මහ පොළව සහ මිනිස්සු

මිනිහෙක් සරළම තැන ඉඳන් ජිවිතේ පටන් ගන්නේ, මේ මහ පොළවේ දෙපයින් හිටගෙන.

එත්,

මේ මහ පොළවට කාරලා කෙළ ගහන මිනිස්සුන්ට අමතකයි,
තමන් පය ගහලා ඉන්නේ මේ මහ පොළවේ කියලා.

කවදා හරි දවසක ජිවිතේ අවාසනාව ලඟා වුනාම,
මේ මහ පොළව බදා ගෙන වැළපෙන මිනිස්සුන්ට ඒ දවසේදී, මේ මහ පොළවේ වටිනාකම දැනෙනවා.

ටික දවසකින් ඒ වටිනාකම් වෙන්දේසි කරන මිනිස්සු, ඒ පොළවේම සත් මහල් ප්‍රාසාද හදනවා.

සඳළුතල වල ඉඳගෙන තමන්ගේම කුණු හෝදලා  මේ මහ පොළවට ඒ ඉඳුල් වතුර ටික විසි කරන මිනිස්සුම, ඉඩොරේදි කාටස්ක අව්වේ පිච්චි පිච්චී දිය පොදක් හොය හොයා සුසූම්ලනවා.

ඒ දවසේදී, නැගෙන සුසුම් පොද දිය කරලා මේ මහ පොළව අස්වද්දන්න හිතට වාරු ගන්නවා.

ඒ මිනිස්සුම වැසි සමය ලඟා වෙලා වැටෙන ලපළු වැස්සට කිරි වදින කුරහන් ටික කපලා අටු කොටු පුරවන කොටම, මේ මහ පොළව මත කුරහන් පිදෙන බව අමතක කරනවා.

මිනිස්සුන්ට හැමදාම හැම මොහොතකම මේ මහ පොළව අමතක වෙනවා.

ඒත්, මේ මහ පොළව හැමදාම මිනි්සසු දෙපයින් හිට ගන්න කොට ඒ බර දරා ගන්නවා.

ගුරු උතුමි

මම ඇයට බොහෝ ආදරය කරමී.ඊටත් වඩා ගෞරව කරමී. ඇය ගැන අකුරු කිහිපයක් හෝ අමුණන්නට අවැසී වුයේ අදක ඊයේක නොවී ය.ඇය වෙනුවෙන් මා ලියා අවුරුද්දකට දෙකකට වැඩි ය. ඔබ සමඟ මෙය බෙදා ගන්නවාදැයි ලත වෙමින් සිට මෙවැනි දවසක් හැර මේ බෙදා ගැනීමට වෙනත් සුදුසු දවසක් මුණ නොගැසෙන බැවින් මගේ බිත්තියේ මෙය අමුණමි.

මට මතකයි. ඇය මා දෙස බැලුවේ වරක් දෙවරක් නොවන බව. ඒ මුල්ම දා අප මුණ ගැසුණ, ඇය සිය වරක්වත් මා දෙස බලන්නට ඇත. ඉන් පසු ගෙවී ගිය සති කිහිපය ඇය මා පිළිබඳ ඕනාවට වඩා සොය බැලු බවත් පසුගිය වසර හතරේ අමිහිරි අත්දැකිම් අතරට එම වසරත් එකතු වනු ඇති බවත් සිතන්නට කරුණු එකතු වෙමින් තිබුණී.

 මම බිය වීමි ඇයට යමක් කීමට, ඇය අසලට යාමට, ඇගේ දෑස් දෙස කෙළින් බැලීමට.

ඇය වෙනුවෙන් මල් ගෙන ඒමට අමතක වු විට මම ලජ්ජා වුයෙමි. එදා දවසම ඇගේ මේසය හිස්ව තිබුනද ඇය මට එරෙව්වේ නැත. කිසිවක්ම කිවේ නැත. ඇගේ සිනහව වෙනදාට වඩා මුණේ ඇදී තිබුණේන් මේසය මතට ඇන්තුරියම්, රෝස මල් පොකුරු අවශ්‍ය නැතැයි මම සිතුවෙමි. එහෙත් මම මොනිටර්ගෙන් බැනුම් ඇසුවෙමි.

තවත් දවසක මම මහත් අපහසුතාවයට පත් වුනෙමි. පැන්සල ගෙදර අමතක කර විත් තිබුණී. එහෙත් එදා මගේ ඔළුව හිල් වී ඇත්දැයි හිස අත ගා බැලීමට මට අවැසි නොවීය. ලඟම හිඳ සිටි මිතුරිය මා නොරිස්සුවද පැන්සල් කිහිපයක්, උල් මාරු කරන පැන්සලක්, රට පෑනක් හා මකන දෙකක් තීබු ඒ අසල්වැසියාගේ පැන්සල් පෙට්ටියෙන් ඇය එදින මට පැන්සලක් ඉල්ලා දුන්නාය. පොතක පිටුව පිරෙන්නට හරියකුත්, ඉතා හොඳයි වචන දෙකත් මට පළමු වතාවට ලැබෙන්නේ එදීනම ඒ පහේ පන්තියේදී ය.

මම ලජ්ජා වුයෙමි.

අනිත් ළමයින් මෙන් ඇය එනතුරු ගෙට්ටුවේ එල්ලී සිටිමටත්, ඇතින් ඇය දුටු වහාම ළඟට දුව ගොස් අතේ එල්ලීමටත්, ඇගේ බැගය රුගෙන පැමිණීමටත්.

ළඟට එන්නැයි ඇ දවසක මට කතා කළා ය. මේක කියවන්න හයියෙන් කියවන්න.

ඇය මගේ රචනා පොත මට දිගු කළා ය. මම ගොත ගැසුවෙමි. වචන අමතක කළෙමි. බාගෙට කියවා නතර කළෙමි. ඇය අත්පුඩි ගැසුවා ය. මගේ දෙවුර මත දෑත් තැබුවා ය. හිස අත ගැවාය.

“මේ රචනාව ඉතාම හොඳයි.”

ඇය ම  එය නැවත පන්තියටම ඇසෙන්නට කියවුවා ය.  ඊට දවස් කිහිපයකට පසුව මම ගෙට්ටුවේ එල්ලුනෙමි.

සපත්තුවේ ඉරුණු තැනින් එළියට පනින මාගේ මා පට ඇඟිල්ල දෙසත්, ඉන් ඇතුළත තිබුණු වැල් ඇඳුන මේස් දෙසත් ඇය කිසිම විටක නොබැළුවාය.

තැනින් තැන එරඩු කහට වැටුනු මගේ ගවුම දෙසත්, පිළීවෙලකට බැඳ නෙතිබු ටයි පටිය දෙසත් ඇය කිසිම විටක නොබැළුවාය.

අවුල් උන මගේ කොණ්ඩය දෙසත්, දෙතුන් තැනක් මසා ඇති බැගය දෙසත් ඇය කිසිම විටක නොබැළුවාය.

මාගේ දෙමව්පියන් කව්දැයි යන වගත්, මාගේ තරාතිරම පිළීබඳවත්, මාගේ උප්පැන්නය පිළීබඳවත් ඇය කිසිම විටෙක නොඇසුවාය.

මා අසනීප වී පාසල් නොපැමිණී දිනක අතපසු වු පාඩම් පිළීබඳවත්, එහි මට ඇති ගැටළු පිළීබඳවත් ඇය සෙව්වා ය.

මා ගණීතයට දුර්වල වද්දීත්, ගණන් සැදීම අපහසු බව කියද්දී ඇය මට වඩාත් පහසුවෙන් ඉගැන්වීය හැකි අයුරු සෙව්වාය.

මා වරක් දෙවරක් නොව කිහිප විටක්ම පියවර පියවර පසු පසට යන්නට හදද්දීත්, සබකෝලය නිසා මුණි වත රකිද්දීත් මා පිටු පසින් සිට ඉදිරියට තල්ලු කල හැකි අයුරු සෙව්වා ය.

මා පිළීබඳ මාගේ විශ්වාසය හීන වන සැම විටකමත්, මා දුර්වලයයි සිතෙන සෑම විටෙකම ඉවෙන් මෙන් එය වටහා ගෙන  “මේ හොඳයි, තවත් හොඳට කරමු” යි කිවාය.

ඉතිං,

මම පන්තියේ පිටු පස අසුනේ සිට ඉදිරි පෙළ අසුනකට ආවෙමි. හොඳම මල් පොකුර ගෙන ආවෙමි. කිසිම දවසක් නැවත පැන්සල අමතක නොකළෙමි. පන්තියේ අන්තිමයින් අතර සිටි මම ශිෂ්‍යත්වය සමතුන් දා හත් දෙනා අතරට එකතු විය.

මම ඇයට පහේ පන්තියෙදී චන්ද්‍රා මිස් යැයි ඇමතුවෙමී. අද ඇයට අමතන්නට මා දන්නා වචන ප්‍රමාණවත් නැත.

අද ද මට, මා පිළීබඳ විශ්වාසය ගිලිහෙන විට, මා දුර්වල යැයි සිතෙන විට, මා පරාජිතයැයි සිතෙන විට, “මේ හොඳයි, තවත් හොඳට කරමු” ඒ ඇගේ වචනම  ශක්තියක් වේ. එවන් වචන පිටුපසන් ඇසෙද්දී අද මෙතැන සිට මම හිනැහෙමි. අද ද මා දනිමි, මේ හොඳයි, එහෙත් තවත් හෙඳට කළ හැකි බව දනිමි. මම එසේ කරන්නට උත්සහ කරමි.

මට අකුරු හුරු කළ සියළුම ගුරු උතුමන් දෙපා වදිමි.

We want leader.

අලුත් ඇඳුම් ඇද ගත්ත ඒ පරණ මිනිස්සු ටිකම කාර්යාල දොරෙන් ඇතුල් වෙමින් තිබුණා. සමහර මුණු වල හිනාව පළල්ව ඇදිලා තිබුණා. වැඩිපුර ලිප්ටික් ගාගත්ත තොල් වෙනදාට වැඩිය දොඩමලු උනා.ඒ හැමෝටම සුබ අලුත් අවුරුද්දක් වේවා කිව්වාට ඇහැ නම් එක තැනක තියා ගන්න බැරි උනා. හිතත් ඒ පස්සේම ඇදිලා ගියා.

'වසංගාගේ මොණර නිල් පාට සාරිය ඒක හරි ලස්සනයි.'

'ඉන්දිවරි ඔයාට ඔසරිය හරි ලස්සනයි නේ. හැමදාම ඔහොම අදින්නකෝ.'

'ෂා, රොෂානි කොණ්ඩේ අයන් කලා නේ. හරි ලස්සනයි අනේ.'

'කොහෙන්ද අනේ තරංගා ඔය සාරිය ගත්තේ, මටත් ඔය වගේම එකක් තියෙනවා.'

'ලිහිණි ඔය සාරි කටුව කියද? මම ඕකම ඊයේ අතට අරගනත් දලා ආව අනේ.'

අැහැ නතර වුණ තැන් වල හිත නතර කර ගන්න බෑ. මම බලන් හිටියේ එයා එනකම්. එයා කවුද කියලා අහන්න ඕන නෑ. එයා කියන්නේ එයාට. එයා අද පරක්කුයි. මම කලින්. වෙනදා නම් මම පරක්කුයි. එයා මට කලින්. එයා එනකම් මම අැහැට ඉගිල්ලෙන්න දුන්නා. හිතත් ඒ පස්සෙන්ම දුවනවා.

'අත් දිගට දාපු සාරි ජැකට් එක දුලානිට හොඳයි'

'සමන්තා ඇයි මේකට අර මාලේ දැම්මේ නැත්තේ. දැම්මා නම් තවත් ලස්සනයි.'

'කොහෙන්ද මේ සපත්තු දෙක ගත්තේ ඉරේෂා මාත් හෙව්වා අනේ.'

'මනෝරි කට්ටියම ගෘප් පොටෝ එකක් ගමුද? අනුරාධා එන්න. මෙහෙම ගමු ලස්සනයි නේ'

අද එයා එන්නේම නැති වෙයිද? මම හිතුවේම එයා ගැන. ශ්‍රී ලංකා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදි සමාජවාදී ජනරජයේ මට මතක ප්‍රතිඥාවේ ඒ වචන ටික කියවෙනවා විතරයි. කල්පනාව තිබුණේ එයා ගැන. එයා කියන්නේ එයා අනේ.

මම කොරියාවේ ඉද්දී, ලේකම්තුමා ඒ විදිහට බර සාරේට කතාව කරද්දී එයාගෙන් හිත මිදිලා එක පාරටම නම්බු පිස්සුව කෙටි කතාවේ හිත නතර වුනා.

"When I was England "
"When I was England"

ආයෙමත් එයා ගැන මතකයට ආවේ, කිරිබත් කැල්ලකුයි කෙසෙල් ගෙඩියකුයි උණු ප්ලෙන්ටි එකකුයි බිව්වාටත් පස්සේ. කෝ එයා. ඇවිත් නැද්ද? එහෙම නැත්නම් එන්නැද්ද? 

ආයෙමත් එයාව අමතක කරන්න උනේ සහෝදර බෑදිම වර්ධනේ කරගන්න අංශ වලින් අංශ වලට ගිහින් සුබ පතන්න තිබුණ හින්දා. එයා ගැන මතක් කර කර හිත එක විදිහකට තියා ගන්න බෑ. හිත එක විදිහකට තියා ගන්න බෑ කියන්නේ මුණ එක විදිහකට තියා ගන්න බෑ. මම එයාව  හිතේ පහලට තල්ලු කරලා දැම්මා. තව ටිකකින් උඩට ඇදලා ගන්නවා. ඊට කලින් සමහර විට එයා එයි. ඔව් නැවිදින් ඉන්නෑ. එහෙම ඉන්න විදිහක් නෑ. කොහොමත බෑ. බෑ නෙවෙයි වෙන්න විදිහක් නෑ.

එයා ගැන කොහෙ හිතන්නද? සහකාර ලේකම් තුමියලා දෙපොලටයි, ජ්‍යෙෂ්ඨ සහකාර ලේකම් තුමියටයි ප්‍රශ්න ගොඩක් තිබුණා නේ.  ඒත් එතුමියන්ලාත් රාජ්‍ය සේවකයෝ වෙලා අපිත් රාජ්‍ය සේවකයෝ කියලා කොහොම අමතක කරනවාද මන්දා. උඩින් හොඳයි වගේ හිටියාට අපි හැමෝම එකාට ඒකා තරහයි. ඒක නොපෙනෙන්න සුදු හුණු ගාගන්න කියලා එතුමිය කිව්වාට රාජ්‍ය සේවයේ පොදු ලක්ෂණ වලට සංස්කෘතිමය වටිනාකමක් තියෙන උරුමකම් වලට අත පොවන්න අපිට පුළුවන්ද? මම නම් පාඩුවේ වැඩක් බලාගෙන ඉන්නවා මිසක ඔය කිසිම දේකට හා හ්ම් ගාන්නැ කියලා හිතා ගත්තා. ඔය වටිනාකම් අගනාකම් නැති කරලා අපිට ඊළඟ පරම්පරාවෙන් බැනුම් අහන්න බෑ.

සමහර මුණු වල ඇදුන මලානික පෙණුමත් එක්ක, තොල් වලින් පාට මැකුණ තැන  තැන ඉතුරු උන ආලේපනත් එක්ක ආයෙමත් එයා හිතට ආව. එයාට අද නැවිදින් ඉන්න තිබුණ හේතුව. එහෙම කිසිම හේතුවක් නෑ. තියෙන්න විදිහකුත් නැ. එහෙම තිබ්බා නම් මම නොදැන ඉන්න විදිහකුත් නෑ. එයාට මාව මතක නැත්නම්,

  

මම එයා ගැන අමතකම කරලා හිත එකලාසයක් කරගෙන වැඩ පටන් ගත්තා. වැඩ පටන් ගද්දි දෙයියෝ බුදුන් සිහි උන්නැතුවට මට එයාව මතක් උනා. සමහර ලියුම් වල අකුරු උඩින් මට එයාව පෙන්න ගන්නවා. ආයෙම නොපෙනි යනවා. ඕවාට කියන්නේ මල කොලං. එනවා නම් එන්න ඕන. නැත්නම් නැවිදින් ඉන්න ඕන. එයා ලස්සනට හිනා වේගන සුදු A4 කොළයක් උඩ ඉන්නවා. එයා හැමතිස්සේම හිනා උනේ කට පැත්තෙන්.

"මේ ඔරලෝසුවේ වෙලාව වැරදි.දැන් හතරත් පහු වෙලා."

මම ඔරලෝසුව දිහා බැලුවා. කතාව ඇත්ත. මාත් යන්න ඕන.  අලුත් ඇඳුම් ඇද ගත්ත පරණ මිනිස්සු උදේ ආපු පාර දිගේම අාපහු යමින් හිටියේ. ඔය ඇදෙන්නේ ගුල් වලට. එහෙම කිව්වොත් ඒක වැරදි කියලා මම දන්නවා අපි කියන්නේ එ්වාට ගෙවල්. ඔව් එහෙමයි කිව යුත්තේ. සත්තුන්ගෙන් වෙන් වෙලා මිනිස්සු වගේ ශිෂ්ඨාචාර වුනාට පස්සේ අපිට ගුහා තියෙන්න විදිහක් නැනේ.

"ඒයි"
එයා, එයා උද්යෝග. උද්යෝග සුදු A4  කඩදාසයි අස්සේන් කතා කරනවා. හරි නම් කතා කරන්න වටින්නෑ. එත් එහෙම කරන්න පුළුවන්ද? අන්තිමට හරි ආවනේ.

" මොකද පරක්කු"

" වේලපහ ආවයි කියලා වැඩක් තියෙනවාද?" 

"නැවිත් කියන කතා නේ ඔය"

"ආවටත් අකමැත්තේ"

"එහෙම නෙමෙයි උද්යෝග හෙටවත් උදේම එනවාද?" 

"සේවකයින් නොවෙයි
We want leaders"  

උද්යෝග අර හිනාවෙන්මයි එහෙම කිව්වේ.

We want leaders.

මම බැලුවේ දොර දිහා.
Happy New Year 2017 කියලා දොර මැදට වෙන්න අකුරු හිටං ඉන්නවා. ඒ දොරන්ම අලුත් ඇඳුම් ඇදපු පරණ මිනිස්සු තාමත් පිටවෙලා යනවා. මමත් යන්න ඕන. ඒ පරණ පාර දිගේම. අර හිටං ඉන්න අකුරුත් බැහැලා යාවී හෙට අනිද්දා දිහාට. අවුරුද්දත් පරණ වෙවී නිකරුණේම.

We want leaders. 

උද්යෝග හරි. අර දොරේ ගහන්න තිබ්බේ
We want leaders. 

Happy New Year වචන පරණ වෙනවා.
We want leaders කියන වචන පරණ වෙන්නෑ.

ඒ වචන වලට සමහර විට පුළුවන් මිනිස්සුන්ව අලුත් කරන්න.

Heart Vs Brain

උගුරු දණ්ඩට අගල් දෙකක් විතර  පහලින් තිබුණ ගාන්චුව බුරිය ගාවට වෙනකම්ම හිමින් සීරුවේ ඇද ගන්න කියලා මම දකුණාට අණ කළා. ඌ කොහොමත් හොඳ එකා. කීව දේ කරන එකා.

" මම යන්නද" 

ඒ මැදැගිල්ලා. අර ඇරිච්ච තැනින් ඇතුලට රිංගන්න තියෙන  හදිසිය.

" හ්ම්"

" ඊළගට මම"

එ දබරැගිල්ලා. මට ඕන උනේ මැදැගිල්ලාට පස්සේ වෙදැගිල්ලා යවන්න. එත් දබරැගිල්ලා කොහොමත් එක විදිහක එකෙක්. කිසිම දේයක් තේරුම් කරවලා දෙන්න පුළුවන් එකෙක්වත්, කිසිම දෙයක් තේරුම් ගන්න එකෙක්වත් නෙවෙයි. ඌට හිතන්න හිතක් නැද්ද කියලාත් වේලාවකට හිතෙනවා. එක එහෙම වෙච්ච එක එක අතකට හොඳයි. හිතනවා කියන්නේ කාලේ කන වැඩක්.  කොටින්ම හිතක් තියෙනවා කියන්නෙත් මහ කරදර වැඩක්. අවුල් ජලාවක්.

" නෑ -  මම"
ඒ වෙදැගිල්ලා. 

" මටයි  ඔය සම්බන්ධව පලපුරුද්ද තියෙන්නේ, මම යන්නම් දෙවැනියට"

"හ්ම්"

එත් වෙදැගිල්ලාද ඉස්සර වුනේ, දබරැගිල්ලාද ඉස්සර වුනේ කියලා තක්කේටම මටත් කියන්න බෑ. උන් දෙන්නම එක පාරට ඇතුළට රිංගුවේ. දබරැගිල්ලා කවදත් ඔහොමයි.

සුළැගිල්ලා ඇතුලට ගියේ ටිකක් පරක්කු වෙලා. එත් මම කැමති නෑ සුළැගිල්ලාට මොකුත් කියන්න. ඌ දැක්කාම මට අනුකම්පාවයි. පොඩි එකා තාම ඒකා. උසත් නැති. මහතත් නැති. කෙට්ටු එකා. එත් උගේ උසට වඩා ඌ යුතු අයුතු කම් දැනන් හිටියා. ඌට වැඩි කැමැත්තක්වත් අකමැත්තක්වත් මට තිබුන්නෑ. අන්තිමට ඇතුළට ගියේ මාපටැගිල්ලා. වැඩිය සද්ද බද්ධ නැතුවට මම කැමතිම එකා තමයි මාපටැගිල්ලා. මම කියන ඕනැම දෙයක් ඌ ඉහ මුදුනෙන් පිළි ගත්තා. කොට මහත හාදයා උනාට මිනිහා ඔළුව දබරැගිල්ලා උනත් යටහත් වෙනවා. 

දැන් දකුණාට තියෙන වැඩේ රත්තාව ඇතුළෙන් ඇදලා ගන්න එළියට. එක එහෙම ලේසි වැඩක් නෙවෙයි. මෙච්චර වෙලා ගැහි ගැහි හිටපු රත්තා ටික වෙලාවක් සද්ද නැතුව හිටියා. දකුණාට තිබුණේ රත්තාව මිට මොළවලා ඇදලා ගන්න විතරයි. දකුණා රත්තාව අල්ල ගත්තා. දකුණා මගේ අණ ලැබේනකම් බලන් ඉන්නේ කියලා පණිවිඩේ ආව ගමන්ම  මම නියුරෝණයාට කිව්වා මේ දැම්ම එක කරන්න කියලා. පරක්කුව තියෙන්නේ නියුරෝනයාගේද?

මෙච්චර කාලෙකට නියුරෝනයා ඔය විදිහට පරක්කු වෙලා නෑ. කොහොම උනත් රත්තා තාමත් ඇතුලේ. තත්පරයක දෙකක පමාවකින් පස්සේ රත්තාව දකුණා ඇදලා ගත්තා. දකුණා පරිස්සම් උනා. එකට අණ කළේත් මම. දකුණා පරිස්සමට රත්තාව මෙසේ උඩින් තිබ්බා.

" මේක අසාධාරණයි"

රත්තා කෑ ගහනවා.

" අද මමත් යන්නම ඕන. මම එතන ඉන්නම ඕන."

රත්තා කොච්චර කෑ ගැහුවත් අද මේ ගමන රත්තාව එක්ක යන්නෑ කියලා මම තීරණේ කරේ ඊ‍‍යේ. එක ඒ විදිහටම වෙන්න ඕන. මම යි මෙතන අණ දෙන්නේ. අනික මේ දෙයින් හොඳක් මිසක් නරකක් වෙන්නැ කියලා මට විශ්වාසයි. ආයෙ හිතන්න දෙයක් නෑ. රත්තා හිටපුවාවේ. මම දකුණාටයි වමාටයි කිව්වා රත්තාව  සිලි සිලි බෑග් එකක දලා ශීත පෙට්ටියෙන් දාන්න කියලා. නැත්නම් ඌ හිතලා හිතලාම පණ යාවී. දකුණයි වමයි හරි පරිස්සමට රත්තාව ශිත පෙට්ටියට එබුවා.

" අඩුම තරමේ පැය පහ හයක් යයි. එතකන් ඉවසපම්. මේක අපේ හාම්පුතා වෙනුවෙන්. ඌඹ ගිහින් බෑ. ඌඹ හිතනවා වැඩියි. ඒක අවාසියි. අද අවසන් නඩු දිනේ."

දැන් තිවංක මහත්තයාට නැගිටින්න වේලාව. නියුරෝනයා ටිකක් අදිමදි කරනවා.

"මොකද අයිසේ , මෙතැන තැක් ගැහෙන්නැතුව පණිවිඩේ අරන් යනවා. දැන් වේලාව හරි නැගිටින්න. බය වෙන්න දෙයක් නෑ. රත්තා ඇතුලේ"

තිවංක මහත්තයා නැගිට්ටා. වෙනදා වගේ නෙමෙයි. මුණ ඇදිලා ගිහින්. පහුගිය දවස් දෙක තුනේම හරියට කෑමක් බිමක් නෑනේ. කොච්චර කීවත් වතුර උගුරක් දෙකක් වත් බීව්වයැ. ඒ ඔක්කෝම රත්තා ගේ වැඩ. රත්තා තමයි තිවංක මහත්තයාට ඔය හැටි හිතන්න පුරුදු කෙරෙව්වේ. තිවංක මහත්තයා කණ්ණාඩිය ළඟ හිට ගත්තා. වැවීලා තිබ්බ රැවුල දිහා බැලුවා.

 

"කපන්නද?"

"ඕන්නෑ"

රත්තා හිටියා නම් අපි දෙන්නාට තර්ක කරන්න වෙනවා.රැවුල කපනවාද නැද්ද කියන කාරණේ ගැන පවා. තිවංක මහත්තයා තවත් තත්පර දෙක තුනක් කණ්ණාඩිය දිහා බලන් හිටියා. රැවුල නොකපන්න තීරණේ කරා. රත්තා නැති එක පහසුවක්.

තිවංක මහත්තයා මේ අමාරුවේ වැටුණේ රත්තා හින්දා. මම එදාත් කොච්චර කිව්වාද මේ වගේ මෝඩ තීරණ ගන්න එපා කියලා. එක අහන්න ඉඩ දුන්නැත්තේ රත්තා. කෝකාට වාරය යි නම් තිත්තයට හත් වාරයයි. එදා රත්තාගේ වාරේ. අද මගේ වාරේ.

තිවංක මහත්තයා දුඹුරු පාට ලෙදර් බෑග් එකට ෆයිල් කවර ටික ඔබා ගන්න හදද්දි මම එක වැලැක්කුවා. මට හොඳටම මතකයි ඒක තිවංක මහත්යාට අරන් දුන්නේ සුදර්ශණි නෝනා කියලා. පරණ කළු ලෙදර් බෑග් එක තිවංක මහත්තයාට ගන්න උදව් කලේ දකුණා. වමා එතකන් ෆයිල් ටික අල්ලන් උන්නා. ඌන් දෙන්නම හොඳ උන්. වෙනදාට වඩා මට උන් ගැන සෙනේහයක් ඇති වෙලා. කොහොම උනත් රත්තා හිටිය නම් වමා ගන්නේ රත්තාගේ පැත්ත.

සුදර්ශණි නොනාගේ යි තිවංක මහත්තයාගේයි මගුල් පොටෝ එක තිබ්බේ කණ්ණාඩි මෙසේ උඩ.
මම එ්ක දැක්කා. තිවංක මහත්තයාත් දැක්කා.

අපරාදේ මට තිබුණේ ඒ දිහා නොබලා ඉන්න. දැන් ඉතිං තිවංක මහත්තයා වැඩේට පස්ස ගහන්න බැරි නෑ. මේච්චර දවසක් මේ වැඩේ මෙච්චර දිග් ගැහුණෙන් ඒකමයි. උදව්වට හිටියේ රත්තා. රත්තාගේ උදව්වට වමා. දැන් රත්තා නැති එකේ පරදින්න බෑ.

මම මොළ දණ්ඩාට පණිවිඩයක් යැව්වා "හයියෙන් හුස්ම ගනින්"

මම මොළ දණ්ඩාට කිව්වා. වැඩේ අපුරුවට යනවා. තිවංක මහත්තයාගේ නාස් පුටු අතරින් හුස්ම ඇතුලට එනවා විතරයි එළියටත් යනවා.

" මස් පිඩු නටවහන්"

"ලේ ගමන වැඩි කරහන්"

" මුණට ලේ පුරවහන්"

"ඇහි පිය වහගනින්"

" අත මිට මොළවගනින්"

"පින්තුරේට ගහපන්"

අණටයි වැඩ සිද්ධ වුනේ. පින්තුරය විසි වෙලා ඇඳ යටට වුනා. සම්පුර්ණයෙන්ම තිවංක මහත්තයා තරහව පිට කරගත්තා. මේ වෙලාවේ රත්තා හිටියා නම්. ඇස් වලට කඳුළු පුරවගන්න අණ දෙන්න කියාවි. අන්තිමට තිවංක මහත්තයා අර ඇද්‍ෙ කොනක වාඩි වෙලා පින්තුරය අත ගගා අඩාවී. එක පිරිමි කමටත් ලැජ්ජාවක්. රත්තාත් හිත හිත අඩාවී. රත්තා අඩද්දී පිටවෙන සුසුම්ද මොනවැයෙද සද්දේ. මට එක දරා ගන්නම බෑ. එකමයි මම තිවංක මහත්තයාගෙන් රත්තාව වෙන් කළේ.

තිවංක මහත්තයාට හිතන්න දෙයක් නෑ. ඔක්කෝම මම තීරණේ කළේ. වෙච්ච හැමදේකම මතකයක් මට තිබුණා.  සුදර්ශණි නෝනා එදා ගෙදරින් ගියේ ආයෙ එන්නැ කියලා. තිවංක මහත්තයා අහපු පුංචි ප්‍රශ්නේට සුදර්ශණි නෝනාට කෙලින් උත්තරයක් දෙන්න තිබ්බා. මම එහෙම හිතුවාට රත්තා හිතන්නේම අනිත් පැත්තට. සුදර්ශණි නෝනගෙන් ඒ වගේ පුංචි ප්‍රශ්නයක් හරි අහපු එක වැරුද්දක් විදිහටයි රත්තා දැක්කේ.

" තමුසේට වෙන සම්බන්ධයක් තියෙනවාද"

ඕක පුංචි ප්‍රශ්නයක් නෙමෙයි ද? සුදර්ශණි නෝනාට ඒකට උත්තර දෙන්න තිබ්බේ නැද්ද?
එතන ඉදන් ප්‍රශ්න වලිනුයි උත්තර වලිනුයි දිග් ගැහි ගැහි මෙච්චර දුරක් ආවේ රත්තා හැම වේලාවෙම මැද්දට පැනපු නිසා.

තිවංක මහත්තයා ගේ ඇතුළට ආපහු ආවේ ගිය විදිහට නෙමෙයි. මළානික පඩු පාටක් තමයි මුණේ තිබ්බේ. කොහොමත් තිවංක මහත්තයා සුදුමැලි. ගෙට ගොඩ උන ගමන්ම මම දකුණාට අණ කළා ශිත පෙට්ටියේ හිටිය රත්තාව අර ගන්න. රත්තාට ශිත පෙට්ටියේම නින්ද ගිහිල්ලා. ඒකත් හොඳයි. එත් මට ඉවසුමක් තිබුන්නෑ රත්තාට කියනකම් ම, ඒක සුබ ආරංචියක් අහන්න ආස හිතෙන තරමටම. නෑ නෑ ඒ ආරංචිය කියනවාට වඩා හොඳටි මේ  දිනුම ලැබුණ මේ කොළ කෑළි ටික රත්තාට පෙන්නන ඒක. නැත්නම් විශ්වාස කරන එකකුත නෑ. වමා එක ඇඳ උඩ ම විසුරුවලා දැම්මා. මට හීන් හිනාවකුත් ගියා. කෝකාට වාරයයි නම් තිත්තයාට හත් වාරයයි.

දකුණා හිමින් සිරුවේ උගුරු දණ්ඩෙන් අගලක් දෙකක් පහලට වෙන්න තිබුණ ගාන්චුව බුරිය ලගටම ඇද්දා. හිමින් සුරුවේම රත්තාව අරන් තිබ්බ තැනම තිබ්බා. දැන් හරි. මේ තමයි විජයග්‍රහණය සමරණ වේලාව.

"නැගිටපන්"

රත්තා හරියට හැසිරෙන්නේ නුපුරුදු තැනක් වගේ. හොන්දු මාන්දුවෙන්.

" දැක්කාද" 

මට ඕන උනේ වමා ඇද උඩ විසි කරපු මගේ උත්සහයේ ප්‍රතිඵලයක් වෙච්ච ඒ ජයග්‍රාහී කඩදාසී කොළ රත්තාට පෙන්න න එක. තාම නිදිමර ගාතෙන් ඉන්න රත්තාට ඒ ටික හොඳට පෙන්න නම් ඇද ගාවට යන්න ඕනේ.

"ඇඳ ළගට යමු" 

තිවංක මහත්තයා ඇද ළඟට යන්න හැරුණා. ඒ වෙනකොට නම් රත්තාගේ ඇහැ ඇරිලා. දැන් අර කඩදාසි දැක්ක ගමන් රත්තාගේ ඇස් උඩ ඉන්දවෙයි. මට හිනාව නැගුණේ කට කොනට.

රත්තා ඇද උඩ විසි කරපු කොළ දකින්න කලින් දැක්කේ ඇද යට තිබුණ තිවංක මහත්තයාගේයි සුදර්ශණි නෝනගෙයි මගුල් පින්තුරේ. එ් එක්කම එක තිවංක මහත්තයාත් දැක්කා. මමත් දැක්කා.
තිවංක මහත්තයා නැමුණේ ඇහිද ගන්න වෙන්න ඕනා.

" එපා ඔහේ තිබ්බදෙන්"

මගේ අණට දකුණා සද්ද නැතුව හිටියා. එත් වමා. ඌ දෙපිටි කාට්ටුවා. පින්තුරේ ඇහිද ගත්තා. තිවංක මහතයාත් ඇදෙන් ඉද ගත්තා. අර විසි කරපු කොළ උඩම. දැන් එක රත්තා දකින්නේ කොහොමද?එත් රත්තා එ් කඩදාසි දකින්න විදිහක් නෑ. ඌගේ ඇස් තිබුණේ මඟුල් පින්තුරේ.

" විසි කරන්න" 

තිවංක මහත්තයාට මගේ කටහඬ ඇහෙන්නැ. රත්තා ඉකි ගහන සද්දේ මිසක් වෙන සද්දයක්  ඇහෙන්නෑ. තිවංක මහත්තයාත් ඒ ඉකි ගැහිලත් එක්ක නැලවෙනවා. ඉතිං ඇහෙයියෑ. මගේ කන් බීරි වෙන තරමට රත්තා සුසූම් හෙලන්න පටන් ගත්තා. ඒ සද්දේ ඉවසන්න බැරිම තැනයි මම ඇස් කන් වහ ගත්තේ. දැන් රත්තා ඕන නාඩගමක් නටා ගත්තාවේ. වෙන්න ඕන හරිය වෙලා ඉවරයි. තිවංක මහත්තයාට දිනුම එකේ ගෞරවේ මට. රත්තා වැළපුනා කියලා දැන් වැඩක් නෑ.

දවසම තීන්දු තීරණ ගන්නයි අණ දීම් වලටයි වෙන් උනාම දවසේ අවසන් භාගේ මට තෙහෙට්ටුයි. රත්තාට ඕන කුදයක් ගහ ගන්න කියලා මම ටිකක් ඇහැ පියා ගත්තා.

සමහර විට මට ඇහැ පියවෙන්න ඇත්තේ තත්පර විස්සකට තිහකට විතර, ඊට අඩු මිසක් වැඩි නෑ. ස්නායුවා ඇඹරෙන්න ගත්තේ සැරට දැනිච්ච දැවිල්ල හින්දා.  ඒ වෙන කොට රත්තා සංසුන්. රත්තා සංසුන් උනාට මේ දැවිල්ල ස්නායුවාට වගේම මටත් ඉවසන්න බෑ. රත්තාට කිසි ගානක් නෑ.

"මේක නවත්තන්න,"

තිවංක මහත්තයාට වගේ වගක් නෑ. රත්තාට කිසි ගාණක් නෑ.

"මේක නවත්තන්න"

" කොකාට එක් වාරයයි නම් තිත්තයාට හත් වාරයයි"

එහෙම මුමූණනවා ඇහුණේ රත්තා.

"මේ විදිහට බිව්වොත් මම මැරෙයි"

"ඒක එහෙම උනාවේ"
රත්තාගේ කිසි අනුකම්පාවක් නෑ.

" සුදර්ශණි  නෝනාට එහෙම කිසිම සම්න්ධයක් තිබුන්නෑ. සුදර්ශණි නෝනා නිර්දෝශයි. මොළයා උඹ තමයි මේ හැමදේම කළේ. මට ඉඩ දුන්නෑ කොයිම වේලාවකවත්. සුදර්ශණි නෝනා නිර්දෝශයි, අපරාධය කලා නම් දැන් ඉතිං විදවපන්"

රත්තා වෙවුළුවා. එත් එක්කම රත්තාට ඇඩුම් ආවත් ඌ එක නොපෙන්වා හිටියා.එහෙම ඉන්න උදව් උනේ වමා උගුරට හැළුව සැර බීම ජාතිය. 

ස්නායුවා ඇඹරුණා. ඒ සැර මටත් දැණුනා. මාත් ඇඹරුණා. ටික ටික ඇඹරුණා. තව ටික ටික ඇඹරුණා.ගුළි උනා. එහෙම වෙන්න වෙන්න බීම සැරත් වැඩි උනා. රත්තා ඔහෙ බලාගෙන හිටියා. මගුල් පින්තුරේ දිහා. යාන්තමට බීම සැර අඩු වෙද්දි මම හිතා ගත්තා උදේම දකුණාට අණ දෙන්න මගුල් පින්තුරේ විසි කරන්න. එත් එක්කම මට ඇහුණේ රත්තාගේ සුසූම් හඬයි, ඉකියයි. මම කණ් දෙක වහ ගත්තා. ඒ මුසල සද්දේ මට අහන්න උවමනාවක් නෑ. ආයෙම අර සැර බීම සැර. මාව ඇඹරෙන්න ගත්තා. 

"මම මැරෙයි, ඕක නවත්තපන්"

"මම මැරෙයි"

ඇතින් පෙණුන සුදු පාට එළිය දිහාට මට යන්න ඕන උනා. එත් රත්තාට ඕන උනේ මගුල් පින්තුරේ ඉස්සරහාට වෙලා ඉන්න.එ් පින්තු‍රේ බිත්තියේ එල්ලෙනවා මම දැක්කේ සුදු පාට එළිය දිහාවට යන්න කකුල් ඉස්සර කරද්දීමයි. එත් තාමත් රත්තා හිටියේ මගුල් පින්තු‍රේ ඉස්සරහා. දැන් මගේ ඇසුත් ඒ පින්තුරේ දිහාමයි. ඒ පින්තුරේ ඉන්නේ තිවංක මහත්තයාමද? මම රත්තාගෙන් ඇහුවා.

එත් රත්තාගේ ඇස් තිබුණේ සුදර්ශණි නෝනා ළඟ.
මට උත්තරයක් ලැබුන්නෑ. රත්තා කතා ක‍ලේ නෑ.

ආදරණීය වීමංසා

ආදරණීය නුඹට,

" මම නුඹේ හතුරකු නොවන්නේ ය. එහෙත් නුඹේ ප්‍රේමයේ හතුරා මා වන්නෙමි. මම නුඹට වෛර කරන්නේ නොවෙමි. එහෙත් නුඹේ ප්‍රේමයට මා වෛර කරන්නේ වෙමි.
 

නුඹ මා හිත කියවු තැන් බොහෝය. එ වගේම නොකියවු තැන්ද බොහෝය. අඩක් එළියක් අඩක් අඳුරක් ද පැවති මාගේ හදවත මා නුඹට විවර කරවුයේ නොවුව ද නුඹ මාගේ හදවතේ කවුළු හැරියේ ය. එහෙත් නුඹ මාගේ හදවතේ එළිය අඩ තුළම රැදී සිටියා මිස ඉන් මදක් පිටවී අඳුරු අඩ දෙස එබි බැළුවේ නැත. සවන් දුන්නේද නැත.

ඉතිං නුඹ පහසුවෙන් නික්මි ගියාය. පැලැස්තර පැවති හදවතට අඳුර අඩ තුලින් නික්මෙන අන්ධකාරය, එළිය අඩද වසා පැතිර යන්නට පටන් ගත්තේ එතැන් සිටය. ප්‍රේමය මා හඳුනාගත්තේ නුඹගෙන් නිසාම මම නුඹට කියමි. මම නුඹට ප්‍රේමය ගැන නොකියවු දහසක් දේ මෙහි වචන වනු ඇත.

නුඹට ප්‍රේමය ලැබි ඇති අතර නුඹ ගොඩ නඟා ගනු ලබන අනාගත සම්බන්ධතා පිළිබද නුඹ දැඩි තක්සේරුවක සිටිනවා  ඇත. ඔහු පිළිබඳව සියළු දේ ඔහුගේ රුචි අරුචි කම් පිළිබඳ ඔබට නිගමනයක් ඇත. ඉදින් නුඹ දැන් අවදානමෙන් මිදි හමාරය.

එම නිසාම නුඹ මා වෙත පවසනු ඇත, "ඔබ පිළිබඳ හැඟිමක් සිතෙහි නොවන බව" නුඹ නුඹේ පැත්තෙන් එසේ මගේ පැත්තෙන් බැඳිමක් නැතැයි පවසන විට පෙම්වත්ව තිබු මා සිත මරණය සෙවීම වරදක් නොවන්නේය. ලෝකයම පාවෙන විට එහි මරණයද ශුන්‍ය වනු ඇත.

නුඹේ විවහායට වඩා වෙනසක් මා නුඹේ ප්‍රේමය තුළ දකින්නේ නැත. අත්තනෝමතික ලෙස මා සිත ආක්‍රමණය කිරිමේ චෝදනාවෙන් මා නුඹ නිදහස් කරමි. එයට නුඹ වරදකරුවකු වන්නේ නැත.

ආදරය හෝ ප්‍රේමයට කිසික් බල නොපාන බව වරක නුඹ මට කියා දුන්නාය. ඉදින් නොනැවති නුඹ තවත් බොහෝ දේ කියා දුන්නාය. ප්‍රේමය පැවතිය හැකි අවකාශය නුඹ අද මට අවබෝධ කර දුන්නාය. නුඹේ සිතුවිලි වලට අනුව මා ඉකුත් වු අතර මගේ ප්‍රේමයද ආදරයද ඉකුත් වී හමාරය. 

තවත් වදනකුදු නොලියන්නැයි ඔබ මට බල කරනු ඇත. එත් එසේ කිරීමට නුඹ අත පෙවිය හැකි මානයක නැත. නුඹ ප්‍රේමයේ පාරිශුද්ධ බව අදහන වරෙක නුඹ ම කිවේ පුරවා ගත් අහංකාරකමකිනි. එවන් විටෙක හැලෙන නුඹේ සිනහව අව්‍යාජ එකක් වුවද, නුඹේ හිතේ ජනිත වු සියළුම හැඟුම් ව්‍යාජ බව පසක් වන විට නුඹ බොහෝ දුර ගමන් කර අවසන් ය. 

මා මත තවත් දිනකට හිරු නොපායනනු ඇත. එහෙත් නුඹේ සිනහව හෙට ද පෙර දින මෙන්ම කඩා හැලෙනු ඇත. ප්‍රේමය උයනකැයි කිවේ නුඹය. ඒ උයන  මා වෙතට ඉඟිළි ආවේ නැත. එහි වු බෝහෝ අකුල් ඇඳ දමා උයනක් කලේත්, රෝස පඳුරු වැවෙන්නට ඉඩ දුන්නේත් මා විසිනි. වසර හයක් වු තරමක කාලයක් මා ඒ උයනේ සැරි සැරු බව අදත් මට මතකය. හොඳම රෝස පඳුරත් සමඟ ම නුඹ ඒ උයන එක් වසන්තයකදී මා නොහඳුනන්නෙකුට බාර කරන වග සඳහන් වු සුදු පැහැති කඩදාසියක මුද්‍රිත රත්‍රරං පැහැති අකුරු මගේ හදවත පහුරු ගා ඒ කඩදාසිය ලෙයින් පෙගවු බව නුඹ දන්නේ නැත.

මම නුඹේ හතුරකු නොවන්නේ ය. එහෙත් නුඹේ ප්‍රේමයේ හතුරා මා වන්නෙමි. මම නුඹට වෛර කරන්නේ නොවෙමි. එහෙත් නුඹේ ප්‍රේමයට මා වෛර කරන්නේ වෙමි."

අතින් අතට පත්ව අවසානයේ මා වෙතට ආ ඒ කඩදාසියේ ලියැවී තිබුණු අකුරු ඔහුගේ ය.
මම ඔහුගේ නිසල වු දේහය දෙස බලා සිටියෙමි. වසර හතරක පමණ සරසවි ජිවිතයේ මිහිරි මතක සමඟ ඔහු සැරි සැරු මාවත් වල සොඳුරු මතක වලින් මගේ හිත  පිරුණි. 

" ඊළඟ නැවෙන්වත් උඹ ගොඩ යන්න බලපන්"

"මුට කොක්කක් ගහන්න වෙන්නැ මේ ආත්මේට. බලපන් ඇණ කලා වගේ ඉන්ට හැටි"

"මුට ගමේ සුදු මැණිකේ කෙනෙක් ඇති බං, එකයි මු කෙල්ලක් දිහා ඇහැක් ඇරලා බලන් නැත්තේ"

" උඹ ඔය විකාර ලියන එක නවත්තපන්, ලේසියෙන්ම කෙල්ලෙක් යාළු කරගන්න පුළුවන්"

සමහර හැන්දෑ වල මධු පානයන් අග ඔහුට අපි සමහරෙක් එවන් උපදෙස් දුනිමු, විහිළු කළෙමු. ඔහු සිනා සී ගිටාර වැයුවේය. ගී ගැයු වේය.  ඔහුටම ආවේණික වු ඒ වේදනාත්මක හඬ දැනුදු මගේ සවනපත් අතර ගැයෙන්නේ ය. මා ඉදිරියේ නිදි පෙති මඟින් නිසල වු ඔහුගේ දේහය නොවන්නට ඔහු මිය ගිය බව විශ්වාස කරන්නේ නොවෙමි.

මම යළිත් වරක් එම අකුරු තුළ දැස් රැදවුවෙමි. අවසානයක් නොමැති ඒ ලිපිය කිහිපවරක් කියෙව්වෙමි. ඒ වචනයක් වචනයක් පසා මහද පීඩාවට පත් කරන්නට විය. ඔහුට මේසේ ජිවිතය  අත හරින්නට ඔහු ප්‍රේම කළ කිසිවකු නොසිටි බව මා දනිමි. ජිවිතය හැර යන්නට තරම් ඔහු ජිවිතය විඳවන්නේකු වුයේ කෙසේ දැයි මම කල්පනා කළෙමි. 

 

"මල්ලී"

මගේ දෑතේ වු ලිපියට ඈ දැස් රැදවුවා ය. ඇගේ දෑසින් කඳුළු වැටෙන්නට වුවාය. මම ඇ සනසවන විදිහේ එකඳු වචනයක් හෝ කීමට සමත් නොවිමි.

" අපි අපේ මල්ලීව මරා ගත්තා." 

ඇගේ ඉකිබිඳුම වැඩි විය. නිරායාසයෙන්ම මා ඇය බදා ගත්තේ ය. ඇය මා බඳා රිසි සේ හැඩුවා ය. හැඩිමෙන් හෙම්බත් වු ඇය සිහින් හඩින් මොනවාදෝ කෙදිරුවාය. සිහි නොමැතිව ඇඳ වැටෙන්නට නොදි මා ඇයව අල්ලා ගත්තේ ය.

" දුෂ්මන්ත, ගැණු ළමයෙකුට අාදරේ කරා. එයා ඒ වෙන කොට උසස් පෙළ පංති වල හිටියේ. දුෂ්මන්ත විද්‍ර්‍යා අංශේ. ඒ ගැණු ළමයා කලා අංශේ. මට හොඳට මතකයි හරි ලස්සන ගැණු ලමයෙක්. හරිම අහිංසකයි. දුෂ්මන්ත වගේම. ඉස්කොලේ කාටත් මේ සම්බන්ධේ රහසක් වුනේ නැහැ. සමහර ගුරුවරුන්ට පවා. මමත් ඉස්කොලේ ගුරුවරයෙක්. සමහර වෙලාවට දුෂ්මන්තට අවවාද කරලා ඒ හැමදේම මම නංගි එක්ක ඇවිත් කියනවා. දුෂ්මන්ත ගේ සම්බන්ධෙට ගෙදරින් විරුද්ධ නොවුනත් ඒ වගක් දුෂ්මන්තට ඇගෙව්වේ නෑ.මම හිතන්නේ මේ දෙන්නට හැමෝම ආශිර්වාද කළා පුතා, ඒ දෙන්නා ඒ තරම්ම ගැලපෙන ජෝඩුවක්. කාට වුනත් දෙන්නව වෙන් කරන්න ලෝභ හිතෙන්න ඇති. එත් එහෙම හිතුනේ මිනිස්සුන්ට විතරයි. දෙවියන්ට එහෙම හිතුන්නෑ. දෙවියෝ මේ දෙන්න වෙන් කළා. එතකොට ඒ ලෙවල් වලට මාස කීපයයි තිබුණේ. ඒ ගැනු දැරුවා කවුරුවත් ම හිතපු නැති විදිහට යි මේ ලෝකේ දලා ගියේ. ඒ දරුවාට පිළිකාවක් කියන එක දැන ගත්තේත් මරණෙන් පස්සේ. එක දුෂ්මන්තට දරා ගන්න බැරි වුනා. එයා විශ්වාස කලේ නැ වීමංසා මැරුණ විත්තිය. දුෂ්මන්ත පිස්සේක් වුනා. බලාගත්ත අත බලා ගෙන ඉන්න ඇවිදින මළ මිනියක් වුනා. දුෂ්මන්තව යථා තත්ත්වෙට ගන්න වීමංසා ජිවත් වෙන බව අපි එයා එ්ත්තු ගැන්නුවා. වීමංසා ස්ටඩිස් වලට ඕස්ට්‍රේලියා ගිය විත්තිය දුෂ්මන්තට ඇගෙවුවා. මාසෙකට සැරයක් ඕස්ට්‍රේලියා වලින් දුෂ්මන්තට ලිවුමක් ආව. ඒ හැම ලියුමක්ම එව්වේ වීමංසාගේ ඔස්ට්‍රේලියා හිටපු අක්කා. හිත හොඳ මිනිස්සු. දුෂ්මන්ත ඉගෙන ගත්තා, මෙඩිකල් ෆැකල්ටි ගියා. හැමදේයක්ම හොඳ විදිහට වුනා. වීමංසාගේ ගෙදරින් සම්බන්ධෙට විරුද්ධ නිසා එයාව රට යවපු බවත්, දුෂ්මන්ත ඩොක්ටර් කෙනෙක් උන දවසක ගෙදරින් කැමැත්ත ගන්න පුළුවන් කියලාත්, වීමංසා කියපු හැමදේම දුෂ්මන්ත පිළිගත්තා. ඒ නිසා මහන්සියෙන් වැඩ කළා. එයා හැමදේම කළේ වීමංසා වෙනුවෙන්. එයාගේ ලෝකේ උනේ වීමංසා විතරමයි. දුෂ්මන්ත කැම්පස් අවුට් උනාට පස්සේ එයා එයාගේ පවුලේ අයත් එක්ක වීමංසා ගැන කතා කළා. වීමංසාට බල කලා ලංකාවට එන්න සහ ගෙදර අයට බල කලා විමංසාගේ ගෙදර අයත එක්ක මේ ගැන කතා කරන්න. ඒක හැමෝටම කරදරයක් වුනා වගේම අපි හැමෝම බයෙන් හිටියේ දුෂ්මන්ත ආයෙම පරණ තත්ත්වේට වැටෙයි කියලා. ඒකට විසදුමක් උනේ වීමංසා වෙන කෙනෙක් බදිනවා කියන එක ඒත්තු ගන්නන එක විතරයි කියලා අපි කල්පනා කලා. දුෂ්මන්තට අපි තේරුම් ගන්නවන්න උත්සහා කලා ආදරේ කියන්නේ අත අරන එක කියලා. වීමංසාගේ සතුට තියෙන තැනකට යන්න  දෙන්න කියලා. දුෂ්මන්ත කිව්වා වීමංසා වෙන කෙනෙකුට ආදරේ නම් එක එයාගේ කැමැත්ත කියලා.  ඒකයි වීමංසාගේ නමින් හදපු වෙඩින් කාඩ් එකක් දුෂ්මන්තට එව්වේ, එත් දුෂ්මන්ත ඒ වචන කිව්වේ විමංසා ගැන තිබ්බ විශ්වාසෙන්. අපි කවුරුත් හිතුවේ නැ දුෂ්මන්ත මේ තරම් ඉක්මන් තිරණයක් ගනී කියලා එකත් ජිවිතේ අත අරින්න තරම්. අපි හිතුවේ දුෂ්මන්ත මේක තේරුම් ගනී කියලා. "

"දුෂ්මන්තට කියන්න තිබුණේ එයා ඉගෙන ඉවර උනාට පස්සේ වීමංසා මැරුණා කියලා." 

" වතාවක් අපි එක එයාට කිව්වා පුතා, එක අහලා දුෂ්මන්ත පරණ තත්ත්වයමයි වැටුණේ, අපි හිතුවා විමංසා වෙන කෙනෙක් බදිනවා කිව්වාම එයා ඒක තේරුම් අරන් පැත්තකට වෙයි කියලා."

 දුෂමන්ත වෙනුවෙන් ඔහුගේ ලොකු අම්මාගේ දෑස් කඳුලින් පෙගිණි. 

"දුෂ්මන්ත පුතාලා එක්ක කියලා නැද්ද වීමංසා ගැන, කවදාවත්ම "

" නැහැ - කවදාවත්ම කියලා නැහැ"

"ඇයි දුෂ්මන්තව ඩොක්ටර් කෙනෙක්ට පෙන්නුවේ නැත්තේ"

" මුලින්ම බේත් ගත්තා. එත් පුතාට පිස්සු කියලා මිනිස්සු කියනවා ඉවසන්න බෑ. මේ විදිහට දුෂ්මන්තට හොඳ වෙන්න පටන් ගත්තා"

මම එතනින් ඉවත්ව සරසවියේ පහළ කණ්ඩායමක් විසින් දුෂ්මන්ත ගේ පින්තුරය සහිත බැනරයක් අදිමින් සිටින දෙසට ගමන් කළෙමි. ගිටාරය ගෙන වයන සමහර දිනෙක ගී ගයා අවසන දුෂ්මන්ත ගයන එකම ගීතයක් වු බව මතකයට නැගෙන විටම, ඒ ගීතය මගේ සවන්පත් අතර දුෂ්මන්තගේ හඩින් මගේ මතකයටත් වඩා හදවතත්, දෑසත්  පාරන්නටත් විය.

" එදා මෙදා තුර කඳුලට විවරවු
දැස් පියන් පත්  කවුළු වසා
ලයෙහි ගලා ගිය ස්නේහයේ දිය
සිනා පිරුණු රත් දෙතොල වසා
මිලාන වී ගිය රෝස කුසුම් පෙති
කම්මුල් සුදු මැලි පාට හොවා
දෑත ළයෙහි බැඳ අවසන් ගමනට
සොඳුරිය මට නොකියාම ගියා"

මායම්

" චම්පිකා"

ඒ එයා. ඒ එයාගේ කට හඬ. වෙනදාට නම් මට ඒ කටහඬ  මිහිරි යි. මම අසාම එයා මිල්ටන්ගේ සිංදු කියනවා අහන් ඉන්න.

" චම්පිකා නවතින්න.

එයා එහෙම කිව්වම මම නවතින්න ඕනද?. එයා දැන් මගේ කවුරුත්ම නෙවෙයි. එහෙම නැවතුනා නම් ඒ ඉස්සර. අපි ආදරේ කරපු දවස් වල. ඒ කිව්වට ඉස්සර කිව්වේ මහ කාලේකට කලියෙන් නෙවෙයි ඒ මීට විනාඩි පහකට කලින්.

ඔව්. මීට විනාඩි පහකට කලින් මම ඉස්සර වගේම එයාට ආදරේ කරා, ඒ කටහඬට අසා කළා. එත් මීට විනාඩී පහකට කලින් එයාමයි කිව්වේ මේ සම්බන්ධෙ ඉවරයි කියලා. මම දන්නැ එයා  හරියටම එහෙම කිව්වේ විනාඩි පහකට කලින්ද කියලා දැන් මේ වෙනකොට අපේ සම්බන්ධෙ නැවතිලා විනාඩි හත අටක් වෙලා ඇති. සමහර විට ඊටත් තත්පර ගාණක් වැඩි ඇති. එත් ඒ හැම දෙයක්ම උනේ මීට විනාඩි පහකට කලින්.

"චම්පිකා, කිව්වාම නවතින්න"

එයාට තාමත් අණ කරන්න පුළුවන්. එයා එහෙම අණ කරන්න මම එයාගේ කවුද?  අනික එයා එහෙම අණ කළාම මම නවතින්න ඕනේද? එහෙම නැවතුනා නම් ඒ ඉස්සර.

" චම්පිකා "

ඒ කටහඬ කන ළඟම. මට නවතින්න උවමනාවක් නෑ.එත් මගේ වම් කකුලට හරි දකුණු කකුලට හරි නවතින්න ම ඕන උනා. ඒ මොන කකුලද කියලා මට නිශ්චියක් නැතත් එක කකුලක් නැවතුනා. එහෙම නවතින්න උවමනාවක් නොතිබ්බ කකුල ඉක්මන් කරලා මම එයාට මගේ තරහව පෙන්නුවා. නවතින්න කකුලට තිබ්බ උවමනාව මගේ පිටින් යනවාට මම කැමති නෑ. එ් ගැස්සිල්ල ඕනාවට වඩා වැඩිද මන්දා. මට එහෙම හිතුනේ " ෂ්ෂ්ෂ්ෂ්ශ්ශ්" කියලා ඇහුන සද්දේට. ඒ හඬ එයාගේ නෙමෙයි.

"චම්පිකා"

ඒ ගමන එයාගේ වම් අත මගේ දකුණු කර උඩ. මම නැවතුන්නෑ. එත්  එයා ම මාව නවත්තගත්තා. එ්ක එක කාරණයක් නෙවෙයිද මට ආඩම්බර වෙන්න. දැන් එයාව දණ ගස්සන්න උනත් මම දන්නවා. ගැණියෙක්ට මීට වඩා ආඩම්බර වෙන්න පුළුවන් දෙයක් තියෙනවාද?  ඒ හැගීම හන්ගගන්න ඕන හැගීමක් නෙවෙයි. එයාව ගණන් නොගන්න තාලෙට කට කොනින් ඇද කරන්න මම දන්නවා. එහෙම ඇද කරන වෙලාවට මම හිතාමතාම දකුණු පැත්ත තොර ගන්නවා. මම වැඩිපුරත් එක්ක කට කොනින් හිනා වෙන්නේ දකුණු කම්මුල වල ගැහෙන එක එයාට පෙන්න. දැන් එයා වචන දාහක් කථා කරයි. හැම වචන දහයකටම පස්සේ සමාවෙන්න කියයි.

" ඔයා පොඩි දෙයක් ඔච්චර ලොකු කරගන්න එපා චම්පිකා. වැරුද්දක් උනා නම් මට සමාවෙන්න"

දැක්කනේ මම කිව්වේ. එත් මට එයාගෙන් අහන්න ඕන "අනේ චම්පිකා මාව දලා යන්න එපා මට සමාවෙන්න " කියන වචන ටික. එයා එහෙම කියද්දී එ මුණේ ඇදෙන කියා ගන්න බැරි අසරණකමට මම කැමති. මට හිතෙන්නේම ඕනේම ගෑණියක් එහෙම අසරණකමක් දකින්න කැමති තමන් ආදරේ කරන මනුස්සයාගේ මුණේ. ඉතිං මම ලොකු වැරදිකාරියක් නෙවෙයි. ඊට පස්සේ මගෙන් උත්තරයක් බලාපොරොත්තුවෙන් මගේ ඇස් දිහා බලාගෙන එයා ලතවෙන තත්පර ගානටත් මම ආසයි. උත්තරයක් නොදී තත්පර විනාඩි වලට පෙරලගන්න හැටි මම දන්නවා. කවදාවත් කෙලින් උත්තරයක් දෙන්නෑ මම. එක එකම එක පුංචි හිනාවක් විතරයි, වැඩිපුරම හිස් බවක් රැදුනු.

" චම්පිකා, මම කිව්වානේ එයා මගේ යාළුවෙක් කැම්පස් එකේ. "

මට අහන්න ඕන උනේ  ඒ වෙලාවේ කෝෆි ෂෝප් එකේ එ ගැණු ළමයා මොනවද කළේ කියලා. එත් ඒක  එයා දැන ගන්න විදිහක් නැති බව මම හොඳටම දන්නවා. එත් මීට විනාඩි පහකට කලින් එයායි මෙයයි දෙන්නම හිටයේ එ් කෝෆි සෝප් එකේ. එතන මමත් හිටියා තමයි. එත් එහෙම හිටියයි කියන එක මට තරහා ගන්න තරම් හේතුවක් නෙවෙයි කියන එක මම විශ්වාස කරන්නෑ.

" පුලියා, මේ ඔයාම ද කියලා මට අඳුර ගන්නත් බැරි උනා රැවුලයි කොණ්ඩේයි කපලා "

එයාගේ අතක් මෙයාගේ කර උඩ නතර වුනා. ඒ අත පිරෙන්නම බැදපු ඇට මාල වගයක්, මුණ ලොකු ඔරලොසුවක්, සද්දෙන්ම පුටුවක් ඇදගත්තු එයා මෙයා ලගින්ම වාඩි උනා.

" කොහොමද ඉතිං" 

එ් මෙයා, එයාගෙන් ඇහුවේ හිමින් සිරුවේ.

" ඉගෙන ගන්නවා" 

ඒ එයා, එයාගේ බැල්ම තිබුණේ මෙයාගේ ඇස් දිහා. ඒ දෙන්නාගෙම ඇස් එකට හම්බෙන වෙලාවේම මෙයා උත්තරයක් දුන්නා.

"මම ටියුෂන් ක්ලාස් කරනවා ලැට්රෝ එකේ,"

" නියමයි, කාලෙකට පස්සේ මම ඔයාව මුණ ගැහුණේ"

"සැහෙන්න කාලයක්. අවුරුදු පහක්?"

" නෑ, හයක්"

"එවුනාට මේ අද ඊයේ වගේ. ඔයා පොඩ්ඩක්වත් වෙනස් වෙලා නෑ."

එයා ගේ ඇස් පාතට බර උනා. එයා බැලුවේ එයාගේම කොටු වැටුණු කමිසය දිහා. එයා බෙල්ලේ දාගෙන හිටපු බස්සෙක් ඉන්න පෙන්ඩන්ට් එක පපුව මැදට වෙන්න ඒ කොටු කමිසය මතට වැටිලා තිබුණේ. එයා හිමින් සිරුවේ වම් අතින් පෙන්ඩන්ට් එක ඇල්ලුවා. මෙයාගේ ඇස් එයාගේ ඇස් එක්කම නැවතුනේ එයා අල්ලන් හිටපු ඒ පෙන්ඩන්ට් එක ළඟ. මගේ ඇස් තිබුණේ මෙයාගේ ඇස් ගාව. මට උවමනා කළේ මෙයාගේ ඇස් තියෙන්නේ එයාගේ පෙන්ඩන්ට් එක ගාවද එහෙම නැත්නම් එයාගේ පපුව ගාවද කියන එක දැන ගන්න විතරයි. මෙයාගේ ඇස් තියෙන්නේ කොතනද කියලා මගේ ඇස් වලට තීරණය කරන්න බැරි උනාට මගේ හිත එක විනිශ්චය කළා ඒ එයාගේ පපුව මැද කියලා.  එ්ක මගේ වැරුද්ද නෙමෙයි. එ්ක එයාගේ වැරුද්ද.

"ඉතිං, තාම බැන්දේ නැද්ද?"

නිහඬතාවය බින්දේ මෙයා. එයා හිනා වුනා බිම බලාගෙනම.

"නෑ, ඔයා" 

එත් එයා උත්තර දුන්නේ මෙයාගේ මුණ දිහා බලාගෙනම.

"තාම නෑ, ලබන අවුරුද්දේ වෙඩින් එක ගන්නවා මේ තමයි මනමාළි"

මෙයාගේ ඉස්සරහම උන්නු මාව එයාට අදුන්නලා දුන්නේ ඒ වෙලාවේ. එක අහලා එයා මගේ දිහාට හැරුණා. එයා මම දිහා බැලුවේ හරියට මම මෙච්චර වෙලා මෙතන හිටියේ නැති ගානට. එයා මාව දකින්නේ කොහොමද එයාගේ ඇස් තිබුණේ මෙයාගේ මුණේ විතරයිනේ.

" ෂා. මෙයාද ඒ වාසනාවන්ති. ලස්සනයි පුලා"

ඒක කිව්වේ එයාට, 

" නංගී මොන කැම්පස් එකේද?"

ඒ ප්‍රශ්නේ මට,

මට කරන්න තිබුණේ යාන්තමට හීනා වෙන එක විතරයි. තැන්පත් අහිංසක විදිහට.

" එයා ජොබ් එකක් කරන්නෑ"

ඒ මෙයා..  එත් එයා  අහපු නැති ප්‍රශ්නෙකටයි  ‍මෙයා උත්තරයක් දුන්නේ. එත් ඒ උත්තරේ එයා අහපු ප්‍රශ්නේටයි අහන්න ඉන්න ප්‍රශ්න වලටයි උත්තර තියෙන්න ඇති. එයා හිනා වුනා. මොකුත්ම නොකියා ආයෙම මෙයා දිහාවටම හැරුණා. බස්සාගේ පෙන්ඩන්ට් එක වම් අතින් අල්ල ගන්න ගමන් දකුණු අතින් මෙයාගේ වම් අතට තට්ටුවක් දැම්මා.

" මේ අර ඉස්සර හොයපු කෙනාමද?"

ඊට පස්සේ හැරුණේ මගේ දිහාවට. හෙමින් සීරුවේ එයාගේ අත් දෙකින්ම මගේ අතක් අල්ල ගත්තා.

"   මම පත්තරේට ආටිකල් ලියන්නයි, මාස්ටර් එකට පාඩම් කරන්නයි තමයි කෝෆි ෂෝප් එකට වැඩිපුර ම එන්නේ. එත් අද නම් ආවේ කෝෆි එකක් බීලා යන්න. මෙතන හරි නිස්කලංකයි. අපි ආයෙ දවසක හම්බවෙමු."

එයා මගේ අත අතඇරියේ එහෙම කියලා.

"එහෙනම් මම ගියා. ආයෙ හම්බවෙයිනේ."

එයා මෙයාගෙන් සමුගත්තේ ඒ විදිහට.

" කව්ද ඒ" 

එයා අඩි දහයක් දුර යන්න කලින්ම මම මෙයාගෙන් ඇහුවා. එහෙම අහන්න මට අයිතියක් තියෙනවා. මෙයා කියපු විදිහටම අපි ලබන අවුරුද්දේ බදින්න ඉන්නේ. ඉතිං මට සම්පුර්ණ අයිතිය තියෙනවා.

"කැම්පස් එකේ යාළුවෙක්"

"යාළුවෙක් විතරමද?"

"ඇයි නෑ වගේද"

" නෑ වගේ හින්දා තමයි ඇහුවේ"

"එහෙනම් කොයි වගේ ද දන්නෑ"

"කව්ද ඒ"

"දැන් සැරයක කිව්වේ යාළුවෙක්"

"එතකොට මොකක්ද තියෙන සම්බන්ධෙ"

"කාත් එක්කද"

" බස්සත් එක්ක"

" මොන බස්සෙක්ද, චම්පිකා ඔයාට නම් පිස්සු"

"ඔව් ඉතිං මට පිස්සු තමා."

"දැන්වත් දැන ගත්ත එක ලොකු දෙයක්"

"මම අහන්නේ කව්ද ඒ"

" එකම දේ කී සැරයක් කියන්නද චම්පි ඔයාට. ඒ මගේ යාළුවෙක්"

" මොකක්ද තියෙන සම්බන්ධෙ එයා දාගෙන හිටපු පෙන්ඩන්ට් එකෙයි ඔයා ඉස්සර වෙලාම මට දීපු පෙන්ඩන්ට් එකෙයි."

" මම දන්නේ කොහොමද, එත් ඔය කියන විදිහට ඒ දෙකම පෙන්ඩන්ට්" 

මෙයාගේ හිනාව. එ් හිනාවට  අරුතක් තිබුණා. මම හොඳටම දන්නවා එයා ඒ විදිහට යටි තොළ පෙරලලා හිනා වෙන්නේ  මාව විහිළුවට ගද්දි කියලා.

"නෑ ඒ පෙන්ඩන්ට් දෙකම බස්සෝ, මම අදයි දැන ගත්තේ මට දෙන්නේ එයා කැමති දේවල් කියලා."

"චම්පි තමුසේට නම් හොඳටම පිස්සු, ඔය ඇඩිල්ල නවත්ත ගන්නවා. මිනිස්සුත් බලනවා."

" ඇයි මිනිස්සු බැලුවාම ලැජ්ජයිද?. මම අරයා තරම් ලස්සන නෑනේ."

" චම්පිකා ඔය විකාර කියවිල්ල නවත්ත ගන්නවා"

" ඔව් මම දැන් විකාරයක්නේ."

" තමුසේ ඕක නවත්තනවද නැද්ද?"

" නෑ"

"එහෙනම ඕන දෙයක් කර ගන්නවා. මම යනවා"

" යන එකයි ඇත්තේ. යන්නේ ඕන් නැති හින්දානේ"

" කිව්වාම දෙයක් තේරුම් ගන්න බැයි නම් ඕන් නෑ තමයි."

"ඔව් දැන් මාව ඔන් නෑ. අවුරුදු හයකට පස්සේ හම්බුනානේ"

"ඔව් ඔන්නෑ තමයි. ඔය විදිහට මේ සම්බන්ධෙන් වැඩක් නෑ."

ඒ වචන මෙයාගේ. කටහඬත් මෙයාගේ. මම හැමදාම ආදරේ කරපු මිල්ටන්ගේ කටහඬ.

ඒ මීට විනාඩි පහකට කලින්.

එයාගේ කෙන්තිය නිවෙන්න කොච්චර වේලාවක් ගියාද මම දන්නෑ. එත් මගේ ඉරිසියාව නිවුනේ නැගිටලා අඩි දෙකක් එද්දීමයි. මට එතනම නවතින්න ඕන උනත් හිත කිව්වේම ඉස්සරහට යන්න කියලා. මාත් එක්ක මගේ පැත්තට එක කකුලක් හිටියාට අනිත් කකුලට ඕන උනේම නවතින්න. ඒ මොන කකුලද කියලා හරියටම කියන්න බැරි වුනාට ඒ වම් කකුල වෙන්න ඕන. හදවත වම් පැත්තේන් රිදෙන්න ගන්න ඇත්තේ ඒ හින්දා වෙන්න ඇති.

එයාට මගේ ළඟට එන්න විනාඩි කියක් ගත වුනාද මම දන්නෑ. එත් එයා විනාඩි පහකට කලින් මේ සම්බන්ධෙ නතර කලා.

" ඔච්චර පුංචි දෙයක් මෙච්චර ලොකු කර ගන්නවාද? එයා එහෙම අහන්නේ වල ගැහුණු දකුණු කම්මුල දිහා බලාගෙන. මම දන්නවා එයාට එතනින් ඇස් අහකට ගන්න බැරි විත්තිය.

" රවනකොට තියෙන ලස්සන" 

ඒ  මම අහන්න කැමතිම වචන. ඒ එයාගේම කටහඬින්. එයා එහෙම කියද්දි මට කවදාවත් එයාගේ ඇස් දිහා බලන්න බෑ. මොකක්දෝ හේතුවකට ඇස් බිමට බර වෙනවා.

"ඔයා හරි බොලඳයි" 

එහෙම කියන්නේ අනවසරයෙන්ම එයාගේ මුණ මගේ මුණටම පාත් කරගෙන.

" ඔව් ඉතිං, මම අර වගේ දාර්ශණික නෑ. බොළදයි තමයි. ඉතිං මොකටද දැන දැන මගේ පස්සෙන් ආවේ.යන එකයි ඇත්තේ"

ඒ විදිහට කියද්දි තාමත් සමාව දුන්නැ කියන ස්වරයයි , ඇස් ටිකක් පොඩි කරලා සමාව දෙන්නම් කියන හැගීම දනවන්නයි පුළුවන් මම වගේ බොළඳ කෙල්ලෙකුට විතරයි.

" මම ආදරේ මේ බොළඳ කෙල්ලට තමයි"

එයාගේ මුණ මගේ මුණට තවත් පාත් වෙනකොට මම වල ගැහෙන දකුණු කම්මුල එයාගේ ඇස් ඉස්සරහට හරවන්නේ හිතලාමයි.

" මම පොරොන්දු වෙනවා චම්පි"

"එහෙම මදි,  ඔළුවේ අත තියලා දිව්රන්න."

" බෑ, මම ඔය දේවල් විශ්වාස කරන්නෑ ඔයා දන්නවානේ."

" ඒ වුනාට මම විශ්වාස කරනවා. දිව්රන්න ඉතිං. ඉක්මණට"

" හ්ම්, එහෙනම් ඉතිං දිව්රන්න වෙනවානේ"

මගේ ඇස් වලටත් කලියෙන් එයාගේ ඇස් වල කඳුළු පිරෙන්නට පටන් ගනී. එවන් කඳුලක් ඉවසීමට තරම් දැඩි හිතක් නොමැතී වීම ගැන මා පසුව දුක් වී ඇතී වාර අනන්තය.

" හ්ම්, දිව්රන්න ඕන්නෑ.මට ඔයාව විශ්වාසයි."

ඒ කුමන මයාවක්දැයි නොදන්නෙමි. මම ඔහුගේ ලයට තුරුළු වෙමි. ඉතිං ඉන් පසු හිමකිරමක් තොල ගාමින් එයාගේ අතේ පැටලී ගෙවුණු පැයට මම වඩාත් ආදරය කරමි.

~මැක්සිම් තාගෝර් භරත නිමේෂයක හමුව~

සිදුවන සමහර සිදුවීම් අහඹුය. තවත් සිද්ධින් අහඹුවක් ද සෑබැවක් දැයි තේරුම් ගත නොහැකි ඒවාය.මේ සිදුවීම මින් කුමන වර්ගයට අයත් වුවද, නොවුවද මට එය අහම්බයක්ම පමණකිය යන්න තවමත් සිතේන නිසාම ලියා තැබීමට සිතුවත් - 

ලීවිම සම්බන්ධයෙන් පරිපුර්ණත්වයට පත් විය හැකි සාහිත්‍ය භාවිතාව සම්බන්ධ නහර එකක් හෝ කිහිපයක් උපන් ගෙයි දී පෙකනී වැල කපද්දී කපා දමා ඇති බැවින් භාෂා භාවිතය ඇල්වතුර සීතල වනු ඇති බව පළමුවෙන්ම කියා තැබීම පසුවට හොඳ වනු ඇත.

කොහොම උනත් හැන්දෑව කලබලකාරී නිසාම ඒ කලබලය ගැන කථා නොකර හිදීම හොඳය. ඔය කලබල මැද්දේ දී මට මිනිහෙක්ව මුණ ගැහෙනවා.

තරුණයෙකුත් නොවන
මහල්ලෙකුත් නොවන
මා තරමටම උසත් නැති
දුඹුරු පාට හමක් එක්ක
කෙට්ටු ඇඟට
එල්ලා වැටෙන කමිසයක්
ඇද ගත්ත

ඇස් දෙක
මැක්සිම්ගේ වගේයි
රැවුල තිබුණා නම්
තාගෝර් වගෙයි

මට හිතෙද්දී
රුසියානු විප්ලවකාරයෙකුත්
මනසේ යාන්තමට ඇදුනා

ඇදුන රුපේ එහෙමම
මම මකලා දැම්මා
මහ උසක් නැති හින්දාම

"කවි ලියනවාද" මැක්සිම්ගේ ඇස් දොඩමලුයි. මම නිරහංකාරයි.

පෙරලගෙන කුරුටු ගගා හිටපු පුංචි නෝට් බුක් එක එහෙමම වහලා මම යාන්තමට හිනා උනා...

" කවි ලිවිය යුතුමද?" මැක්සිම්ගේ ඇස් දොඩමලුයි ආයෙමත්. මම මන්ද බුද්ධිකයි.

මුනිවත හොඳයි කියලා හිතුවා දෙබසින් .......... ප්‍රදර්ශනය කරනවාට වඩා.

" තමන්වම අහන්න, විදින්න,
තමන් තුළින් උපදින
භාවයන් සිය දහසක් දකින්න.

තමන්වම කියවන්න.
කවිය පලමුව ඔබ කියවන්න.
දෙවනුව ඔබම විචාරකයා වන්න.

කවිය යනු ශරිරයක් ඇති
හුස්ම ගන්නා ප්‍රාණ වාචී ප්‍රකාශනයකි.

ඒ අපුරු ජිවියා
ඔබේ හිත උරා බොමින්
සතුට වළදන පරපෝෂිතයෙකි."

හොඳ හුස්මක් අරගෙන මම මගේ කුඩා සටහන් පොත බෑගය තුළට දමා ගන්නා තුරු හිඳ යළිත් දොඩමලු වු මැක්සිම්ගේ ඈස්,

" කවියක ශරිරය එහි කථාවයි
කවියක රසය එහි ආත්මයයි"

.................... බහින අය ඉස්සරහට,

කොන්දොස්තරගේ කටහඬින් ඒ අපුරු මිනිසා, ඔහු නැගිට යන්නට ගියේ ය. 

මැක්සිම්?
තාගෝර්?

භරතමුනි.
හරියටම ඒ හිත
ඒ වාගේම විය යුතුයි....