සුවඳයි කුරුයි දෙකම සීයයි

ෆුඩ් සිටි එකෙන් බඩු අරන් එද්දී එතනම අයිනක පොඩි එකෙක් හඳුන්කුරු විකුණනවා. හඳුන්කුරු පැකට් එකක්  දික් කරත්  ගනන් නොගෙන අඩියක් දෙකක් ගියා. ඒ තමයි මගේ හැටි. හිඟන්නන්ට, පොඩි ළමයි වඩන් එන අයට මම සල්ලි දෙන්නෑ කියලා හිතන් ඉන්නේ ගොඩ කාලෙක ඉදලා.

"සුවඳයි කුරුයි දෙකකම සීයයි නැන්දේ"

ඒ වචන ඇහෙද්දි නතර උනා. හිතා මතා නතර උනා නෙවෙයි ඉබේටම නතර උනා. ඒ ඇයි කියන්න හේතුවක් නෑ. ඒත් හඳුන්කුරූ පැකට් එකක් ගන්න ඕන කියලා හිතට අදහස ආවේ ඒ පොඩි එකාගේ කට හඬ හින්දාමයි. හරියටම ඒ කටහඬ සුලඟේ පා වෙලා ආව දුක්බර ගීතයක් වගේ.

පොඩි එකා  ලඟට ගිහින් සාක්කු දෙකටම අත දලා බැලුවාමයි  මතක් උනේ දැන් ලඟ සල්ලී නැ කියලා.  එත් පුරුද්දට සමහර වේලාවට  ඉතුරු සල්ලි බයික් එකේ තියෙන බක්කියට දාන්න පුරුද්දක් තිබුණා. හඳුන්කුරු පැකට් එකක් නොගෙන බැරි නිසාම

"හා එන්නකෝ" කියලා බයික් එක ලඟට යද්දි පොඩි එකාත් පස්සෙන්ම හඳුන්කුරු පැකට් එකක් අරන් ආව. හරියට රටක් රාජ්‍යක් දිනා ගත්තා වගේ. ඒ අතරතුරේදි මම මටම හිනා වෙනවා. උඹ අද මේ පොඩි එකාට අහු උනා නේද? යටි හිත මගෙන් ප්‍රශ්න කරනවා. මු කරන්නේ බොරු. යටි හිත එහෙම කියද්දි මොන හයියකටද මන්දා මමත් යටි හිතෙන් ප්‍රශ්න කරන්න ගත්තා.  " මේ පොඩි එකාට මට කරන්න පුළුවන් බොරුව මොකක්ද? මගෙන් බලෙන් දෙයක් ගන්නෑ. ඌ හදන්නේ මට දෙයක් විකුණන්න" ඒ තර්කෙන් මම දිනුම්. ඒ සතුටත් එක්කම  රුපියල් පනහක් හොයා ගෙන ඒක පොඩි එකාට දුන්නත් පොඩි එකා  සල්ලි ගන්නෑ.

"කෝ දෙන්න"
පොඩි එකා මගෙන් සල්ලි ගන්නෑ. මට හඳුන්කුරු පැකට් එක දෙන්නෙත් නෑ. යකාගේ කොල්ලෙක්නේ. "ඕකනේ කිව්වේ මුන් කරන්නේ බොරු, උඹ අහු උනා කියලා දැන ගත්තාම තව කීයක් හරි වැඩියෙන් ගන්න බලන්නේ."

 

මට හිතට ආවේ කේන්තියක්. ඇටෙන් පොත්තෙන් එළියට එද්දීම මුන් මෙහෙම නම්

"ඇයි සල්ලී එපාද"

මම අහන්නේ කෙන්තියෙන්. පොඩි එකා දිහා කෙලින් බලාගෙන. පොඩි එකා මගේ මුණ දිහා බලාගෙන ඉන්නවා. මගේ ඇස් දිහා. ඒ ඇස් වල පුදුමයයි, කඳුළුයි එකට එකතු වෙලා තිබුණා.

 

අන්තිමට පොඩි එකාගේ අතේ තිබ්බ හඳුන්කුරු පැකට් එක මම උදුරලා ගත්තා. මේ මොන මගුලක්ද මට පරක්කුත් වෙනවා. මම හිතින් පොඩි එකාට බනිනිවා. ඒ හැම වචනයක් ගානෙම යටි හිත "හොඳ වැඩේ හොඳ වැඩේ" කියන තාලෙන් ගැහෙනවා. මම  බලෙන්ම රුපියල් පනහා පොඩි එකාගේ අතේ තියනවා හිතට ආපු කේන්තියත් එක්කම.

"සුවඳයි කුරුයි දෙකම සීයයි නැන්දේ"

"මට දෙකක් එපා එකක් ඇති"

එහෙම කිව්වේ  හෙල්මට් එක දාන ගමන්. රුපියල් පනහා බලෙන්ම පොඩි එකාගේ අතේ තියන ගමන්.

"සුවඳයි කුරුයි දෙකම සීයයි නැද්දේ"

පොඩි එකා ආයෙමත් එහෙම කියනවා.

එහෙම කියද්දි කේන්තිය වැඩි උනා.මේ මොන මගුලක්ද? ඔව් මගේ හිතට ආවේ පොඩි එකාට හොඳවයින් දෙකක් අනින්න.  ඒ තරහින්මයි මම පොඩි එකාට කිව්වේ

"මට කුරු විතරක් ඇති" කියලා.

 

මං දැක්කේ ඇස් වලින් පහළට කඩන් වැටෙන කදුලක් විතරයි.ඒ වේලාවේ ඒ පොඩි එකාගේ මුණ. ඇස් වලට උනපු කඳුළු මාව ටික වෙලාවකට නතර කරා. ඒ විනාඩි ගානට මට මං ගැන මහ ලැජ්ජාවක් ඇති කලා. හඳුන්කුරු පැකට් එක හරවලා බලද්දි හඳුන්කුරු පැකට් එක මිල  සටහන් වෙලා තිබුණේ රුපියල් සීයයි කියලා.

 

"සුවඳයි කුරුයි දෙකම සීයයි නැන්දේ"

පොඩි එකා ආයෙම කඳුළු අතරින් කියනවා. ඒ කටහඬ වෙව්ලනවා.

 

" සුවඳයි කුරුයි දෙකම සීයයි "

" සුවඳයි කුරුයි දෙකම සීයයි නැන්දේ"
මට සිහිය ආවේ ඒ වෙලාවේ.

 

මට මං ගැනම ඇති වෙච්ච ලැජ්ජාවත් කලකිරීමත් දැනුත් එහෙමමයි. රුපියල් සීයක් අතේ තියද්දී පොඩි එකා ලාවට හිනා උනා. ගෙදර ගෙන්න ගත්ත චොකලට් එකක් ඒ එක්කම පොඩි එකාගේ අතේ තිබ්බා. ඒ හිනාව එහෙමමයි. චොකලට් එකත් අරන් ලඟම තිබ්බ ටැප් එකෙන් අත් දෙක හොඳ ගන්නවා මම බලාගෙන. හඳුන්කුරු බැග් එක ලඟට ගිහින් උඹ චොකලට් එක කටේ ගහගෙන මගේ දිහා බලනවාත් මම බලාගෙන. සන්ග්ලාස් එක දාලා ඒ වේලාවේ ඇස් වලට ආපු කඳුළු හන්ගගත්තා පුතේ මම. ඒත්,

"සුවඳයි කුරුයි දෙකම සීයයි නැන්දේ"

තාමත් මට උඹේ මුණයි කටහඬයි  මැවිලා පේනවා පුතේ. මහ වරදකාරි හැඟිමක් හිතේ තියෙනවා.  කාලයක් ඒ හැඟිම හිතේ තියෙයි.

 

"මට සමාවෙයන් කියලා උඹට  කියන්න වචන එකතු උනා නම්, එත්  පුතේ මම ඒ තරම් දියුණු නෑ."