දෙවෙනි බුදුන්

තව දුරටත් දෙයක් කියන එක හරි එහෙමත් නැත්නම් දෙයක් අහන එක හරි මේ වේලාවේ මේ තැනට සුදුසු නැ කියලා කියන්න විමලා දන්නවා. එත් එහෙමයි කියලා අම්මා කෙනෙක් විදිහට කට පියාගෙන ඉන්න පුළුවන්ද කියලා ඊළග විනාඩි බාගේදී විමලා හිතන්න ගත්තා. තමන්⁣අවුරුදු විසි හතක් තිස්සේ පුරුදු කරගෙන තිබුණ ඉවසීම කියන ⁣ගුණාංගේ ටිකෙන් ටික තමන්ගෙන් ඈතට යන හැටි විමලාට දැනෙන්න ගත්තේ රුධිර නාල උණුහුම් වෙන්න ගත්ත විදිහෙන්.

මීට අවුරුදු ගාණකට කලින් විමලාගේ සිංහල ගුරුවරයා වෙච්ච සරත් ගුණපාල නොහිටින්න විමලා අදටත් ස්වභාවයෙන්ම ඉවසිමක් නැති ගැහැණියක්. කටට එන දේ කියන්නයි, හිතට එන දේ කරන්නයි පුරුදු වෙච්ච හිතුවක්කාර ගති ගුණ සරත් ගුණපාල සිංහල ගුරුවරයා අපුරුවට යටහත් කරපු හැටි විමලාට ඒ අස්සේ කල්පනා වෙන්න ගත්තා. එත් එක්කම විමලාගේ හිතට ආවේ තරහක්. "මේ සිද්ධ වෙච්ච හැමදේටම වග කියන්න ඕන සරත්.එයාගේ බුරුල වැඩි."

විමලා මධුගේ කාමරේට එබුණේ ඒ තරහා එක්කමයි. තාමත් ඉස්කොලේ අැඳුම් පිටින්ම ඇද උඩ ගුලි වෙලා නිදාගෙන ඉන්න මධු දැක්කාම විමලාගේ හිතේ පිරුණේ අනුකම්පාවක්. ඉස් ඉස්සල්ලාම මධුව තමන්ගේ අතට ගනිද්දිත් මීට වඩා වෙනසක් නැ නේද කියලා විමලාට හිතෙන්න ගත්තා. අම්මා කෙනෙක්ගේ හිත එහෙමයි කියන්න විමලා දන්නවා. පොඩ්ඩ ඇත්නම් කඳුළු වලට කතා කරනවා. ඒ එක්කම මධු ලඟින්ම ඇද උඩින් වාඩි වෙලා මධුගේ ඔළුව අත ගාන ගමන් " හිතන්න එපා ලොකු, අපි ඔයාට ඉන්නවානේ, දැන් ඇඳුම් ගලවලා මුණ කට හොඳන් කාලා ඉන්න. තාත්තා ආවහම අපි කතා කරලා මේකට විසඳුමක් හොයා ගමු. හොඳ පුතානේ කෝ නැඟිටින්න." කියන්න ඕන උනත් විමලා මහා වැයමක් කරලා ඒ හිතුවිල්ල හිත යටම හංග ගත්තා. ඉස්සරහට තියපු කකුල පස්සට ගද්දි විමලාගේ නහර දිගේ ඇදුනු රත් වෙච්ච ලේ පපුවට රිංගගෙනත් ඉවරයි. දොර ⁣රෙද්ද ඇදලා වහද්දිමයි " හත්මුතු පරම්පරාවක එකෙක් කරපු දෙයක්ද මේ, අපේ මුණේ දැළි ගැවා. මීට හොඳයි තාත්තටයි මටයි වහ කුප්පියක් ගෙනත් දිපං. මේවා බල බල ජිවත් වෙනවාට වඩා මැරෙන එක සැපයි" නොහිතපු විදිහට මේ වචන විමලාගේ කටින් පිට උනේ. ඒ එක්කම කාමරේන් ආපු ඉකියත්, වැයමකින් නවත්ත ගත්ත ඊලඟ ඉකියත් විමලාගේ කකුල් බාගෙට අඩ පන කරලයි තිබුණේ. තව දුරටත් අඩියක් ඉස්සරහට තියන්න බැරි උන විමලා දොර ලඟම තිබුණ ඇඳි පුටුවේ වාඩි උනා.

විමලාට අැහැ ඇරුණේ කුස්සියේන් ඇහිච්ච සද්දේට. " දෙයියනේ" විමලාට එහෙම කියවුනේ, කළුවර වැටෙනකම්ම දන්නෙම නැතුව නින්ද ගිය හින්දද, එහෙමත් නැත්නම් කුස්සියෙන් ඇහුන සද්දේ, පොසිලෙන් පිඟානක් බිදෙන සද්දේයි කියලා අඳුනගත්ත හින්දද කියලා කියන්න විමලාටත් නිච්චි නැතුවට ඇහැ ඇරිච්ච දෙවෙනි තත්පරේට විමලා කුස්සියට ගියා. කුස්සිය මැද්දේම විසිරිලා තිබ්බ දම්පාට මල් වැටිච්ච සුදු පොසිලෙන් පිඟානේ කැඩිච්ච කැලි අහුලන මධුගේ රුපේ විනාඩි ගානකට විමලාව ගල් පිළිමයක් කළා. තාමත් මුණේ තැවරුන මද හිනාවකින් ගැස් ලිප උඩ ඉදෙන පරිප්පු හොද්ද හැඳි ගාන සරත් ගුණපාලට දොර ලඟ හිටගෙන, ඇස් දෙක නලල උඩ තියාගෙන ලොකු දුව දිහා බලාගෙන ඉන්න විමලාගේ කෙන්තිය අඳුන ගන්න තත්පරයක් ගියේ නෑ. තමන් ආදරේ කරන දේවල් කැඩිලා බිඳිලා යනවාට මේ ලොකේ කොයි ගැණියෙක්වත් කැමති නැති විත්තිය සරත් දන්නවා. විමලා කියන්නේ මුළු ආත්මෙන්ම තමන්ගේ කියන දේවල් වලට ආදරේ කරන ගැණියක් කියන්නත් සරත් දන්නවා. " ලොකු දැන් ගිහින් පොතක් පතක් බලා ගන්න, මම කන්න කතා කරන්නම් නංගිලා දෙන්නත් එක්ක එන්න" 

"මේච්චර හරියක් වෙලා තියෙද්දීත්, කිසිම ලැජ්ජාවක් බයක් නැතුව ඉන්න හැටි. " විමලාට එහෙම කොයි විදිහට හිතුනත් " දෙයියනේ මේ මගේ දරුවා, ඇයි දෙයියනේ මෙහෙම දෙයක් සිද්ධ උනේ. මේ අහිංසකි කොහොම ඉවසන්ද" කියලා යටි හිතෙන් ඊට තත්පර බාගෙට කලින් හිතේ තිබ්බ අර හැඟිම යටපත් කරලා විමලාගේ හිත පුරාම තමන් ගැනයි, තමන්ගේ දරුවෝ ගැනයි, සරත් ගුණපාල ගැනයි, මේ ඔක්කෝම එකතු වෙච්ච තමන්ගේ පවුල ගැනයි මහා ආත්ම අනුකම්පාවක් හිතේ පිරෙව්වා. 

සුදුයි නිල් ඉරියි වැටුණ ටයි පටිය බෙල්ලේ ගැට ගහන ලොකුගේ රුපේ දිහා විමලා කණ්ණාඩියෙන් බලාගෙන උන්නේ ඇඳේ වාඩි ගෙන. ඉදිරියට නෙරාගෙන ආපු බඩ උඩට වැටුණු ටයි පටියත් එක්කම මධු තමන්ගේ බඩ දෙතුන් පාරක් අත ගාන දිහා විමලා බලාගෙන උන්නා. මධු යාන්තමට කණ්නාඩියට හිනා උනා. "රටේ ලෝකේ මිනිස්සුන්ට ඕන හැටියට නෙවෙයි අපි ඉන්නෝනා අපිට ඕන හැටියට" සරත්ගේ හිතුවක්කාර තිරණේ මෙච්චර දුරක් ඇවිත් නේද කියලා විමලා මධු දිහා බලාගෙන කල්පනා කළා. " මට අනිත් පොඩි උන් දෙන්නවත් මට ඕන හැටියට හදා ගන්න බැරි වෙනවා. අප්පලා දුලා ඕන නාඩගමක් නටා ගන්න එකයි ඇත්තේ, උඹලාට ආයෙ මේ අම්මා නෑ" තමන්ගේ හැම වචනයක්ම උඩු හුළගේ ගහගෙන ගියපු හැටි වගේම එදා ඉදන් ලොකේන්ම හැංගිලා තමන් ගෙවන ජිවිතේ ගැන විමලාට දැනුනේ දුකක්.එත් එක්කම මේ අඳුරු ජිවිතේට පාර කියපු ඒ කාලකන්නි දවස ආයෙමත් විමලාට මතක් වෙන්න ගත්තා. ඒ දෙවල් ඒ විදිහට මතක් වෙද්දි විමලාගේ ඇස් වලින් කඳුළු වැටෙන්න ගත්තේ ඒ කඳුලු වලක්කගන්න හිතන්නත් කලින් මධු ඇවිත් විමලා ලඟ දණ ගහ ගත්තා. බඩත් එක්ක ලොකු තමන් ඉස්සරහා දණ ගහගෙන ඉන්නවා ඒ කඳුළු අතරින් විමලා දැක්කා. නැගිටින්න කියන්න විමලා එකතු කරපු වචන වලිනුත් ඇහුණේ ඉකි ගැහෙන සද්දේ විතරයි. " මට සමාවෙන්න අම්මා." මොනවා උනත් මේ තමන්ගේ දරුවා කියන හැඟිම විමලාගේ හිත ආයෙමත් යටි හිතෙන් නැගිටගෙන උඩු හිත පුරාම දුවන්න ගත්තා. දකුණු අතින් මධු ගේ ඔළුව හිමින් පිරිමදින ගමන් වම් අතින් ඇස් වල මොදු වෙවී තිබුණ කඳුළු විමලා පිහදාගත්තා. එහෙම කඳුළු පිහදාගනිද්දිම යි මධුගේ කුසින් ඉදිරිටය ආපු දම් පාට පුංචිඅත් දෙකක් විමලාගෙ බෙල්ල තද කරලා මිරිකුවේ. පුංචි උනත් ඒ අත් වලන් බෙල්ල හිර වෙද්දි විමලාට කෑ ගැස්සවුණා. මුළු ඇග පුරාම දාඩිය ගලන්න ගත්තා. විමලා ඇහැරුණේ මර ලතෝනි දී ගෙන. විමලාගේ පපුවේ ගැස්ම වැඩි වෙලා තිබුණේ. " අපේ මහත්තයා මගේ පපුව රිදෙනවා" 

සති දෙකකට පස්සේ විමලා ඉස්පිරිතාලෙ ඉදන් ගෙදර එද්දීත් එදා දැකපු හීනේ හිතේ කොනක එහෙම පිටින්ම තැම්පත් වෙලයි තිබුණේ. දැන් සතියක දෙකක වෙලාවේ ඉදන් සරත් ගුණපාලගෙන් වසන් කරගෙන තමන් රකින රහස විමලාට දැන් දැන් හිතට බරක් වෙන්න පටන් අරන්. තමන්ගේ කාමරේ ඇඳ උඩ ඉදන් විමලා කල්පනා කලේ සරත්ට හැමදේම කියන්න. විමලා වචන ඇහිදින්න ගත්තා. එත් එක්කම විමලාට නින්ද ගියා. නින්දෙන් ඇහැරෙද්දි සරත් ගුණපාල තමන් ලග. වතුර එකකුත් එක්ක තමන්ගේ බේත් ටික අරන් ආව මධුගේ රූපේ විමලාගේ ඇස්වලට අමුතු පාටක් එකතු කරා.ඒ ඇස් රතු පාටට හුරු දුඹුරු පාටකින් කඳුළු එක්ක ගනුදෙනුවකට ලැස්ති වුනා. 

" මේකි අපේ මුණේ දැලි ගැවා" බේත් බොන්න අතට දිපු වතුර එකෙන්ම මධුට ගහන ගමන් විමලා කෑ ගැහුවේ කේන්තියෙන්. ඒ කේන්තියට ඇස් වල එකතු වෙලා තිබ්බ කඳුළු සේරම කම්මුල් දිගේ වැටෙන්න ගත්තා.

"විමලා, විමලා බොරුවට කලබල වෙනවා. දරුවාට සිද්ධ වෙච්ච සිද්ධ උන හැමදේම එදා විමලා නිදි අතරේ දී දරුවා මාත් එක්ක හැමදේම කිව්වා. අපි හැමදෙයක්ම කතා කරලා තීර....."

" දෙයියනේ අපේ මහත්තයා, අපි දැන් මොකද කරන්නේ. අපි රටේ ලොකේ මිනිස්සුන්ට මුණ දෙන්නේ කොහොමද? අනික හිතක් පපුවක් නැතුව ඒකි අපේ මහත්තයාට එච්චර ගින්දරක් දෙන්නේ කොහොමද? මට එ්කිටත් වහ ටිකක් දිලා මටත් වහ ටිකක් කන්න හිතයි" කඩාගෙන වැටෙන කඳුළු වලට කම්මුල් මතම ⁣ඔහේ වේලිලා යන්න ඉඩ අැරලා විමලා ඒ හැම වචනේකටම කේන්තිය එකතු කර ගත්තා.

" විමලා, ඒ දරුවාව අපි නැති කරා......"

"දෙයියනේ .... සරත්.... අනේ අපේ මහත්තයා... මගේ දරුවා ... මගේ දරුවා හොඳින් නේද? "

ඔබට

මහා වැස්සක් වෙසින්

පතිත වෙන කඳුලකට

නුඹ නමක් දෙන්නේපා

“ ඒ ඔබයි,

ඔබගේ ප්‍රේමයයි”

යාත්‍රාවට පනහයි

ජිවිතේ යාත්‍රාවට පනහයි. 

පනහයි නෙමෙයි දැන් නම් පනහා පැනලා.  ඒ කියන්නේ අර්ධ ශතකයක්. හප්පේ , යාත්‍රාට නම් මේක පුදුමයක්. මොකද කිව්වොත් අවුරුදු දෙකක් විතර තිස්සේ හිමි හිමින් දාපු පොස්ට් ගණන පනහා පැන්නා කියන ඒක වෙන්නම බැරි දෙයක්. මොකද යාත්‍රා කවදාවත් මේ විදිහට බ්ලොග් එකක් තියා ගත්තේ නැති හින්දා. බ්ලොග් එකක් නෙවෙයි වෙන මොන දේ උනත් පිළිවෙළකට ටිකක් දුරට කරන පුරුද්දක් යාත්‍රාට නෑ.

ඒ කියන්නේ මේ යාත්‍රාට ජිවිතේ යාත්‍රාවට කළින් බ්ලොග් කිහිපයක්ම තිබුණා කියන එක. පොස්ට් දෙක තුනක් වැටුණට පස්සේ ඒ බ්ලොග් එහෙම පිටින්ම යාත්‍රා අතින් ඩිලිට් වෙලා ගියා. 2011 විතර තමා යාත්‍රා පළවෙනි බ්ලොග් එක හැදුවේ. ඒකත් හරිම අමාරුවෙන් මාර විදිහේ කට්ටක් කලා තමයි හදා ගත්තේ. කැම්පස් එකේ GIS ප්‍රැක්ටිකල් වෙලාව තමයි යාත්‍රා මේ වැඩේට ප්‍රයෝජනයට ගත්තේ. විජය පරිගනක අතිරේකයට මේ බ්ලොග් ගැන පොඩි පොතක් හම්බුණා. යාත්‍රා ඒ දවස් වල කම්පියුටර් පිස්සුව තිබුණා තදටම. ඒ පිස්සුවේ තරම ඉතිං කම්පියුටරයක් ගලවලා තනියම හදා ගන්න පුළුවන් මට්ටමට දියුණු කර ගන්න නම් පුවවන් උනා. ඒ විතරක් නෙවෙයි මොන මොන අලුත් සොෆ්ට් වෙයාර් එකක් උනත් කූරූ ගලා බලලා ඉගෙන ගැනිමේ හැකියාවකුත් යාත්‍රාට තියෙනවා. ( අපේ අම්මා නම් ඉස්සර ඔය යකඩ කැලි වයර් කැලි කාමරේ එහෙ මෙහෙ අටවලා තියෙනවා දැක්කාම කියන්නේ කොල්ලෙක්ගේ කාමරයක්වත් ඔහොම නැතුව ඇති කියලා J J ,  ඉස්සර එහෙම කියපු අම්මා දැන් යාත්‍රාගේ කාමරේ දකිද්දි පුදුම හතෙන් අට වෙනි පුදුමේ ඇස් ඉස්සරහා තියෙනවා වගේ පුදුම වෙනවා. එහෙමයි කිව්වාට ඒ ඉතිං එයාට යාත්‍රාගේ ඇඳුම් තියෙන අල්මාරිය අරින්න හිතෙනකම් විතරයි ඒ පුදුමේ ඔන්න.) J කොහොම හරි ඉතිං ඒ සෙමෙස්ටර් එක එන්ඩ් වෙද්දී බ්ලොග් එකත් එන්ඩ් කරලා ඩිලිට්ම කරලා දැම්මා. ඒ බ්ලොග් ඒක “හුදකලා හෝරාව” කියලා තමයි නම් කරලා තිබ්බේ. යාත්‍රා 2014 විතර තව බ්ලොග් එකක් පටන් ගත්තා. එකේ නම උනේ “හුදකලාවේ සිට ලියමි”.  අන්තිමටම යාත්‍රා හිතනවා යාත්‍රා හුඟාක්ම හුඟාක්ම හුඟක් කැමති මේ හුදකලා කියන වචනේ නැතුව බ්ලොග් එකක් හදන්න. (මොකද ඔය හුදකලා වචනෙන් හදපු බ්ලොග් හුදකලාම වෙලා ගියානේ.) ඒ වචනේ නැතුව හදපු එක  තමයි මේක. “ජිවිතේ යාත්‍රාව”, යාත්‍රා මේක හැදුවේ ඔය එක එක කතා ලියන්න. දිග කතා, කෙටි කතා, රස කතා, ළමා කතා, නව කතා, ආදී ආදී වු නොයෙක් කට කතා එහෙම. කොහොම හරි ඉතිං ඔය අතරට කවිත් ලිව්වා. දැන් කොහොම හරි ලියපු ඒවා පනහයි. නෑ, නෑ පනහට වැඩියි. ඒක යාත්‍රාට සතුටක්. යාත්‍රා කියන කම්මැලියා මේක මේ විදිහට ලියපු ඒක ගැන යාත්‍රාටම තියෙන්නේ මාර සතුටක්.

ඉතිං යාත්‍රා මේ බ්ලොග් එක පටන් අරන් ටික දවසකින් විසිරි සිහින දැන ගන්නවා යාත්‍රාගේ බ්ලොග් එක ගැන. ඒ දවස් වල ඉතිං විසිරි යාත්‍රාව තල්ලු කළා ජිවිතේ යාත්‍රාවේ ඉස්සරහට යන්න. ඒ ලැබිච්ච උපදෙස්, දැනුම, බෙදා හදා ගත්ත දේවල් නිසා තමයි ජිවිතේ යාත්‍රාව මෙච්චර දුරකට පදවන්න යාත්‍රාට පුළුවන් උනේ. හැබැයි යාත්‍රා විසිරි සිහිනට ස්තුතී කියන්නෑ. මේ ලියපු ටිකෙන්ම විසිරි දැනගන්න ඕනා ඒක ස්තුති කියන වචනේට වඩා වැඩි දෙයක් කියන එක. 

තවත් දෙයක්   පහු ගිය ටිකේ ඉයන් මහත්තයාත් බොහොම අපුරු තල්ලුවක් දුන්නා යාත්‍රාවට. ඒ තල්ලුවත් සැහෙන්න ලොකු දෙයක් උනා යාත්‍රාවට අලුත් අලුත් ඉවුරු ගොඩක් හොයා ගන්න. තව ඉතිං බ්ලොග් එක පටන් ගත්ත මුල් කාලේ ඉදන්ම දන්න කියන කෙනෙක් තමයි සොඳුරු සඳවති. ඒ විතරක් නෙවී ඉතිං දුමී සහ රස්තියාදුකාරයත් මුල් කාලේ ඉදන්ම හිටියා මතකයි. එරන්දියි පොකුරු වැහි ඒ දවස් වල හිටියා යාත්‍රාව පිටි පස්සේ. හම්මේ ඉතිං තව කියන්න ගොඩක් අය ඉන්නවා. ඒ හැමෝටමයි මම කියන්නේ නොකී අයටයි කියපු අයටයි හැමෝටම ස්තුතී කියලා තමයි ඉතිං. 

යාත්‍රා මහ ලොකුවට දෙයක් ලියන්නැති උනාට ඔය ලියලා යන මොකක් උනත් ඉතිං කියවලා බලනවට. ඒ විතරක් යැ කමෙන්ට් එකක් එහෙමත් දනවානේ. ඒ මදැ අප්පා යාත්‍රාවට ඉස්සරහට යන්න. ඉතිං මේ යාත්‍රාව පදවන යාත්‍රාගේ කම්මැලි හිත නොවෙන්න මේ ජිවිතේ යාත්‍රාව ගොඩක් දුර ගිහින් තියෙන්නත් තිබ්බා. කොහොම හරි කියවන අයගේ වාසනාවටද කොහෙද යාත්‍රා යාත්‍රාව හබල් ගාන්නේ හිමින්.

දැන් ඉතිං මේ ලියද්දිත් ඉතිං යාත්‍රාට හිතෙන්නේ කවදා සියක් ලියන්නද කියලා. හම්මේ තව අවුරුදු තුන හතරක්වක් යයි. කොහොම උනත් ඉතිං යාත්‍රා ඉල්ලන්නේ එතකං ඔය කට්ටිය මේ විදිහටම යාත්‍රාව අල්ලන් ඉන්න. පුළුවන් විදිහක තල්ලුවක් දෙන්න කියලා තමයි. ආ දැන් අමතක නොකර යාත්‍රාට සුබ පතන්න ඕනේ. ඒකටනේ මේක ලියන්නේත්.එහෙනම් යාත්‍රාට යි  අනික් හැමෝටමයි ත් ජය වේවා.

ඔබට

මිතුරු සත්සරක් ලෙස

සෙත් කවක් වෙද,

නුඹ ම හැර

මේ විශ්වයේ...

අහස සේ තරු රෑන පායන

හදවතක් වෙද,

නුඹ ට හැර

කිසිවකු ළයේ...

හඳුනගත් තරමටත් වැඩියෙන්

සෙනෙහසක් වෙද,

නුඹට පිදු

මගේ සෙනෙහස වගේ...

සොඳුර, සුහද

සොඳුර ඔබ - මම සේම
උනුන් උන් - උන් අතර
හිඩැසක් තබා ඇත
කඳු මුදුන හා ගගන

සුහද මම - ඔබ සේම  
උනුන් උන් - උන් අතැර  
හුදකලා නොවනු ඇත  
වෙරළ හා මහ සයුර

සොඳුර ඔබ - මම සේම  
උනුන් උන් - උන් අතර  
නොපෙනුනත් දුරක් ඇත  
සඳක් හා තරුවකට

සුහද මම - ඔබ සේම  
උනුන් උන් - උන් අතැර
 මහ දුරක් නොයනු ඇත
හබල හා ඒ ඔරුව

සොඳුර ඔබ - මම සේම  
උනුන් උන් -උන් අතැර
 සමුගැන්ම උරුමයයි  
ගහට හා තුරුපතට

සුහද මම -ඔබ සේම
උනුන් උන් - උන් අතර
ඉඩක් කොයිලෙස වේද
රුවක් හා හෙවණැල්ල

ඔබට

වසන්තයේ දිග පළල

විමසයි නම් කවරෙකු හෝ

කියමි. මම ඒ අයට,

නුඹේ සිනහව ඒ තරම් බව...

ආදරය කියන්නේ?

ආදරය කියන්නේ
මෙවැනි වු දෙයකට...

දනන් දහසක් අතර
ඔබේ රුවම පෙනීමය.
වදන් සහසක් අතර
ඔබේ හඬම ඇසීමය.

ප්‍රේමයැයි කියන්නේ
මෙවැනි වු දෙයකට...

සවන් මත කොඳුරනා
හඬ ඇසෙන දුරක වීමය.
ලවන් මත උණුහුමට
හුස්ම තවරන ළඟක වීමය.

එත් ; නුඹහට,
ආදරය කියන්නේ...
හිමි විම නොව අහිමි විමය.
ප්‍රේමයැයි කියන්නේ
නොවැළපි අතැර නොනැවති යාමය.

එක්තරා බැල්ලකගේ කතාව

ගොළු පුතයි ලොකු දුවයි
පොඩි පුතයි අඳ මවයි
උඹයි විටෙක එන යන ඔහුයි
ගණන් බැළුවොත් ඉතිං ඔක්කෝම
එකතුවට එන්නේ හයයි

ගොළු පුතුට නැසේන
අඳ මවට නොපෙනෙන
උඹේ සුසූම් හා කඳුළු සේරම
අහන් ඉන්නේ මමයි
එකතුවට මාවත් ගතොත්
ඉතිං ඔක්කෝම හතයි

ලොකු දුවයි පොඩි පුතයි
එන මඟ බලන්නේ මමයි
දුටු ගමන් ඔවුන් රුව නෙත
කන් පොටක් සොලවා
උඹට කිව්වේත් මමයි
ඔහු ඇදෙන් බැස්සේත් එතකොටයි

ආපු කෙනෙකුගේ හිතක් සතුටුව
මොණරු අත ගුළි වුන වෙලාවක
පහේ යහමින් දමා සතොසින්
බතක් ඉව්වේ උඹයි
ලෝභ නැතුවම මටත් සෙනෙහෙන්
කොටස බෙදුවේත් උඹයි

මාවතේ මම දඩාවතේ
ගියේ ඉද හිට තමයි
අනිත් හැම විට උඹේ ළඟින් හිද
තනිය මැකුවේ මමයි
බඩට එන උන් නැති කරන්නට
දැනන් හිටියේ උඹයි
ඒ වගක් ඉතිං මම නොදැන උන්නා නොවෙයි

මේ මුරේ මේ පළවෙනි සැරේ
පැටවු ඔක්කෝම හයයි
මාත් එක්කම ගණන් බැළුවොත්
මගේ පවුලත් හතයි
උඹට එය මහ මෙර හා සම බරක්
සද්ද නැතුවම හිටිය මුත් මම
නොතේරේනවා නොවෙයි

එකම දවසක උපන් පැටවුන්
ගුළිව එකටම මියැදෙන්න හේතුව
හැංගුවට උඹ මට එ්ක රහසක් නොවෙයි
දුකක් හිතුනේ උඹත් අම්මේක් නිසයි
එත් මම ඉවසුවේ මහ දුක
පාරේ හමු වී ඉව කරන උන්
කන්න කටකදු ළඟට ගෙනවිත්
නොදෙන හින්දාම තමයි

සහීනාට ලියමි

පුර හඳම අඩ හදක් වෙනකොට
කොහොමද වෙනස් වෙන්නේ සහීනා

කොල්ලො ගැන දවසම අපි කියවද්දී
උඹ නිහඬවම උන්නේ කොහොමද සහීනා

කුරානය වඳින්නට අපිව මඟ හැර ඇවිත්
රෝඩීයෝවේ පිරිත් අහන් උන්නේ කොහොමද සහීනා

වටලප්පම් පළඟනාවක් අතැර මේසය මතට
වඳ බෙහෙත් නැතැයි හිනැහුනේ කොහොමද සහීනා

පහේ නොදමා අපි හදපු පොලොස් ඇඹුලට
පදමට ලුණු ඇඹුල් එක් කෙරුවේ කොහොමද සහීනා

තනි තනිව ගත් විට අප මිතුරු වෙනකොට
වෙන් වෙලා සතුරු වෙස් ගත්තේ කොහොමද සහීනා

හොඳම යාලුවා සිංහල වෙච්ච ඒකට
ආඩම්බරයි කිව්වේ උඹමද සහීනා

දවසක රෑක ඩෙනිමක් ඇදගෙන විප්ලව කරමි කිව්ව
උඹටත් අපිව හතුරැ ලෙස  පෙනුනාද සහීනා

යහළුකම් ගැන හොයා නොබැලුවාට කමක් නෑ බං
කොයි පැත්තෙන්ද  කොටසක් ඕන කියපන්  සහීනා...

" මෙහෙට ශිග්නල් නෑනේ,
මම අම්පාරේ පුංචි ඉශ්කොලේ සිංහල / ඉංශ්‍රීශි උගන්නනවා"

මගේ දිගම දිග ලියුමට,
හිනා මුණු තුනක් එක්කම
සති හයක් පමා වී ආව
කෙටිම කෙටි පණිවිඩය.

යාළුකම් ගැන නොහිතා
වෙඩි තියලා මරපන් සහීනා
මේ විදිහට නොමරා...
 

පිස්සකුගේ දින සටහන් හා පුවත්

ජුනි විසිහතර

අදත් ඉර පැයුවේ වෙනදා විදිහටමයි. කිසිම වෙනසක් නෑ. මම ඒක දැන ගත්තේ වෙනදා වගේම මම නිදන ඇදට ඉහළින් තියෙන ජනේලෙන් වැටෙන ඉර එළිය මගේ මාපට ඇඟිල්ලට වැටුණ විදිහෙන්. එහෙම ඉර එළිය වැටෙන්න හරියටම අට වෙන්න ඕන. දැන් තමයි ඒ මහත මිසි බෙහෙත් අරන් එන්නේ. මම කොට්ටෙන් ඔළුව ටිකක් උස්සලා බලන්නේ ඈත තියාම එයා එන විදිහ බලන්න. වම දකුණ වම දකුණ එයා එන්නේ පැද්දී පැද්දී. අදවත් මම මහත මිසීට කියන්න ඕන " දැන් මට පිස්සු නෑ කියලා" 

ජුලි හය

මහත මිසී දවස් දෙකකින් ඇවිත් නෑ. කෙට්ටු මිසී දුන්න බෙ⁣හෙත් වල පුදුම තිත්තක් තිබුණේ. තුන්වෙනි දවසේ මම කෙට්ටු මිසී දුන්න බෙහෙත් බිව්වේ නෑ. මම බෙහෙත් බොනකම් කෙට්ටු මිසී බලාගෙන උන්නෙත් නෑ. මිසී ගියාට පස්සේ මම බෙහෙත් පෙතී ඔක්කෝම සිරිපාලයාගේ කොට්ටේ යටට දැම්මා. කොයි වේලාවක හරි සිරිපාලයා බැනුම් අහාවී. ඕකට හොඳ වැඩේ.ඒ පිස්සා දවස් දෙකක්ම මහත මිසීට පාර හරස් කරලා බැන්නා. මහත මිසී ආවම මේ ඔක්කෝම කියලා හිනා වෙන්න ඕන. 

ජුලි දහය

මම රෑ වෙනකම්ම තමයි බලාගෙන හිටියේ. අද රෑ වැඩ මහත මිසී කියලා කෙට්ටු මිසී උදේ බෙහෙත් දෙන්න ආපු වෙලාවේ කිව්වා. මහත මිසී දවස් ගානකින් දකිද්දි කළින්ට වඩා කෙට්ටු වෙලා තිබුණා. ඒකයි ලඟට එනකම්ම අඳුනගන්න බැරි උනේ. " වජිරට අපිව අමතකත් වෙලා" කියලා මහත මිසී කියපු විදිහට දුක හිතුනා. ඔළුව අත ගලා බෙහෙත් පෙති ටික අතේ තියද්දි ආයෙමත් ඒ දුක නැතුව ගියා. හෙටවත් මම මහත මිසීට කියන්න ඕන "දැන් මට පිස්සු නෑ. මම මිසීට ගොඩක් ආදරේයි කියලා" 

ජුලි දහතුන

මහත මිසී ඒක අහලා හරි ලස්සනට හිනා වුනා. "වජිර පොඩි එකෙක් වගේ" කියලා වෙනදාට මහත මිසී තමයි කියන්නේ. "අද මහත මිසීත් පොඩි එකෙක් වගේනේ" මම මහත මිසීට කියනවා. " ඉතිං වජිර, වජිරත් පොඩියි, මමත් පොඩියි. ඒකනේ අපි ගැලපෙන්නේ." මහත මිසී එහෙම කියද්දි මට ලැජ්ජයි. " වජිර ඉක්මනට සනීප වෙන්න", මහත මිසී බෙහෙත් ටික අතින් තියලා හරි ආදරෙන් කියනවා. " මම මහත මිසීට කියන්න ඕන " දැන් මට පිස්සු නෑ. අපි බඳිමු කියලා"

ජුලි පහළොව

මම සිරිට කිව්වා මහත මිසී මට කැමති බව. "ඉරිසියාකාරයා" මහ හයියෙන් හිනා වෙන්න ගත්තා. ඒ පිස්සා ඉස්පිලිතාලේ හැමෝටම ඒක කිය කිය ඇවිද්දා. සමහරු ඇවිත් මාව බදා ගත්තා. සමහරු අතට අත දුන්නා. කිප දෙනෙක් සිංදු කිව්වා. කෙළවරේම ඇඳේ හිටපු කුන්දන් පිච්ච මල් වැලක් ගොතන්න පටන් ගත්තා. මහත මිසීට ඒක ලස්සනට තියෙයි කියලා කුන්දන්ම කියනවා. ප්‍රේම් මට ටයි එකක් ගැට ගැහුවා. ගුණේ මගේ කලිසමට උඩින් අලුත් සරමක් ඇන්දුවා. මම හිටියේ මහත මිසී එනකම් බලාගෙන. මහත මිසී ට මම අද කියනවා මම එයාව බඳින්න කැමතිය කියලා. 

ජුලි විසි එක

මහත මිසී බැඳලා මාරුවකුත් හදාගෙන ගියා කියලා හවස කෙට්ටු මිසී කිව්වේ බොරුවක් වෙන්න ඕන. මම අඩන්න ගත්තාම හැමෝම මාත් එක්ක ඇඩුවා. සමහරු මගේ පිටට තට්ටු කලා. සමහරු මාව බදාගත්තා. සමහරු සිංදු කිව්වා. කුන්දන් පිච්ච මල් පෙති ගලවන්න පටන් ගත්තා. මම සිරිගේ අතට පිහියක් දිලා කිව්වා මාව මරන්න කියලා. සිරි ඈත තියන් දුවන් ආවේ වේගෙන් ඇවිත් මට පිහියෙන් ඇනලා මරන්න. සිරිගේ වේගෙට අනුව හැමෝම වට පේළියට ඉදන් තාලෙට අප්පුඩි ගැහුවා. ඒ මැද්දට වෙල මම හිටගෙන හිටියා. " ආ හරි සෝක් සෙල්ලමක්නේ පටන් අරන් තියෙන්නේ" එහෙම කියන ගමන් මගේ කවුද මගේ අතින් ඇද්දාා. මහත මිසී වෙනුවට ආපු අලුත් මිසී. "අලුත් මිසී" හෙට මම අලුත් මිසීට කියන්න ඕන " දැන් මට පිස්සු නෑ කියලා" 

_________________________________________________________

මාරයා වැසී පිස්සෙක් තවත් පිස්සෙක්ට කරපු දේ මෙන්න.

විඩියෝ සහිතයි

1 hour ago

__________________________________________________________

මානසික රෝහලේ ගැටුමෙන් එක් අයෙකු මරුට

දිවා පුවත්

___________________________________________________________

මානසික රෝගියා මිය යැමට හේතුව පෙම් පලහිලව්වක්. 

හෙළකෙත පුවත්පත

ඔබ මහද සුරුවමකි

කපරාරුව විතරක් අතුල්ලපු හතරුස් කණුවට පිට දිලා කොට බිත්තියේ වාඩි උනාම මට පුළුවන් කම තිබුණා අහස දිහා වරු ගාණක් බලාගෙන ඉන්න. මම ආදරේම කරන රූප එකින් එක ඒ වෙලාවට අහසේ ඇන්දා ඇස් වලින්.ඒ හැම රුපයක්ම පාට ක⁣රන්න ඒ රුප වලට ආවේණික වේච්ච පාට පිරිලා තිබුණේ මගේ හිතේ. එහෙම එක එක රූප පාට කරන වේලාවට මම ඉල්ලන්න ගත්තා විශ්ව මැවුම්කාර දෙවියන්ව මට දවසක මුණ ගස්සවන්නය කියලා. මේ රූප වලට තවත් මදි අඩුපාඩු වෙච්ච වර්ණ මට එතකොට උන්වහන්සේගෙන් ඉල්ල ගන්න පුළුවන් වෙවී. දෙවියන් වහන්සේ මොකක්දෝ හේතුවකට මිනිස්සුන්ව පාට ගන්නලා තිබුණේ සුදු පාටයි කළු පාටයි තව ඒ අතරමැද්දේ එහෙට මෙහෙට අඩු වැඩි වුණ පාටවලිනුයි විතරයි.

" මං දන්නවා හොඳටම මේරි ඇග්නස් කීයටවත් එයාගේ පාටට කැමති නෑ. ඇයි ඔබ වහන්සේ මේරි ඇග්නස්ට මේරි ඇග්නස් කමැති පාටක් නො දුන්නේ. මම පිළිගන්නවා කළු පාට හැම මිනිහෙක්ටම ලස්සන හිනාවක් තියෙනවා කියන්න. එත් මේරි ඇග්නස්ට වගේම කළු පාට හැම මනුස්සයෙකුටම හුඟාක් වේලාවට හිනා වෙන්න අමතක වෙනවා. ඔබ වහන්සේට ඒක කවමදාවත් දැනිලා නැත්නම් මේ අහන්නකෝ, මේරි ඇග්නස් එයාගේ පාටට කැමති නෑ. මමත් කැමති නෑ. මම ඔබ වහන්සේගෙන් ඉල්ලන්න ආවේ මේරි ඇග්නස්ට දැන් හම්බුවෙන්න ඉන්න බබාටවත් අඩුම තරමේ කළු පාට නොදෙන්න කියන්නයි. අනේ දෙවියන් වහන්ස අඩලා වරුවක් ගියත් වේලුණු කඳුළු පාරවල් මුණේ පේන මේරි ඇග්නස්ගේ පාටමයි මට තියෙන්නේත්. අපේ අලුත් බබා හිනා වෙනකොටයි අඩනකොටයි ලස්සනට ඉන්න ඕන. දෙවියන් වහන්ස අහන්නකෝ අපේ අලුත් බබාට සුදු පාට විතරක් දෙන්න"

ගීතිකා කණ්ඩායම පල්ලියේ ජනප්‍රියම ගීතිකාවේ අවසන් කොටස ගයද්දීත් මම උන්නේ අලුත් බබා ගැන දෙවියන් වහන්සේට කිය කියා. මම ගීතිකා කණ්ඩායමේ හිටියේ ගීතිකා කියන්න මට පුළුවන් කමක් තිබ්බ හින්දා නෙවෙයි. මාත් එක්ක දොළහක් වුන ගීතිකා කණ්ඩායම එතකොට ලස්සනට පෙනුන හින්දා. මට තිබුණේ කවුරුවත් කැමති වෙන විදිහේ කට හඬක් නෙවෙයි. ඒ හඬට දෙවියන්වහන්සේ උනත් කැමති වෙයිද කියලා මට සැකයි. මේරි ඇග්නස්ට හොඳටම තරහා ගිය වේලාවට "කට වහපන් " කියලා කිව්වාට මේරි ඇග්නස් දුකකින් නම් " කට පියන් හිටපන් දරුවෝ" කියන්නයි පුරුදු වෙලා තිබුණේ. කලාතුරකින් දවසක මේරි ඇගනස් මාව එයාගේ ළගට අරන් තුරුල් කරගෙන කැරළි කොණ්ඩේ ඉඹින්න ගන්නවා. ඒ පොඩ්ඩේදී මගේ කට හෙළවුනොත් කිව්වේ " දැන් රෑ වෙලා, කට වහගෙන නිදාගන්න භානු" කියලා. මට හිතිලා තිබුණේ මේරි ඇග්නස් මගේ කටහඬ ට කැමති නැති විත්තිය. එත් මේරි ඇග්නස් අකමැති හඬක් මට දුන්නාට දෙවියන් වහන්සේට මම දොස් කියන්න ගියේ නෑ. ඒ වුනාට මම කවදාවත් කට ඇරලා ගීතිකා කිව්වේත් නෑ. කොහොම උනත් මම දෙවියන් වහන්සේට අන්තිමේදි පොරොන්දු උනා අලුත් බබාව අහසේ ඇදලා පෙන්නන්න.

මම අලුත් බබාව අදින්න ගත්ත වෙලාවේ ඉදන්ම මගේ හිතට ආවේ චන්ද්‍රපාල. බබාගේ පින්තුරේට කලින් මම චන්ද්‍රපාලව ඇන්දා. ඉර බැහැගෙන යමින් තිබුණ හින්දා අහස රතු පාටට හුරු තැඹිලි පාටක් ගත්තා. එයින් තැඹිලි පාට චුට්ටක් චන්ද්‍රපාලගේ ඇස් වලට වැටීලා ඇස් ලේ පාට වුණා. "පිරිමියෙක් හුඟාක් අඩපුවාම තමයි ඔය විදිහට ඇස් බොර පාට වෙන්නේ" කෙහෙන්දෝ ආපු වචන ටිකකින් මගේ හිත බර වෙලා තිබුණේ. මම ආයෙම චන්ද්‍රපාල දිහා බැලුවා. චන්ද්‍රපාලගේ මුදු ගැහුණු කැරලි කොණ්ඩේට ඉර රැස් මදක් වැටිලා දිලිසෙන්න ගත්තා. හිතුවක්කාර හුළඟක් ඇවිල්ලා මගේ කොණ්ඩේ අැවිස්සුවා. මම අත්දෙකින්ම කොණ්ඩේ අල්ලන් ඉද්දී ඒ හුළඟ එක්කම ආපු ලුණු සුවඳ වැලි කැට ඇහේ වැඳිලා ඇහැ දන්න පටන් ගත්තා. එදා මම හොඳටෝම ඇඩුවා. මීට තුන් හතර මාසෙකට කළින් මට චන්ද්‍රපාලව හම්බුණේ නැත්නම් කියලා ඒ වේලාවේ දී මම හිතුවා. මේරි ඇග්නස්ගේ කාමරේ පරණ පොතක් අස්සේ තිබිලා චන්ද්‍රපාලව මම හොයා ගත්තේ මේරි ඇග්නස්ගේ කාමරේට මාව දලා වහපු වේලාවේ. එහෙම කළේ ජොසලිනාම්මා. ජොසලිනාම්මා එහෙම කළේ ගමුවේ තිබුච්ච පැල්ලම දැකලා. කොහොම හරි ඒ වෙලාවේ මේරි ඇග්නස් ගෙදර හිටියේ නැ. මේරි ඇග්නස් එදා ගෙදර ආවේ කළුවර වැටුණාටත් පස්සේ එයා කාමරේ දොර ඇරපු වේගෙට ඇඳේ නිදාගෙන හිටපු මම ගැස්සුනා. ඒ ගැස්සිච්ච පාරට දින කාඩ් එකක් වගේ වෙච්ච චන්ද්‍රපාලගේ පින්තුරේ මගේ අතේම පොඩි වෙලා ගියා.

මම ආයෙමත් අහස දිහා බැලුවා. ඒ අහස මහා සටනකින් තමන්ගේ රජතුමා පැරදිච්ච රැජිනක වගේ මා දිහා බලන් හිටියා. චන්ද්‍රපාලගේ රූපේ අහසින් මැකි යමින් තිබුණා. ඉතුරු වෙලා තිබුණේ මුදු ගැහුණු කැරලි කොණ්ඩේ විතරයි. ඒ අතරින් තරු එකින් එක පායන්න පටන් අරන්. එ්ත් රැජිණගේ තිබුණ වෙහෙස අහසින් මැකිලා ගිහින් තිබුණේ නෑ. අන්තිම වතාවටත් මම අහස දිහා බලනකොට චන්ද්‍රපාල කොතනකවත් පෙන්න උන්නෑ.

"මම හිතාගෙන හිටියේ මම ඔබ වහන්සේගේ දරුවෙක් නෙවෙයි ය කියලා. එත් දැන් මම දන්නවා ඔබ වහන්සේට මේ භානු කියන හැම කතාවක්ම ඇහෙනවා කියන්න. අනේ දෙවියන් වහන්ස මම නොකිවයුතු දෙයක් ඔබ වහන්සේට කිව්වනම් දවසක ඒ ගැන මට සමාවෙන්න. අහන්නකෝ මට කියන්න ඕන ඔබ වහන්සේට ස්තුතී කියලා. අපේ අලුත් බබාව මට එකම එක පාරක්වත් ඔබ වහන්සේට ඇදලා පෙන්නන් බැරි උනාට බබා මම කියපු විදිහටම සුදු පාටට ඉන්නවා. ඇත්තටම මම බයෙන් හිටියේ බබාත් මමයි චන්ද්‍රපාලයි වගේ වෙයි කියලා. එහෙම නැත්නම් මමයි මේරි ඇග්නසුයි වගේ කළු පාට වෙයි කියලා. ඔබ වහන්සේට ස්තුතී අලුත් බබා ඔබ වහන්සේගේ දරුවෙක් වගේ ලස්සනට ඉන්නවා. ජොසලිනාම්මාත් කිව්වා අලුත් බබා ව අපිට දුන්නේ දෙවියන්වහන්සේ කියලා. අනේ අහන්නකෝ ඔබ වහන්සේට ස්තුතී."

අලුත් බබා මුලින්ම මා එක්ක හිනා වෙන්න ගත්තා. මේරි ඇග්නස් බබා ගැන කිසිම සැලකිල්ලක් නොදක්වන්න නොදක්වන්න බබා මාත් එක්ක වැඩිපුර හිනා උනා. මම එයාව මගේ ඔඩොක්කුවේ තියාගෙන අහසේ රූප ඇන්දා. මුලින්ම චන්ද්‍රපාල. ඊළඟට අලුත් බබා. චන්ද්‍රපාලයි මමයි බබයි අතරේ කොයි තරම් වෙනස්කම් තිබුණත් අපි ඒවා ගණන් නොගෙන ඉන්න හැදුවා. බබා ආව දවසේ ඉදලා චන්ද්‍රපාලගේ මුණේ තිබුණේ පාණ්ඩු පාටක්. මුණේ ලේ ඔක්කොම හිඳිලා ගිහින්. රතට හුරු තැඹිලි පාට අහස චන්ද්‍රපාලගේ මුණ ලේ පාටට හරවන්න හැදුවත් චන්ද්‍රපාල හිටියේම මුණ එල්ලගෙන. මම චන්ද්‍රපාලගේ මුණ හිනාවකින් අදින්න හදන හැමවෙලාවේම බබාගේ හිනාවකින් චන්ද්‍රපාලගේ හිනාව යටපත් වෙලා මැකිලා ගියා. චන්ද්‍රපාල එන්න එන්නම මුරණ්ඩු වෙලා අහසට නැවිත් ඉන්න කොට බබා හයියෙන් හිනා වෙන්න ගත්තා. ටි⁣ක දවසක් චන්ද්‍රපාල අහසිනුත් මගේ හිතෙනුත් හුඟාක් ඈතට ගිහින් තිබුණා. බබා මගේ කටහඬ ඇහෙන හැම පැත්තකටම ඇස් හරව හරවා හිනා වෙන්න ගත්තා.

" ඔබ වහන්සේ ඔය තරම් අකාරුණික ඇයි කියන්න මම දන්නෑ. එත් දෙවියන්වහන්ස ඔබ වහන්සේට කිසිම හේතුවක් නෑ බබාව අපෙන් ඈත් කරන්න. ඔබ වහන්සේට යුතුකමක් තිබුණා මේරි ඇග්නස්ට කරුණු පැහැදිලි කරලා දෙන්න. ඉවසන්න ඕන තරමට ඉවසන්න කියලා දෙන්න. අඩන්න ඕන තරමට අඩන්න කියලා දෙන්න. හිනා වෙන්න ඕන තරමට හිනා වෙන්න කියලා දෙන්න. අඩුම තරමේ කියලා දෙන්න තිබුණා ගැණු වෙච්ච අපි මේ හැමදේකටම මුණ දෙන්න ඕන විදිහ. ඔබ වහන්සේ ඒ කිසිම දෙයක් මේරි ඇග්නස්ට කියා නොදි මොන විදිහේ සැලැස්මක්ද එයාට පෙන්නුවේ. අනේ දෙවියන් වහන්ස අපේ අලුත් බබා අරන් ගිය අයගෙන් ඉල්ලන් එන්න. ඒක එහෙම නොවුනොත් හෙට ඉදන් ගීතිකා කණ්ඩායම කැතට පෙනෙන එක වලක්වන්නවත් ඔබ වහන්සේටත් බැරි වෙවී. අනේ දෙවියන් වහන්ස ඔබ වහන්සේ අහගෙන නේද ඉන්නේ."

හුඟාක් කාලෙකට පස්සේ මේරි ඇග්නස් මාව එයාට තුරුල් කර ගත්තා. එතකොටත් මගේ ඇස් වලින් කඳුළු බේරි බේරී තිබුණේ.

"දුකින්ද" මේරි ඇග්නස් මගෙන් ඇහුවේ හරියට එයා කවමදාවත් දුක් වෙලා නෑ වගේ. එයා බබාව එහෙම් පිටින්ම අමතකම කරලා දාලයි උන්නේ. එත් මේරි ඇග්නස්ගේ මුණ අළුපාට හැන්දෑ අහසක් වගේ හිනාවක් තිබුණේත් නෑ. මට "ඔව්" කියලා උත්තර දෙන්න ඕන උනත් මම සද්ද නොකර හිටියා. මේරි ඇග්නස් ගාව එහෙම ඉන්නයි මම පුරුදු වේලා තිබුණේ.

" මේක ඇන්දේ ඔයාද"

ජොසලිනාම්මා මාව මේරි ඇග්නස්ගේ කාමරේට දාපු දවසේ රැයක් පුරාවට මම ඇඳපු චිත්‍රයක් ⁣මේරි ඇග්නස්ගේ අතට පත් වෙලයි තිබුණේ. එ් වේලාවෙත් මට "ඔව්" කියලා උත්තර දෙන්න ඕන උනත් කළින්ටත් වඩා හයියෙන් මට ඇඬෙන්න ගත්තා.

මේරි ඇග්නස් මාව එයාට තුරුල්කර ගත්තා. මගේ හුස්ම හිර වෙලා මාව මැරිලා යයි කියලා හිතුනත් මේරි ඇග්නස්ගේ පපුවේ උණුසුමත් එක්ක මගේ කදුළු වේලිලා ගිහින් මට පහසුවක් දැනෙන්න ගත්තා. මේරි ඇග්නස් මගේ මුදු කැරලි කොණ්ඩේ හිමින් සිරුවේ ඉම්බා. පින්තුරේ උන්නු චන්ද්‍රපාල හිනා වෙනවා මට පෙනුනේ ඒ වෙලාවේ. ඒ හිනාවට චන්ද්‍රපාල හරිම හැඩට පෙන්න ගත්තා. මේරි ඇග්නස් එයාගේ ඇගිලි වලින් චන්ද්‍රපාලගේ මුදු කැරළි කොණ්ඩේ ඇල්ලුවා.

"තව ටිකක් දුඹුරු කරන්න"

මේරි ඇග්නස් කිව්වේ චන්ද්‍රපාල දිහා බලාගෙනද මං දිහා බලාගෙනද අපි දෙන්නා අතරින් පෙනුන බිත්තිය දිහා බලාගෙනද කියලා මට හිතා ගන්න බැරි උනාට මේරි ඇග්නස් මගේ කොණ්ඩේ ආයෙමත් ඉම්බා. " ඒ සුවඳ" මම මේරි ඇග්නස්ට තවත් ටිකක් තුරුල් වුනා.

"භානු, අපේ ජිවිතවලට හුඟ දෙනෙක් එනවා. ටික කාලයක් නවතිනවා. නොකියාම යනවා. අපේ හිත්වල තියෙන සීරීම් ඒ අයට වැඩක් නෑ. එත් ඒ අය දන්නෑ අපේ හිත් වල ඒ අය නිධන්ගත වෙනවා කියන්න"

"ඔබ

මහද

සුරුවමකි"

චන්ද්‍රපාල + මේරි ඇග්නස්

එදා මෙතනදිම මගේ අතින් පොඩි වෙලා පස්සේ දවසක මුහුදු රැල්ලේ පා වෙලා අවසන් ගමන් ගිය චන්ද්‍රපාලගේ පින්තුරේ පිටි පස්සේ මේරි ඇග්නස්ගේ අකුරු වලින් එහෙම ලියලා තිබුණා.

" අම්..."

"හොඳ⁣ටම රෑ වුනා. දැන් නිදා ගන්න භානු"

පුංච් ඉකියක් එක්ක මේරි ඇග්නස් අ⁣නික් පැත්තට හැරුණා.

" අනේ දෙවියන් වහන්ස......."