ඔබ

ජීවිතය කවියක්ය ඔබ කියූවේ එහෙම
මෘදු ස්වර තාලයක ගැට ගැසුවේත් ඔබය
මඳින් මද මඳින් මද එළිවැටද බිඳ දමා
ගිනි තබා කවිය අරුත්සුන් කළේ ඔබය

මහද ගැඹුරුම තැනක් සිප ගනී යැයි සිතා
අතැර යන කවි පංති අතින් පොඩි කර හරිමි
හිතින් මැන බලන්නට ඉතිරි නම් තවත් කවි
ඉඩක් දෙමි සැඩ හිරුට ලතෙත් බව වියළන්න

මහා කන්දක සිරස නැඟ එක්ව ගිමන් හැර
නික්මෙද්දී ඔබ තනිව සඳ අතින් තුරුළු කර
ඉකි බිඳුම් මන්ද්‍ර තනු ස්වරයක ගලපමින
ලිහිණියක අත තියමි මේ කුළට දෙනු පිණිස

ඔබ යද්දි විජිතයට කැඳවාන සඳ රැජිණ
දුර්ග මඟ අඳුරු තැන තනිව මම නතර වෙමි
කදෝකිමි පියඹාන ආවොතින් එළිය ගෙන
ගිණි හුළින් දැවී ගිය නෙත් අඳුන් පෙන්වමිය

ඔබ දිනෙක කී පරිදි මම මහා සයුරක්ය
චණ්ඩ සිඳු රැළි මතින් වෙරළ වෙත පහත් වෙන
ඔබ නොදන්නේම කොහොම සයුරු හද නිසසලය
සුන්දරයි කියන හැමදේ සැඟව ගත්තේම එහිය

දිනෙක ඔබ මා අතර දළුදමා වැඩෙන්නට
ඉතිරි නොකරමි බිඳක් ප්‍රේමයේ මාත්‍රා
ඔබේ හුස්මක ගිලුණු මා හෘද ස්පන්දනය
කැබැලී කර විසි කරමි තරු අතර රැදෙන්නට

ඉතිං නොනැවති මඟ යන්න සමුගෙන යන්න
කළු වලාකුළු හිතේ නැඟුණොතින් දිනක ඔබ
එළිය දී සනහන්න පහන් තරුවට ළඟම
තවත් තරු තබා ඇත මගේ නෙත් වගේම වු