල කාලයක් විය හැකියි. දැන් තත්පරත් ගෙවී යන්නේ ගාට ගාටා.  ඔරිගාමි නැව් නැත්නම් ඔරිගාමි රොකට් හදන්න පුළුවන් නේද කියලා ආයෙමත් ඇය කල්පනා කෙරුවා. ඒ හැම රොකට් එකක්ම කවුළුවෙන් ඇතට පා කර හරින්නත් ඒ දිහා බලන් ඉන්නත් ඇයට උවමනා උනා. එ් විදිහට ඒ උවමනාවල් මහ ගොඩක් ඇය හිතේ පසෙකින් ගොඩ ගහලා තිබ්බා.  ගොඩ ගහපු ඒ උවමනාවල් දිහා ඇය ටික වේලාවක් බලා හිටියා. එහෙම බලන වේලාවට ඇගේ බෙල්ල දකුණු පසට බර වෙන එක සිද්ධ වුනේ ඉබේටමයි. කවමදාවත් ඉටු නොවී ඒ උවමනාවල් ඇගේ හිතේ ගොඩ ගැහුණේ ඒ විදිහට. ඉටු නොවුනු උවමනාවල් එකින් එක අග ඉදන් මුලටයි මුල ඉදන් අගටයි පෙළ ගස්වන්න ඇට තිබුණේ පුදුම හැකියාවක්. දහස් ගාණක් වු බලාපොරොත්තුයි දහස්ගානක් වු උවමනාවල් කන්දයි ඇය එකින් එක පෙළ ගැස්සුවා. අයිස් ක්‍රීම් එකක් තොල ගාන උවමනාව, කෝපි කෝප්පයක් තොළ ගාන උවමනාව, එහෙමත් නැත්නම් උයපු එළවලු වෙනුවට තම්බපු එළවළු විතරක් කන්න තිබුණ උවමනාව, බිත්තර ඔම්ලට් එකක් එක්ක උදේට පාන් පෙති දෙකක් ගිලිණ උවමනාව, පෙළ ගස්වපු උවමනා අතර සමහර අශාවලුත් ඇවිත් හිට ගත්තා. ඒ වෙලාවට ඇය කරබාගෙන හිටියා. මේ උවමනාවල්වත් ඒ අශාවල්වත් ඉටු නොවන බව ඇය දැනන් හිටියා. එකට ලොකුම හේතුව ඒවා ඉටු කරගන්න තරම් උවමනාවක් ඇයට නොතිබුණ එක. සමහර විට මේ විදිහට කවුළුව ලඟ පඩියේ ඉඳගෙන ඉන්න එක විතරක්ම ඇයට උවමනා උනා. ඒ තුළින් ඈත බලාගෙන විටෙක පුංචි වෙන විටෙක මහත් වෙන රුප ඇය රස වින්දා. සමහරක් විට ඒ උවමනාවල් හැම එකක්ම ඒ විදිහට චිත්ත රූප විදිහට මතු වෙලා පිරිමැහෙන්න ඇති. ඇගේ බලාපොරොත්තු ලේඛනයේ මුලින්ම තිබ්බේ කවදා හරි දවසක ඒ පුංචි දවසේ වගේම කජු ගහේ බැඳලා තිබුණ ඔන්චිල්ලාව පදින එක විතරමයි. ඔන්චිල්ලාව උඩ යනකොට හිතේ තියෙන අශාවලුයි උවමනාවලුයි අනිත් බලාපොරොත්තුයි බිම ට දාන්න පුළුවන් නේද කියලා ඇය කල්පනා කළා. ඇයට ඕනේ උනේ හිතන්න පුංචි දා වගේම ඔන්චිල්ලාව කොයිම මොහොතක හෝ වළාකුළක් උඩ රැදෙයි කියලා. ඇය ඒ විදිහටම හිතුවා. ළයට හුළං පුරෝගෙන වා තලයට පිඹින ගමන් ඇය හිතුවා ඇගේ ගැළවීම තියෙන්නේ පා වෙන වළාකුලක් මත කියලා.

ඇය ලිවීම නතර කරලා හුගාක් කල් ගත වෙලා තිබුණා. එත් සමහර වචන ඇවිත් ඇය ඉස්සරහම හිට ගත්තා. ඒ වචන වල තිබුණේ මහ ගුප්ත මයාවල්. එත් එ් වචන වලින් මවන මයාවල් එකකටවත් බැරි උනා ආයෙමත් ලියන්න ඇයව පොළඹවන්න. ඒ වෙනුවට ඇය හුඟ දවසකට කලියෙන් අකුරු ගොඩ ගහපු කොළ ටික මෙසේ උඩට ගත්තා. හිමින් සිරුවේ හැම කවියක්ම, හැම පේළියක්ම, හැම පදයක්ම, හැම වචනයක්ම, හැම අකුරක්ම කියෙව්වා. ඇයට වෙහෙසක් දැනුන්නැ. පිපාසයක් දැනුන්නැ. ඇය හිටියේ මත් වෙලා එහෙමත් නැත්නම් ඇගේ තොල් වලට උවමනා වෙලා තිබුණා තෙතමනයක් සහිත උරාබීමක්. ඇගේ ඒ තොල් වේලිලා තිබුණේ. ඇය ඒ බව දැනන් හිටියා. ඒ හරියටම මිට අවුරුදු  දෙකකට උඩදී ඇගේ මධුසමයෙනුත් සතියකට පස්සේ.

" ඔයාගේ තොල් වෙලීලා, එන්න ඒවා තෙමන්න"

ඒ තොල් ඒ විදිහටම තිබුණාවේ. ඇයට ඒ විදිහට කියන්න ඕන කම තිබුණා කොච්චරවත් ඒ වචන හිතේ ඉදන් නැගිටගත්තා. එත් ඒ වචන හිතේම හිතේම හිතේම විතරක් පැතිරිලා තිබුණා සදාකාලිකවම. ඊට පස්සේ ගතවුන සහ ගතවෙන හැම විනාඩි පහකට සැරයක් ඇය දිවෙන් තොල් තෙමා ගන්න පුරුදු වුනා ඒ තොල් වල මතුවන ඒ වියළි බව වලක්වන්න. ඇයට කළ හැක්කේ එපමණක් ඔව් එපමණක් බව ඇය විශ්වාස කරන්නට පටන් ගත්ත දවසේ ඉඳන්ම.  ඒ අදහස කොහෙන් කොහොම ආපු එකක්ද කියන එක ඇයට වැටහීමක් නෑ. ඇයත් නොදැන උන්නට සමහර විට ඒ එදා ඇගේ කසාදය දා රාත්‍රීයේ හෝටලේ කිරි ගරුඬ බිත්ති අතරින් දිගු වෙලා ඇවිත් තමන්ව බදා ගන්න හදපු ඒ ඔහුගේ අත්, සුදු සීලිම අස්සෙන් මතු වෙලා කඳුළු සැලුව ඔහුගේ ඇස්, එහෙමත් නැත්නම් විදුලි ගෝලාවෙන් නිකුත්වුනු මද ආලෝකයත් එක්ක මුහුවුණු ඔහුගේ දුක්බර හිනාව, ඒ හිනාව මුණේ ඇඳුනේ රෝස මල් සුවඳ දුන්න සුදු පාට යහනේ උඩුකුරුව ඇය දිගා වෙනකොටමයි, ඔය කොයික හරි ඒ අදහස ඇගේ හිතට කාවද්දන්න ඇති. තමන් ලඟින්ම හිටිය ජීවියාගේ හුස්ම එක එක තාලේට වෙනස් උනා ඇය අහන් හිටියා. වේලාවක ඔහුගේ හුස්ම ඇයට තමන් අසලින්ම තම සවන අසලින්ම ඇහෙන්නට උනා. තවත් විටෙක ඉතාම ඇතින්, ඒ වෙලාවට ඇය හිතුවේ ඇය මෙහි හුදකලා උන බව, තමන් දෙසම සීලිම තුලින් මතු වී බලා හිදින ඒ රුව ඇය හඳුනගත්තා. ඒ රුව දිහා ඇසිපිය නොහෙලා ඇය බලා හිටියා. ඇගේ ඇස් පියවුනේ අසංක ඇගේ ඇස් වලට එඹුන මොහොතේ දී. ඔහු කොඳුරන්නට උනා. පැහැදිලි නැති හඬකින්. ඇයට තේරුමක් තිබුණ්නැ වගේම ඇයට හිතන්න උවමනාවක් තිබුණේත් නෑ ඔහු පිනමින් සිටි ඔහු කියමින් සිටින ගංඟාව ගැන. මේ වෙලාවේ ගංගාවක් ගැන නන් දොඩවන්න ඔහුට පිස්සු වෙන්න ඕනැ, තමන්ට කසාද බදින්න උනේ පිස්සෙක් ද කියලා ඇය ඒ වෙලාවේ කල්පනා නොකළේ ඇගේ මුළු හිතින්ම සිලීමෙන් මතු වුන රුපය ගැන ඇය කල්පනා කරමින් සිටි නිසා එත් ඊට පස්සෙන් පහු හුගාක් වේලාවට ඇය එහෙම හිතන්න පුරුදු වෙලා හිටියා. අසංගට පිස්සු වග.

කාමරේ හතර කොනම පිරිලා තිබුණේ තනිකම. එතනින් එහාට තිබුන ආලින්දය, ආලින්දය පහු කරලා කෑම කාමරයට එබුණාමත්, අඩුම තරමේ කොරිඩෝවට අඩිය තිබ්බාමත්, එතිනින් එහාට  මිදුලෙත් තිබුණේ ඒ පාළුව විතරමයි. මිදුලේ තැනින් තැන විසිරිලා තිබුණ කොළ පෝටිකෝව මතට කඩා වැටුණේ හුළගත් එක්කම පාළුව කියන වචනේත් කර පින්නගෙනමයි. තමන් ගෙයක් මිදුලක් අතුගාගන්න බැරි ගැණියක් වුණේ කොහොමද කියලා ඇයට මතකයක් නෑ. එක ඇයට හිතන්න කාරණයකුත් නෙවෙයි. පොඩි පුතා ඉදලා ඉදලා කර ගැහුවේ ගෙයක් දොරක් අතු ගා ගන්න බැරි ගැණියෙක්ටය කියලා නැන්දාම්මාගේ කැඩුණු කටෙන් පිට වෙන වචනවත් ඇයට ඇහුණේ නෑ. ඇහුනත් නැහුණා වගේ ඉන්න ඇය දන්නවා.

මේ වෙනකොට හරිනම් ඇය නිල් පාට කොට්ට උරයක හරි රෝස පාට ඇතිරිල්ලක වාටියක් හරි මහමින් ඉන්න ඕනේ නැන්දාම්මා හිතුවේ එහෙම. දම්වැල් මැස්මත් කතිර මැස්මත් එකට එකතුව ඇගේ ජිවිතේ එක්කාසු කරලා මැස්මක් මහලා තිබුණා.  ඇය ඒ අතරින් කඩ ඉරි මැස්මක් මහන්න කිසිම උත්සහයක් ගත්තේ නැහැ. නැන්දාම්මාගේ හිතුවිලි ගැනවත් රෝස පාට ඇතිරිලි ගැනවත් නිල් පාට කොට්ට උර ගැනවත් ඇය හිතන්න ගියේ නෑ. අඩුම තරමේ තමන් ඉහ තියන කොට්ට උරේ පාටවත් ඇයට මතක නෑ. ඇය මාස ගානකට කලින් යට තට්ටුවේ කාමරයක් තමන්ගේ නමින් වෙන් කර ගනිද්දි අතට අහු උන කොට්ටේ අරගෙන පහලට බැස්සා කියන්නත් අැයට අමතකයි. ඇය වඩාත්ම කලබල උනේ ඒ කොට්ටය මත ඇදෙන විවිධ රටාවන්ට දැකලා. එත් ඇයට හිතන්න පුළුවන් කම තිබුන්නෑ ඒ තමන්ගේ ඇස් වලින් කඩන් වැටෙන කඳුළු වල පැල්ලම් කියලා. ඇගේ පහළ තට්ටුවට සිදු වු ආගමනයක් එක්ක ඇය සියලු වේදනාවන් සංසිදවලා තිබුණා කියන්න ඇය සිතුවිලි එකතු කර ගත්තා. එත් සමහර දාට ඉහළ තට්ටුවෙන් ඇහෙන ⁣⁣හිනා හඬ, ඒ සිතුවිලි ගොන්නම එකකට එකක් ඉතිරි නොකර පුළුස්සලා දානවා.

ඉහළ තට්ටුව ඇයට අත්භුත ලෝකයක් වෙද්දී ඇය පහළ තට්ටුවේ කවුළුව ලඟ ඇයට ජිවිතයේ සිහිනයන් මැවෙන්න ගත්තා. ගත වෙච්ච හැම උදැසනකමත්, හැම හවස් වරුවකමත් ඇය හිටියේ මේ කවුළුව ලඟ. සමහර විට උවමනාවෙන් මේ දිහා බලපු කෙනෙකුට නම්  මේ දසුන සාමන්‍ය එකක්. කවුරුවත්ම දැන ගත්තේ නෑ ඇය ඒ විදිහටම කවුළුව ලඟ මහා රෑයක් උනත් ගත කරන වග. එහෙම රැයක් නොනිදා ගත කරපු දවස් වලට ඇය උදේ ම ඉහළ තට්ටුවට ඇදෙනවා. ඇයට ජනෙල් කවුළු ඇරලා නැවුම් වාතයෙන් ඉහළ තට්ටුව පුරවන්න උවමනා උනත්, ඇය කරන්නේ ඉරි කමිසයක් මත පැටළුන දිගු කළු කෙස් ගහක් හොයන එක. ඊටත් පස්සේ තෙත සුදු පාට තුවා නමන එක. කොටු කොට්ට උරයක් තියෙන කොට්ටේයි ඊටම මෙහා පැත්තේ තියෙන මල් මහපු තැඹිලි පාට කොට්ටෙයි පිළිවෙලට ති⁣යන්නේ ඊට පස්සේ. කොටු කොට්ට උරයක් සහිත අනික් කොට්ටය මේ වෙනකොට කඳුළු කහටින් දුර්වරණ වෙලා පහළ තට්ටුවේ ඇගේ ඇඳ මත තිබුණේ. එ් කොට්ටය මෙහි තිබිය යුත්තක් කියන්න ඇයට මතකයක් නැහැ. එහෙම නැත්නම් වගක් නැහැ.  ඇඳ පෝරවන නහයට ලං කර ගෙන විනාඩි ගනනාවක කල්පනාවක ඇය තනිවෙනවා. ඊටත් පස්සේ නවා දමන පෝරෝන කොට්ට යටට ගුළි කරන ඇය ඒ මත ම හිස තියාගෙන ඇල වෙනවා.

ඒ වෙන කොටත් ඇය කණ්ණාඩි මේසය මත ඉහිරුණ පුයරත් පිහදාලා මුඩිය වසා නොතිබුණ සුවඳ  විලවුන් කුප්පියෙ සුවඳ ඉව කරලා අවසන්. පනා මත පැටලිච්ච කෙස් ගුළිත් අයින් කරන ඇය පෙරළුන ලිප්ස්ටික් පිළිවෙල කරලත් අවසන්. ඇගේ දිගු සුසුමක් අවසන් වෙන්නේ මේ සියල්ලටම අනතුරුව. ඊටත් පස්සේ ගත වෙන තත්පර විනාඩි වලටත් පැය වලටත් පෙරලෙන්නේ ඇගේ සුසූම් සුළඟින් වාරු ගෙන කඳුළු ගඟක හබල් ගාමින්. සියල්ලම නිමා වෙන්නේ ඇය ඇගේ දැසටත් හොරා සිහින දකින්නට පටන් ගත් විටයි.

බිත්ති අතරින් දිගු වෙලා ඇවිත් තමන්ව බදා ගන්න හදපු ඒ ඔහුගේ අත්, සුදු සීලිම අස්සෙන් මතු වෙලා කඳුළු සැලුව ඔහුගේ ඇස්, එහෙමත් නැත්නම් විදුලි ගෝලාවෙන් නිකුත්වුනු මද ආලෝකයත් එක්ක මුහුවුණු ඔහුගේ දුක්බර හිනාව එදා වගේම අදත් සිහිනයක් අතරින් ඇය වෙතට ලං වෙනවා.සිහිනයේ අවසන ඇය ආයෙමත් පහළ තට්ටුවේ කවුළුව අසළ ගුළි ගැහෙනවා. 

ඇගේ වචන වලින් හැදුන කවි දිහා ඇය ආයෙමත් වතාවක් බැලුවා. හුළගේ නට නටා තිබුණ සමහර කොළ වලට නිදහසේ පා වෙලා යන්න ඇය විදුරු පදාසය අයින් කළා ඇයට උවමනා උන විදිහටම. හුඟාක් ඇතට පා වෙලා යයි කියලා හිතපු කවි කවුළුව අද්දරම තණ බිස්ස මත පතිත වුනා. හුගාක් කවි මේසය මතම නතර වුනා. නතර වුන කොළ වලින් ඇය ඔරිගමි රොකට් හැදුවා. අතේ විතරක් නෙවෙයි හිතේ විරියෙනුත් ඔරිගාමි රොකට් කවුළුවෙන් ඈතට වීසි කළා. බිම පතිත වුන කවි වලට නුදුරෙන්ම ඔරිගමි රොකට් බිම පතිත වුනා. ඇයට දැනේන්ට වුනේ අප්‍රාණික බවක්. කුස්සියෙන්, මැද සාලයටත්, මැද සාලයෙන් ඇගේ කුටියටත් බලෙන්ම ඇතුළු වෙච්ච තනිකම ඇගේ ගෙල මුල හිර කරලා තිබුණා. තණබිස්ස මත තිබුණ කොළ වලින්, ඔරිගමි රොකට් වලින් නැගිටගත් කවි, කවි පේළි, වචන, අකුරු අමුතුම හැඩෙකට පෙළ ගැහිලා කවුළුවෙන් ඇගේ කුටියට ආයෙමත් රිංගගත්තා. තනිකම වචනේ අග්ගිස්සේ එල්ලුන කවි, කවි පේළි, වචන, අකුරු ටිකෙන් ටික ඇගේ හුස්ම හිර කරන්නට උනා. ඇය හිටියේ මත් වෙලා. ජිවිත කාලයම වෙලා ගෙන තිබුණ මත් බවින් ඇය මත් වෙලා හිටියේ. තව දුරටත් හුස්ම ගන්න උවමනාවක් ඇය තුළ තිබුන්නෑ මළානික බව තුළ ගිලෙන ඇස් දිහා ඇය එකම එක පාරක් බැලුවේ කාමරේ කොණට වෙන්න බිත්තියේ තිබුණ උස කණ්ණාඩියේන්. ඇයට හිනා වෙන්න උවමනා උනා. ඒ උවමනා උන විදිහටම ඇය හිනා උනා. ඇය ඇගේ හිනාව කිසිදාක හැබැහින් නොදුටු ඒ මළානික හිනාවත් එක්ක අවසන් මොහොතේදි ගලපන්න උත්සහ කළා.ඒ එකම එක නිමේෂයක්, ඇගේ ඇස් පිය වැහෙන, ඇරෙන එක මොහොතක්, ඇය දුටුවේ කණ්ණාඩිය තුළින් ඒ ඇස්. කවදාවත් නොදුටු ඇස් මත පිරිලා තිබුණේ ආදරය කියලා ඇය හිතන්න අරන් තිබුණේ දැන් හුඟ කාලේකට කළින්. ඒ ඇස් වලට අවංකව ආදරේ කරන්න බැරි වේවි කියන වේදනාව මේ වෙද්දි ඇගේ හිතින් තුරන් වෙලා තිබුණේ. කවියක තිබුණ මත් බවින්ම ඇය ඒ ඇස් ඇතුලේ ගුළි උනා. ඇය ඇසිපිය නොහෙලා බලාගෙන ඉද්දිම කණ්ණාඩිය තුළින් මතු වෙච්ච ඒ ඇස් ඇයව ඒ ඇස් මතම තුරුල් කරගෙන ඇස් පියාගත්තා. ඒ වෙනකොටත් ඇයට ආයෙමත් ඇස් පිය ගහන්න අමතක වෙලා තිබුණා. 

ජෙලි හදද්දි ජෝලි

පහු ගිය දවස් වල ඒ කියන්නේ අවුරුදු සුමානේ, හරියටම කිව්වොත් අවුරුදු දාට පහුවෙන්දා. ඒ කියන්නේ පහලොස් වෙනි සෙනසුරාදා.

ඉතිං එදා අපේ නංගිට ඕනේ උනා දිවා ආහාරයෙන් පස්සේ  රසවත් අතුරුපසක් හදා ගන්න. කොහොමත් ඔය විදිහේ සුකුරුත්තන් වැඩ වලට එයා හරි දක්ෂයි. මම නම් ඉතිං ඔය වගේ වැඩ වලට ඒ තරම්ම ප්‍රියතාවයක් නෑ. ඔය කියන ඒවා හදන්න බැරිකමටම නෙමෙයි. ඔය අතුරුපස වගේ සුකුරුත්තන් කෑම බීම හදා ගන්නේම කිරි, බිත්තර, යෝගට්, බටර්, අයිස් ක්‍රීම්, චොකලට් වගේ නානාප්‍රකාර දෙවල් එකතු කරලානේ. ඔය කියපු කිසිම දෙයක් මම දණි පණි ගහණ කාලේ ඉදන්ම දිවේ, තොලේ ගැවුවේ නැනේ. අදටත් ඉතිං එහෙමයි මම තණකොළ විතරක් කන කෙනෙක් නිසා. (හම්බුනොත් ඔය බටර් කේක් කෑල්ලක් එහෙම නම් ඉතිං නෝකා ඉන්නෑ.)

කොහොම කොහොම හරි ඉතිං ඔය අතුරුපසක් හදන්න හිතපු අපේ නංගි එ්කට ඕන අඩුම කුඩුම ටික ගෙන්න අවුරුදු දවසේම මාව කඩේ යැව්වා. කොහොමත් වේලාවක් අවේලාවක් නැතුව මම ගෙදර අයට  කඩේ යනවා. ඔය කඩේ යෑමටත් ඉතිං ඉතිහාසගත වාර්තා තියෙනවා. සිල්ලර කාසි ගණන් කරන්න පුළුවන් කම ලැබුන අවධියේම තමයි මගේ කඩේ යෑම ආරම්භ වෙන්නේ. ( ඒ ඉතිං බොහොම පුංචි අවධියේ, වයසින් කිව්වොත් එහෙම අවුරුදු හයක් - හතක් විතර කාලේ තමයි) මුලින් මුළින්ම නම් කඩේ ගියේ අාසාවට. ඒ කාලේ ඉතිං රුපියල් සීයක් , පනහක් තමා දෙන්නේ කඩේ යන්න. ඉතිං ඔන්න සීයක් එහෙම අතට දීලා කඩේ යවනවා කියන්නේ එදාට ඉතිං රජ ගෙදර මඟුල් ගේ වගේ තමා මේ මට. 

ඉතුරු වෙන සල්ලී වලින් මාරි බිස්කට්, ඊට පස්සේ මස්කට්, බුල්ටෝ තවත් ඉතුරුනම් නාරම් බික් හැඩයට තිබුණ සීනී බෝල. ඒ කාලේ නම් රුපියලක් තිවුණොත් නාරම් බික් අටක්ම ලැබෙනවා නේ. ඔය කාලේ මගේ අතට කීයක් දුන්නත් කඩේ ගිහින් ආවට පස්සේ කවදාවත්ම ඉතුරු නොලැබෙන හින්දා අම්මා එහෙම පුරුදු වෙලා හිටියේ බඩු ලයිස්තුවේ වියදමට හරියන්නම සල්ලි දෙන්න තමයි. පස්සේ පස්සේ කඩේ යාම පුරුද්දක් වුනා. දැන්නම් එක පුරුද්දකටත් වඩා යුතුකමක් වෙලා. හැබැයි ඉතිං කොයි විදිහක කඩේ යෑමක් උනත් ගෙදර අයට විතරයි.

දැන් කතාවෙන් ගොඩක් පිට පැනලානේ. ආයෙම කතාවට ආවොත් මෙහෙමයි. දැන් ඔය අතුරු පස හදන්න උවමනා කියන බඩු ටික ගෙදර අයිස් පෙට්ටියේ ස්ථානගත වෙලයි තිබුණේ. එත් ඉතිං මදිපාඩු අඩුපාඩු නොවෙන්නේ කොහෙද නේද? දැන් ඔය අතුරුපසට ඕන කරන ජෙලටින් ඉවර වෙලා. ඒ ඉතිං කලින් දවසකත් ඔය මොකක්ද අතුරුපසක් හැදි ගාලා තමයි. කොහොම හරි ජෙලටින් පැකට් එකක් ගෙන්න සුපුරුදු පරිදි මම කඩේ ගියා. අවුරුද්ද නිසා හුඟාක් කඩවල දොරවල් වහලා තිබුණේ. ඇරලා තිබුණ කඩේකට ගොඩ වෙලා මම ජෙලටින් හෙව්වා හෙව්වා හෙව්වා හෙව්වා. අන්තිමේදී මට හොයා ගන්න පුළුවන් උනේ ජෙලි ක්‍රිස්ටල් එකක්. ඒකත් ග්‍රෑම් 500 පැකට් එකක්. ජෙලි කියලා දැක්කා විතරයි ගත්තා අතට. අරන් ආවා. ආවට පස්සේ තමයි හරියටම දැන ගත්තේ ජෙලි ක්‍රිස්ටල් කියන්නේ වෙනම එකක්ය - ජෙලටින් කියන්නේ වෙනම එකක්ය කියලා. ආයෙම කඩේ ගියේ නංගිගේ හදවත රිදෙවී කියලා සිතුන බැවින් මිසක එයාගේ කෑ ගැහිල්ලට එහෙම බයේ නොවන බව නොකියා හිදිම හොද නැතිය.

නැවත කඩේ ගිහින් මම ජෙලටින් අරන් ආවයි කියමුකෝ. දැන් මෙහෙමයි ඔය නංගි හදපු අතුරු පස හදා ගන්නේ.

අවශ්‍ය ද්‍රව්‍ය :

දැනටමත් දන්නවානේ ඉතිං ජෙලටින් ඕන කියලා.

ඊළගට බිස්කට්  - (නංගි ගත්තේ නම් චොකලට් බිස්කට්ය.)

ආ තව ඕනේ මිල්ක් මේඩ් එකක් එහෙම

තව ජෙලි පැකට් එකකුත් ඕනැය

කොළ ඇපල් ගෙඩියක් ද ඕනෑය

බටර් /මගරින් එහෙමත් ඕනැය

හදන්නේ මෙහෙමය :

අර බිස්කට් ඒ කිව්වේ චොකලට් බිස්කට් ටික අරගෙන චොකලට් ටික ඉවත් කර ගන්නට ඕනෑය. ඊටත් පස්සේ ඒ ටික කුඩු කරගන්න ඕනෑය. ඔය කුඩු කරගත්ත බිස්කට් එකට බටර්/ මාගරින් දමා කලවම් කර ගන්න ඕනෑය. ඊටත් පස්සේ ඔන්න තෙල් කඩදාසියක් දාපු භාජනේකට ඔය මිශ්‍රණය දමා ටික වේලාවක් අයිස් පෙට්ටියේ තියන්නට ඕනෑය. ඒ විනාඩි දහයක් පහළවක් විස්සක් වගේ කාලයක් උනාට කමක් නැත.

දැන් ඉතිං අයෙමත් අයිස් පෙට්ටියෙන් බිස්කට් ලේයර් එක සහිත භාජනේ ඉවතට අරගෙන එයට තවත් ලේයර් එකක් එකතු කරන්නට ඕනෑය. ඒ ලේයර් එක හදා ගන්නේ මෙහෙමය.මුලින්ම දැන් ඔය මිල්ක් මේඩ් එකට සීනි කෝප්ප භාගයක් ජෙලටින් තේ හැදි තුනක් පමණ දමා මිශ්‍ර කර ගන්නවාය. අවශ්‍යය නම් දෙහි බිංදු කිහිපයක් එකතු කර ගත්තාත් වරදක් නැත. නංගි එසේ එකතු කරගත්තාය. ඒ මදිවට ට්‍රොපිකා චොකලට් එකක් අරගෙන චොකලට් ටික අයින් කරලා එහෙම ඇතුලේ පොල් කෑලි ටිකත් ඔය මිශ්‍රනේට දැම්මාය. අයින් කරපු චොකලට් පස්සේ එයාම කැවාය. අතුරුපසයි ඒ කැමයි අතර සහ සම්බන්ධතාවය නම් මම දන්නේ නැතිය. දැන් ඔය හදාලත් එක බිස්කට් ලේයර් එකට උඩින් දමා ආයෙමත් විනාඩි දහයක් පහලවක් අයිස් පෙට්ටියේ තිබ්බාය.

ඔන්න දැම් වැඩෙන් බාගයකටත් වඩා වැඩිය. දැන් කරන්නට තියෙන්නේ අන්තිම ලේයර් එක එකතු කරගන්න එක. ඒකට ඉතිං අර ජෙලි පැකට් එකක් අරගෙන උණු වතුරෙන් දිය කර ගන්නට ඕනෑය. දැම් ඔය ජෙලිඑකත් ලේයර් එකක් විදිහට එකතු කර ගන්නට ඒනෑය. ඊටත් පස්සෙන් පහු ඔන්න ආයෙමත් අයිස් පෙට්ටියේ දමා විනාඩි දහයක් පහලවක් ශිත කර ගන්නට ඕනැය.

ටික්.. ටික්.. ටික්.. ටික්..ටික්..

අවසන් තත්පර පහ එසේ ගෙවී ගොස් භාජනය අයිස් පෙට්ටියෙන් එළියට අාවාය. නංගිගේ මුණ මල් හතකි. ඔන්න කෑලි කපා පිළිගන්වන වේලාවය.

එත් යාත්‍රා එක කෑල්ලක රහ බැලුවේ නැත. ඔය අතුරුපහ කාපු අය රහයි රහයි නම් කිවාය. ඒත් යාත්‍රාට නම් එය විශ්වාස නැත. කොහොම උනත් ඔය අතුරුපස හැදිල්ල මහ ලොකු වැඩක් නෙමේය කියන්නට ගොස් යාත්‍රා වැඩේ අනා ගත්තාය. යාත්‍රාගේ වහසි බස් දෙඩවිල්ල අම්මාගේ කණ වැකුණු ගමන් අම්මා යාත්‍රාට අභියෝග කළාය. එතැන් සිට යාත්‍රා හාවක් හුවක් නැතුව සිටියේ ඕනැවට වඩා කියවිල්ල අන්තරාදායක බැවින් මිසක මේවැනි අතුරුපසක් සැදීමට නොහැකි බැවින් යැයි වරදවා වටහා නොගැනීම කාටත් හොඳය.

කොහොම උනත් ඉතිං ඔය අතුරුපස කන්නට කලින් මේ විදිහට කැමරාව ඉදිරියේ පෙනි හිටියාලු.

දැන් ඔයාලාත් මේන්න මෙහෙම අතුරුපසක් හදලා බලන්නකෝ. (ඔන්න ඉතිං කාව හරි කඩේ යවන්න නම් එපා)